Typy chodu

Poszczególne typy chodu opisują wygląd i sposób poruszania się danej osoby, w efekcie często wskazują na toczącą się w organizmie patologię.

Typy chodu

Wyróżnia się następujące typy chodu:

• antalgiczny;
• brodzący;
• drobnym krokiem;
• kaczkowaty;
• kłaniający;
• kołyszący;
• koszący;
• majestetyczny;
• na szerokiej podstawie podparcia;
• paretyczny;
• parkinsonowski;
• spastyczny (nożycowy);
• tylnopowrózkowy;

Wymienione powyżej typy chodu wiążą się z patologią narządu ruchu, układu nerwowego, bądź z psychiką pacjenta. Ocena chodu jest zatem bardzo ważna przy diagnozowaniu poszczególnych chorób i stanowi ważny element rehabilitacji.

Zobacz również: Metody analizy chodu.

Chód antalgiczny

Nazywany jest także chodem przeciwbólowym, ponieważ spowodowany jest pojawiającymi się podczas normalnego chodu dolegliwościami bólowymi. Często zauważa się go u osób cierpiących na ostrogę piętową, a także przy stanie zapalnym kości i więzadeł.

Chory stara się maksymalnie skrócić czas obciążania chorej kończyny. W efekcie nie istnieje jeden sposób przejawu tego chodu, gdyż każdy pacjent dobiera go indywidualnie do własnych potrzeb, dlatego może różnić się u poszczególnych osób w zależności od jednostki chorobowej.

Chód brodzący

Zwany także chodem bocianim lub chodem kogucim. Wynika z niedowładu mięśni grupy przedniej i bocznej podudzia o charakterze uszkodzenia dolnego neuronu czuciowego.

W efekcie przyczyną jest najczęściej uszkodzenie nerwu strzałkowego, co objawia się opadaniem stopy. Chory poruszając się zgina mocno staw kolanowy i unosi opadającą stopę tak, aby nie zahaczać czubkami palców o ziemię.

Chód drobnym krokiem

W tym rodzaju poruszania się wykrok jest nienaturalnie zmniejszony. W efekcie długość kroku jest mniejsza, a liczba kroków w jednostce czasu większa. Należy jednak wiedzieć, że to normalny krok u osób krótkonogich.

Chód kaczkowaty

Chód kaczkowaty występuje u pacjentów z niedowładem mięśni obręczy biodrowej i ud, co jest powodem kołysania się na boki podczas chodu lub trudnościami z wchodzeniem po schodach.

Najczęstszą przyczyną jest porażenie mięśnia pośladkowego wielkiego. W efekcie, na początku fazy podparcia występuje cofnięcie tułowia i wysunięcie biodra do przodu po stronie kończyny dolnej chorej. Przy jednostronnej niewydolności podczas stania na nodze chorej miednica opada po stronie zdrowej (objaw Trendelenburga). W czasie chodu pojawia się naprzemienne pochylanie miednicy w jedną, a barków w drugą stronę (objaw Duchenne’a).

Chód kłaniający

Tego rodzaju chód występuje podczas przykurczu i sztywności stawów biodrowych i stawów kolanowych (przy jednoczesnym ograniczeniu ruchu w odcinku lędźwiowym).

Chód kołyszący

Często chód ten spostrzegany jest u kobiet. Sprzężone w działaniu mięsień pośladkowy średni i naprężacz powięzi szerokiej po stronie podporu oraz mięsień prostownik grzbietu po stronie wykroku włączają się w akcję w pewnym zwolnieniu. W efekcie tego zwiększa się ruch unoszenia i obniżania miednicy w płaszczyźnie czołowej i jej przechylanie po stronie wykroku z równoczesnym większym obciążeniem barku po stronie wykroku.

Chód koszący

Chód koszący zwany jest także chodem hemiparetycznym. Występuje u pacjentów z niedowładem spastycznym, połowiczym pochodzenia mózgowego (po udarze mózgu z porażeniem połowiczym, wiąże się więc z uszkodzeniem dróg piramidowych).

Pacjent wykonując wykrok chorą kończyną zatacza nią łuk („kosi”), ponieważ jest ona objęta niedowładem spastycznym. Pochyla się przy tym na stronę zdrową (obserwujemy boczne zgięcie tułowia), stąd nazwa dolegliwości. Warto wspomnieć, że przy spastyczności kończyna górna często jest przywiedziona i zgięta w stawie łokciowym. Nie ma zatem właściwego balansu kończyn górnych.

