Rozrusznik serca (inaczej: stymulator serca) to niewielkie urządzenie elektryczne wszczepiane w okolicę mięśnia sercowego osoby chorej. Dopasowany jest do indywidualnych potrzeb pacjenta, a więc zaburzeń funkcjonowania jego serca. Głównym celem rozrusznika jest elektryczne pobudzanie rytmu serca, aby utrzymać jego prawidłowe funkcjonowanie. Składa się z układu elektronicznego i baterii. Podstawą jest system, który potrafi rozpoznawać samoistną aktywność serca.
Jak działa rozrusznik serca?
W momencie, gdy rozrusznik serca wysyła impuls elektryczny, mięsień sercowy się kurczy. Połączenie między urządzeniem, a sercem tworzone jest przez jedną, bądź dwie elektrody, czyli bardzo cienkie, izolowane elektrycznie przewody, mocowane w prawym przedsionku lub w prawej komorze serca. Posiadają one zdolność wykrywania aktywności serca wraz z wszelkimi nieprawidłowościami. Następnie przekazują tę informację do rozrusznika serca, który (w razie konieczności) odpowiednio reaguje.
Nowoczesne stymulatory posiadają dodatkowo funkcję adaptacji, czyli dopasowywania częstotliwości wysyłanych impulsów elektrycznych do aktualnych, zmieniających się potrzeb i procesów życiowych organizmu. Jest to możliwe dzięki czujnikowi reagującemu na wszelkie zmiany. To ważne szczególnie wtedy, gdy pacjent pozostaje aktywny fizycznie, np. pływa, jeździ rowerem czy pracuje w ogrodzie, co nie pozostaje bez wpływu na funkcjonowanie serca.
Rozrusznik serca – wskazania
W Polsce każdego roku wszczepia się około 16 000 rozruszników serca. Do najczęstszych wskazań zaliczamy:
- utrwalone lub napadowe zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego (w tym blok przedsionkowo-komorowy III stopnia i blok przedsionkowo-komorowy II stopnia typu Mobitz);
- chorobę węzła zatokowego (bradykardia, zahamowanie zatokowe, niewydolność chronotropowa);
- bradyarytmię w przebiegu migotania przedsionków;
- przebyty zawał serca lub przeszczep serca przy występowaniu objawów bloku;
- bloki odnóg pęczka Hisa z zaburzeniami przewodnictwa typu blok II lub III stopnia;
- migotanie przedsionków z akcją komór poniżej 50 uderzeń na minutę;
- zespół wazowagalny przebiegający z objawowym zahamowaniem zatokowym rytmu, czego konsekwencją są omdlenia.
Wskazaniami względnymi są:
- kardiomiopatia przerostowa, zwężająca lub rozstrzeniowa;
- wrodzone postacie zespołu wydłużonego QT;
- bezobjawowy blok przedsionkowo-komorowy I stopnia u pacjentów z niewydolnością krążenia.
Decyzję o wszczepieniu rozrusznika podejmuje lekarz kardiolog i kardiochirurg po dokładnym zapoznaniu się z danym przypadkiem chorobowym oraz wykonaniem szeregu badań. Znaczenie ma również styl życia pacjenta, przyjmowane leki oraz wiek.
Rokowania
Rozrusznik serca nie skraca życia, wręcz przeciwnie, znacznie je wydłuża, nierzadko o kilkanaście lub kilkadziesiąt lat. Wspiera pracę serca, dlatego osoby młode ze stymulatorem mogą spokojnie dożyć późnej starości. Bardzo ważne są jednak regularne kontrole kardiologiczne oraz zdrowy tryb życia.
Ograniczenia z rozrusznikiem serca
Życie po wszczepieniu rozrusznika serca nie ma wielu ograniczeń. Wszystko zależy od indywidualnych predyspozycji pacjenta oraz prowadzonego dotychczas stylu życia, jednak takie osoby mogą zazwyczaj normalnie pracować, podróżować czy uprawiać aktywności sportowe. Należy pamiętać, aby dbać o zdrową dietę, unikać stresu i wysypiać się. Co pół roku lub co rok należy chodzić na wizyty kontrolne do kardiologa, zaś co kilka lat należy wymieniać w rozruszniku baterię.
Podczas podróży samolotami warto pamiętać, że rozrusznik serca może uruchamiać bramki kontrolne. Dlatego zawsze należy mieć przy sobie kartę identyfikacyjną i zgłaszać jego posiadanie. Dodatkowo ze względów bezpieczeństwa zaleca się rezygnację ze sportów, których uprawianie mogłoby skończyć się upadkiem i uszkodzeniem rozrusznika (np. jazda konna, sporty motocyklowe czy inne sporty ekstremalne i drużynowe).
Wszczepianie rozrusznika serca
Wszczepianie rozrusznika serca odbywa się w znieczuleniu miejscowym, pod pełną kontrolą aparatu RTG. Po lewej stronie klatki piersiowej wykonuje się niewielkie nacięcie skóry, będące kieszonką dla wszczepianego urządzenia. W dalszej kolejności lekarz umieszcza elektrody w sercu, a następnie łączy je z rozrusznikiem, programuje go i sprawdza działanie. Cały zabieg trwa średnio około 30 minut.
Po zabiegu pacjent pozostaje w szpitalu na obserwacji przez 24 godziny. W tym czasie stan zdrowia jest stale monitorowany, także za pomocą badań RTG. Jeśli wszystko jest w porządku, po upływie tego czasu pacjent może być wypisany ze szpitala. Otrzymuje jedynie instrukcję dbania o rozrusznik oraz terminy badań kontrolnych i termin wymiany baterii.
Polecane produkty:
|
Spirulina + Chlorella – naturalne oczyszczanie organizmu
Spirulina i Chlorella to naturalny produkt, który dostarcza witaminy, minerały, a także inne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania składniki odżywcze. Dodatkowo skutecznie wspomaga oczyszczanie organizmu, regulację metabolizmu i wzmacnianie układu … Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Klaudel J., Pacjent z rozrusznikiem serca, Choroby Serca i Naczyń, 1/2004.
- Kozłowski D., Podstawowe wiadomości o stymulatorach serca, Geriatria, 6/2012.
