Miokimie (ang. myokymia) to inaczej mimowolne ruchy przyjmujące formę powolnych fali skurczów mięśniowych. Można je zaobserwować tuż po skórą bez konieczności posiłkowania się bardziej precyzyjnymi badaniami, choć są one niezbędne, aby ustalić przyczynę tego zjawiska. Nie wywołują ruchu, lecz przypominają pulsowanie.
Miokimie – objawy
Miokimie nie wywołują efektu ruchowego, lecz przypominają spokojne, powolne drżenia i skurcze mięśniowe. Niektórzy pacjenci mówią, że podobne są do nagłych, spontanicznych szarpnięć. Najczęściej zaobserwować je można w obrębie głowy i szyi. Mogą dotyczyć wyłącznie pojedynczych włókien mięśniowych, jak i całych mięśni czy nawet grup mięśniowych.
Miokimie – przyczyny
Miokimie mogą mieć wiele (mniej lub bardziej poważnych) przyczyn. Do przykładowych należą:
- choroby mitochondrialne – grupa chorób metabolicznych wywołujących procesy neurodegeneracyjne i miopatyczne. Ich podłoże leży w zaburzeniach funkcji mitochondriów w cyklu przemian energetycznych;
- zespół Isaacsa – immunologiczne zaburzeniem nerwów ruchowych, które może wystąpić w dowolnym wieku. Charakteryzuje je ciągła aktywność włókien mięśniowych w spoczynku, co powoduje sztywność mięśni, skurcze, miokimie i pseudomiotonie;
- stwardnienie rozsiane – choroba autoimmunologiczna wywołująca uszkodzenie osłonek mielinowych wokół włókien nerwowych mózgu i rdzenia kręgowego;
- choroby jelit, np. choroba Leśniowskiego-Crohna – wiążą się z zaburzeniem wchłaniania białek, co z kolei zwiększa ryzyko występowania miokimii;
- zespół nerczycowy – wiąże się z nadmierną utratą białek z organizmu, a więc zasada powstawania miokimii jest podobna jak przy chorobach jelit;
- neuromiotonia – spowodowana patologią kanałów potasowych w zakończeniach nerwowych. Może występować w postaci wrodzonej i nabytej;
- różnego rodzaju zaburzenia krążenia – co prowadzi do ograniczenia wymiany substancji między naczyniami krwionośnymi a tkankami organizmu. Konsekwencją jest brak otrzymywania tlenu i składników odżywczych przez komórki budujące struktury nerwowe.
Najczęściej jednak przyczyn miokimii doszukuje się w miopatiach i różnego rodzaju chorobach nerwowo-mięśniowych. Dlatego warto w pierwszej kolejności udać się do lekarza neurologa. Należy zaznaczyć, że miokimie mogą mieć również przyczyny niezwiązane z poważnymi chorobami. Nierzadko pojawiają się w przebiegu niedoborów pokarmowych (zwłaszcza witamin z grupy B, potasu czy magnezu), po nadmiernym wysiłku fizycznym bądź przy silnym stresie i w skrajnym wyczerpaniu.
Diagnostyka miokimii
Miokimie można bez problemu zaobserwować podczas oglądania pacjenta, np. w trakcie wizyty u neurologa lub lekarza rodzinnego. Znacznie trudniejsze jest odnalezienie przyczyn tego stanu, jeśli utrzymuje się on dłuższy czas lub towarzyszą mu inne, niepokojące objawy. Podstawą są szczegółowe badania krwi (w tym ocena poziomu hormonów i gospodarki wodno-elektrolitowej, panel nerkowy, panel wątrobowy) i badanie moczu, EEG (mierzy aktywność elektryczną mózgu) oraz rezonans magnetyczny mózgu. Jeśli lekarz podejrzewa zaburzenia genetyczne lub zaburzenia metaboliczne, kieruje pacjenta na badania genetyczne. Diagnostyka zawsze uzależniona jest od występujących objawów.
Miokimie – leczenie
Przy miokimiach podejmuje się leczenie przyczynowe. Przy niedoborach pokarmowych jest to suplementacja i modyfikacja diety, przy stresie nauka technik relaksacyjnych, zaś przy zmęczeniu suplementacja koenzymu Q10 oraz odpoczynek. Nieco inaczej wygląda postępowanie przy chorobach i patologiach zdrowotnych o charakterze przewlekłym, ponieważ wówczas terapia trwa długi czas i obejmuje wiele aspektów życia pacjenta. Stosuje się farmakoterapię, suplementację, rehabilitację ruchową, a niekiedy nawet zabiegi neurochirurgiczne. Nie ma jednego schematu postępowania, zależy on od przyczyny miokimii.
Polecane produkty:
|
Koenzym Q10 kapsułki
Koenzym Q10 to jeden z najważniejszych antyoksydantów. Nie tylko tylko chroni organizm przed wolnymi rodnikami. Bierze on również udział w każdej, podstawowej funkcji komórki ... Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Drat-Gzubicka J., Schorzenia nerwowo-mięśniowe u pacjentów z chorobą nowotworową Część II. Uszkodzenie mięśni i złącza nerwowo- -mięśniowego w chorobie nowotworowej, Medycyna Paliatywna w Praktyce, 9/2015.
- Kozubski W., Neurologia. Podręcznik dla studentów medycyny, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2023.
- Stępień A., Neurologia, Wydawnictwo Medical Tribune Polska, Warszawa 2022.
