Kość miedniczna (miednica)

Kość miedniczna (łac. os coxae), nazywana także miednicą, utworzona jest przez trzy, zrośnięte ze sobą kości takie jak:

1. Kość biodrowa (łac. os ilium);
2. Kość łonowa (łac. os pubis);
3. Kość kulszowa (łac. os ischii).

Te trzy kości zrastają się ze sobą w środkowej części kości miednicznej.

Kość miedniczna (miednica) – budowa

Prawa i lewa kość miedniczna jest największą i najszerszą kością szkieletu. Ponadto pojedynczą kość można opisać jako szeroką, spłaszczoną i nieregularną. Składa się z 3 części, które dopiero u dorosłego tworzą jedną całość, ponieważ w dzieciństwie do okresu pokwitania są one od siebie wyraźnie oddzielone warstwą chrząstki. Wśród połączeń kości miednicznych znajduje się spojenie łonowe wraz ze stawami krzyżowo-biodrowymi oraz więzozrostami miednicy.

Kość biodrowa (łac. os ilium)

Jest największą częścią kości miednicznej. Składa się z:

• trzonu kości biodrowej (łac. corpus ossis ilii);
• talerza talerza kości biodrowej (łac. ala ossis ilii).

Trzon kości biodrowej

Stanowi dolną, zgrubiałą część kości. W rezultacie wytwarza około 2/5 panewki. Na powierzchni wewnętrznej trzonu przyczepiają się górne włókna mięśnia zasłaniacza wewnętrznego. Z kolei na powierzchni zewnętrznej powyżej panewki część mięśnia prostego uda.

Talerz kości biodrowej

Wyróżniamy na nim powierzchnię pośladkową (zewnętrzną) oraz krzyżowo-miedniczną.

Powierzchnia pośladkowa – zaopatrzona jest w trzy kresy pośladkowe:

• tylną;
• przednią;
• dolną.

Kresy pośladkowe oddzielają przyczepy trzech mięśni pośladkowych.

Powierzchnia krzyżowo-miedniczna w części przedniej jest lekko wklęsła i tworzy dół biodrowy, a w okolicy tylnej powierzchnia uchowata służy do połączenia z kością krzyżową. Nieco powyżej znajduje się guzowatość biodrowa, która jest miejscem przyczepu więzadeł i mięśni.

Górny brzeg talerza biodrowego to grzebień biodrowy. Od przodu kończy się on kolcem biodrowym przednim górnym, a poniżej leży kolec biodrowy przedni dolny – do obu kolców przyczepiają się więzadła i mięśnie. Natomiast od strony tylnej grzebień zakończony jest kolcem biodrowym tylnym górnym, a poniżej znajduje się kolec biodrowy tylny dolny.

Kość łonowa (łac. os pubis)

Budują ją:

• trzon kości łonowej (łac. corpus ossis pubis);
• gałąź górnej kości łonowej (lac. ramus superior ossis pubis);
• gałąź dolnej kości łonowej (łac. ramus inferior ossis pubis).

Trzon kości łonowej wytwarza 1/5 panewki. Ponadto od trzonu kości biodrowej oddziela go wyniosłość biodrowo-łonowa.

Gałąź górna kości łonowej kieruje się od trzonu do przodu i przyśrodkowo. Wyróżniamy na niej trzy powierzchnie:

• tylną
• górną
• dolną

oraz trzy brzegi:

• górny (ostry, tzw. grzebień kości łonowej, przyśrodkowo kończy się guzkiem łonowym);
• przedni (zaokrąglony);
• tylny (ostry, tzw. grzebień zasłonowy).

Gałąź górna po stronie przyśrodkowej kończy się powierzchnią spojeniową do połączenia z przeciwległą kością. Z kolei gałąź dolna kości łonowej jest spłaszczona i wąska. Następnie bez wyraźnej granicy przechodzi ona w gałąź kości kulszowej. To ważna struktura, gdyż stanowi miejsce przyczepu wielu mięśni.

Kość kulszowa (łac. os ischii)

Zbudowana jest z:

• trzonu kości kulszowej (corpus ossis ischii);
• gałęzi kości kulszowej (ramus ossis ischii).

Trzon kości kulszowej od strony tylno-dolnej tworzy 2/5 panewki. Od dołu zakończony jest on guzem kulszowym – punkt podparcia ciała podczas siedzenia. Następnie w połowie trzonu ku tyłowi odchodzi kolec kulszowy, który oddziela wcięcie kulszowe większe (położone wyżej), od wcięcia kulszowego mniejszego (położone niżej). Do guza kulszowego, jak i do kolca kulszowego przyczepiają się mięśnie i więzadła.

Gałąź kości kulszowej biegnie od guza kulszowego do przodu i przyśrodkowo, przechodząc w gałąź dolną kości łonowej.

Otwór zasłonowy (łac. foramen obturatum)

Otwór zasłonowy ograniczony przez kość łonową i kość kulszową. Do jego ostrych brzegów przymocowuje się błona zasłonowa (membrana obturatoria). Należy wiedzieć, że górno-boczny kąt otworu zasłonowego nie jest zamknięty przez błonę zasłonową. W efekcie tworzy on kanał zasłonowy, ograniczony bruzdą zasłonową i pasmami włókien wspomnianej błony. Przez kanał ten wychodzą z miednicy naczynia oraz nerwy tej samej nazwy.

	Plastry do kinesiotapingu Zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce z bólem układu mięśniowo-nerwowego. Dodatkowo korzystnie wpływają na poprawę krążenia krwi oraz limfy, zapewniając przy tym wygodę podczas noszenia. Zobacz więcej...
	Plastry kinesiotaping Taśmy Kinesio Tex Classic to oryginalne, japońskie plastry znane i cenione od lat przez fizjoterapeutów na całym świecie. Stworzone zostały i do tej pory nadzorowane są przez doktora Kenzo Kase. Taśmy te zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce Zobacz więcej...

Bibliografia

1. Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, Tom I, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2004.