Chód majestatyczny

W tego rodzaju chodzie noga wykroczna otrzymuje nadmierne przyspieszenie i prostuje się, nim pięta osiągnie podłoże. W rezultacie przedłuża to czas trwania kroku, a tułów się cofa. Jest to chód nienaturalny i nieekonomiczny. Obserwuje się go u osób kroczących wolno w uroczystych pochodach.

Chód na szerokiej podstawie podparcia

Chód na szerokiej podstawi to inaczej chód niestabilny. Występuje przy zaburzeniach czucia głębokiego i powierzchownego, gdy dochodzi do uszkodzeń więzadeł pobocznych piszczelowych i strzałkowych, zerwania łąkotek w stawie kolanowym.

Chód paretyczny

Inna nazwa tego chodu to chód niedowładny. Występuje u pacjentów z niedowładem obu kończyn dolnych. W efekcie chory porusza się z trudnością, powłóczy nogami, z trudem odrywa stopę od podłoża. Jest znamienny dla niedowładu wiotkiego kończyn dolnych.

Polega na podciąganiu i szuraniu stopami przy unieruchomionych na skutek spastyczności stawach kolanowych. Chory porusza się powoli i z wysiłkiem, zwykle podpierając się przy tym laską lub korzystając z pomocy drugiej osoby. Często zgina kończyny w kolanach, niekiedy chwieje się i pada.

Chód parkinsonowski

Chód parkinsonowski to objaw związany z trudnością w poruszaniu się związany między innymi z charakterystyczną sylwetką osoby chorej. Jest ona usztywniona i pochylona do przodu, a sam pacjent wykazuje zwiększoną zdolność do upadków. Zaburzenia postawy obejmują również pogłębioną kifozę, zgięciowe ustawienie stawów biodrowych oraz kolanowych.

Chód spastyczny

Chód spastyczny zwany jest także chodem nożycowym lub chodem kurczowym. Chory w niewielkim stopniu zgina kończyny w stawach, idzie drobnymi kroczkami i szura przy tym stopami po podłodze. Kończyny dolne poruszają się wolno i sztywno, a uda są silnie przywiedzione. W efekcie podudzia mogą się krzyżować podczas chodzenia. Stopy mogą być zgięte podeszwowo i odwrócone. Dodatkowo zdarza się, że chory zahacza palcami stóp o podłoże.

Chód tylkopowrózkowy

Chód tylnopowrózkowy nazywa się także chodem ataktycznym, chodem defiladowym lub chodem sznurowym. Za przyczyny tego stanu uznaje się zaburzenia czucia głębokiego w chorobie sznurowej. Ten typ chodu występuje zatem u chorych z zaburzeniami czucia proprioceptywnego. Jest on typowy dla ataksji móżdżkowej i sznurowej oraz dla pląsawicy.

Chód tylnopowrózkowy polega na wyrzucaniu nadmiernie zgiętej w stawie kolanowym kończyny dolnej ku przodowi. Towarzyszy temu silne uderzanie nogą o podłoże, chód cechuje się znaczną chwiejnością. Chorzy nie są świadomi ułożenia kończyn dolnych, kiedy nie patrzą na nie. W związku z tym chodzą na szerokiej podstawie, niepewnymi krokami o różnej długości. Dodatkowo silnie zginają kończyny w stawach biodrowych i stawach kolanowych oraz wyrzucają kończyny do przodu, z reguły silnie uderzając przy tym piętą o podłoże.

Zobacz również: Cechy chodu fizjologicznego.

Bibliografia

1. Śnieżek A., Mężyk A., Michnik R., Analiza dynamiki i kinematyki chodu prawidłowego, Aktualne Problemy Biomechaniki,  1/2007.
2. Gaździk T., Ortopedia i Traumatologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2008.
3. Milanowska K., Dega W., Rehabilitacja medyczna, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2001.
4. Kruczyński J., Szulc A., Wiktora Degi Rehabilitacja i Ortopedia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2014.

Wałek igłowy – aplikator wieloigłowy Wałek igłowy to aplikator przeznaczony do wykonywania masażu na różne części ciała. Wysoka efektywność znalazła zastosowanie w kompleksowej terapii różnych schorzeń, a także profilaktyce ... Zobacz więcej...