Miopatia to nie jedna jednostka chorobowa, lecz cała grupa schorzeń wynikających z uszkodzenia mięśni w organizmie człowieka. Występują bardzo rzadko, prowadząc ostatecznie do zaniku mięśni. W zależności od przebiegu i zaawansowania daje bardzo różne objawy – wspólnym jest jednak osłabienie mięśni, szczególnie w obrębie ramion i ud. Rokowania zależą od postaci oraz przyczyny choroby.
Miopatia – jak może się objawiać?
Głównym i łączącym wszystkie typy miopatii objawem jest osłabienie mięśni. Zwykle obejmuje ono mięśnie ud oraz ramion, uniemożliwiając codzienne funkcjonowanie i pogarszając jakość życia. Pacjenci mają trudność z najprostszymi aktywnościami:
- wchodzenie po schodach;
- sięganie po wyżej umiejscowione przedmioty;
- wieszanie firanek;
- czesanie się;
- mycie zębów.
Osłabieniu mogą ulec także inne mięśnie, zwłaszcza wraz z postępem choroby, m.in. mięśnie gardła, mięśnie karku czy mięśnie gałek ocznych. Skutkuje to niemożnością spożywania pokarmów, a nawet wyraźnego mówienia. Wszystkie następne objawy wiążą się właśnie z dysfunkcjami mięśni i są to:
- upośledzenie przełykania śliny, zwiększone ryzyko zakrztuszenia się;
- ograniczenie ruchomości gałek ocznych, zaburzenia widzenia;
- duszności (wskutek zajęcia mięśni oddechowych), niemożność brania głębokich oddechów;
- problemy z rozkurczaniem mięśni, np. przy otwieraniu dłoni po wcześniejszym jej zaciśnięciu w pięść.
W zaawansowanych stadiach choroby może dojść do zaniku mięśni, a więc i do śmierci wskutek niewydolności przepony i mięśni oddechowych. Oczywiście obraz kliniczny zależy również od postaci miopatii. Przykładowo, miopatia nitkowata dzieli się na postać występującą u dzieci oraz u osób dorosłych. W pierwszym przypadku objawia się głównie osłabieniem mięśni twarzy i mięśni oddechowych, natomiast w drugim przypadku osłabieniem mięśni tułowia i mięśni kończyn. Z kolei miopatia wewnątrzjądrowa charakteryzuje się opadaniem powiek, osłabieniem odruchu ssania oraz niewydolnością oddechową.
Zobacz również: Kardiomiopatia.
Rodzaje miopatii
Wyróżniamy następujące rodzaje miopatii:
- wrodzone – uwarunkowane genetycznie nieprawidłowości strukturalne;
- mitochondrialne – wskutek zaburzenia czynności mitochondriów;
- zapalne – o charakterze autoimmunologicznym;
- metaboliczne – prowadzą do zaburzeń biochemicznych upośledzających produkcję energii;
- polekowe – mogą je powodować leki obniżające cholesterol we krwi;
- toksyczne – np. alkoholowe.
Diagnostyka miopatii
W celu zdiagnozowania miopatii należy wykonać szereg niezbędnych badań neurologicznych i laboratoryjnych (krew, mocz, hormony, elektrolity). To ważne, ponieważ w miopatiach obserwuje się zwiększony poziom kinazy kreatynowej. Wskazuje ona na toczący się rozpad mięśni. Aby jednak ostatecznie potwierdzić podejrzenia należy pobrać wycinek mięśnia do badania histopatologicznego. Wykonuje się to w znieczuleniu miejscowym. Jeśli podejrzewamy miopatię o podłożu genetycznym diagnostykę warto uzupełnić o badania genetyczne.
Miopatia – czy można ją wyleczyć?
Leczenie miopatii uzależnione jest od jej przyczyny. Jeśli ma ona podłoże hormonalne, można ją ustabilizować odpowiednią farmakoterapią. W wielu przypadkach jednak ma podłoże genetyczne lub wrodzone, dlatego nie istnieją sposoby skutecznej terapii. Można wówczas zapobiegać szybkiemu postępowi i zwalczać objawy. Rokowania są kwestią indywidualną zależną od każdego pacjenta z osobna. Wymagana jest konsultacja z lekarzem.
Jednak bez względu na przyczynę leczenie miopatii powinno obejmować fizjoterapię. Odpowiednio dobrane ćwiczenia, masaże, fizykoterapia mogą opóźniać zanik mięśni, wzmacniać je i utrzymywać jak najdłużej w odpowiedniej kondycji. Rehabilitacją powinien zajmować się fizjoterapeuta specjalizujący się w przypadkach neurologicznych.
Polecane produkty:
|
Koenzym Q10 kapsułki
Koenzym Q10 to jeden z najważniejszych antyoksydantów. Nie tylko tylko chroni organizm przed wolnymi rodnikami. Bierze on również udział w każdej, podstawowej funkcji komórki ... Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Kozubski W., Neurologia – kompendium, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2014.
- Kozubski W., Liberski P., Moryś J., Neurologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2013.
- Bosak M., Atlas elektroencefalografii, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2017.
