Zespół Wallenberga (nazywany inaczej: zespół boczny opuszki) występuje przy zamknięciu światła tętnicy móżdżku dolnej tylnej i/lub tętnicy kręgowej. Patologię po raz pierwszy opisał Adolf Wallenberg i to właśnie od jego nazwiska pochodzi nazwa zespołu. Diagnostyką i leczeniem zespołu bocznego opuszki zajmuje się lekarz neurolog.
Zespół Wallenberga – przyczyny
Bezpośrednią przyczyną zespołu Wallenberga jest zamknięcie światła tętnicy dolnej tylnej móżdżku lub tętnicy kręgowej, tuż przed połączeniem się jej z tętnicą podstawną. Sytuacja ta najczęściej wynika z obecności w tętnicy materiału zatorowego, np. wskutek migotania przedsionków lub choroby zakrzepowej. W przebiegu zespołu Wallenberga dochodzi do jednostronnego uszkodzenia pnia mózgu. Może on dotyczyć osób w każdym wieku, coraz częściej rozpoznaje się go u pacjentów młodych.
Poważnym czynnikiem ryzyka zespołu Wallenberga jest nadciśnienie tętnicze. Im wyższe i mniej ustabilizowane, tym większe ryzyko wystąpienia zatoru w tętnicach oraz innych poważnych powikłań.
Zespół Wallenberga – objawy
Wyróżnia się kilka odmian klinicznych zespołu Wallenberga, co zależy od rozległości uszkodzenia. Po stronie ogniska pojawiają się:
- ataksja móżdżkowa;
- niedowład podniebienia;
- zaburzenia mowy;
- trudności z połykaniem (dysfagia);
- objaw Hornera;
- zaburzenia koordynacji;
- zaburzenia czucia w obrębie twarzy (zwłaszcza upośledzenie odczuwania bólu);
- zniesienie odruchu rogówkowego.
Objawy pojawiają się jednak nie tylko po stronie ogniska, ale również po stronie przeciwnej. Jest to wówczas rozszczepienie zaburzenia czucia na kończynach i tułowiu. Pacjenci z zespołem Wallenberga zmagają się również z porażeniem nerwu trójdzielnego, nerwu błędnego bądź nerwu językowo-gardłowego. W przypadku objawów dotyczących lewej strony tułowia i lewych kończyn podejrzewa się patologię zlokalizowaną po prawej stronie ciała.
Diagnostyka zespołu Wallenberga
Diagnostyką zespołu zajmuje się lekarz neurolog. Początkowo dokładnie ogląda pacjenta i wykonuje szereg testów funkcjonalnych oraz neurologicznych. Należy zbadać czynność nerwów czaszkowych, równowagę, koordynację, a także zdolność ruchową języka. Niezbędnym etapem diagnostyki są badania obrazowe (zwłaszcza tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny z kontrastem). Należy ocenić przepływ krwi przez tętnice.
Zespół Wallenberga – leczenie
Jeśli dojdzie do pęknięcia którejkolwiek tętnicy konieczne jest szybkie wykonanie zabiegu neurochirurgicznego. Z kolei gdy taka sytuacja jeszcze nie wystąpi, wdraża się farmakoterapię oraz leczenie choroby podstawowej, która spowodowała zator (np. stabilizacja zbyt wysokiego ciśnienia tętniczego, dietoterapia itd.). U niektórych pacjentów dochodzi do trwałych uszkodzeń spowodowanych zamknięciem światła tętnicy móżdżkowej dolnej tylnej. Wówczas konieczna jest rehabilitacja neurologiczna, która poprawia jakość życia chorych i sprawia, że mogą oni być samowystarczalni. Rokowania zależą od wielu czynników, m.in. lokalizacji zatoru, wieku i stanu zdrowia pacjenta, przyczyny zatoru czy szybkości interwencji medycznej.
Polecane produkty:
|
Spirulina + Chlorella – naturalne oczyszczanie organizmu
Spirulina i Chlorella to naturalny produkt, który dostarcza witaminy, minerały, a także inne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania składniki odżywcze. Dodatkowo skutecznie wspomaga oczyszczanie organizmu, regulację metabolizmu i wzmacnianie układu … Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Nowacki P., Zespół zamknięcia, Polski Przegląd Neurologiczny, 9/2013.
- Konieczna S., Kuczkowski J., Pilarska E., Wkład gdańskiego lekarza Adolfa Wallenberga w rozwój neurologii i neuroanatomii, Annales Academiae Medicae Gedanensis, 47/2017.
- Kozubski W., Neurologia. Podręcznik dla studentów medycyny, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2006.
