Nowotwór moczowodu to najczęściej rak przejściowokomórkowy, który bardzo często rozwija się nie tylko w obrębie samego moczowodu, ale jednocześnie również w miedniczce nerkowej, pęcherzu moczowym i wielu innych lokalizacjach. Występuje nieco częściej u mężczyzn niż u kobiet, szczególnie między 50. a 60. rokiem życia.
Nowotwór moczowodu – przyczyny
Mimo licznych badań, przyczyny rozwoju nowotworów wciąż nie są znane, dlatego nie stwierdzono ich także w stosunku do nowotworu moczowodu. Nie wyróżnia się ponadto uwarunkowań, dla których to właśnie mężczyźni częściej chorują na tę postać raka. Do czynników ryzyka można natomiast zaliczyć palenie papierosów oraz nadmierne stosowanie leków takich jak aspiryna czy paracetamol.
Objawy nowotworu moczowodu
Najczęstszym objawem wskazującym na obecność nowotworu moczowodu jest krwiomocz lub krwinkomocz. Często towarzyszą mu dolegliwości bólowe okolicy lędźwiowej grzbietu, gdzie znajdują się nerki i moczowody. Ból może przypominać atak kolki nerkowej, jednak zwykle jest nieco słabszy. Zastój moczu w nerce znacznie zwiększa ryzyko infekcji układu moczowego, zaś w sporadycznych przypadkach można wyczuć palpacyjnie niewielki guz. Często pojawia się niedokrwistość.
Ze względu na charakterystyczny obraz kliniczny, nowotwór moczowodu należy zróżnicować przede wszystkim z kamicą nerkową, nowotworem nerek, stanami zapalnymi układu moczowego oraz schorzeniami pęcherza moczowego. Nowotwór moczowodu na samym początku przez dłuższy czas może przebiegać bezobjawowo, dlatego bywa wykrywany przypadkowo lub w późniejszych stadiach, gdy jest już bardziej zaawansowany.
Diagnostyka
W rozpoznaniu nowotworu moczowodu kluczowe znaczenie ma USG nerek i moczowodów, ogólne badanie moczu wraz z posiewem oraz cytoskopia potwierdzająca, z którego ujścia płynie krew. Dodatkowo, dzięki rozwojowi współczesnej medycyny coraz częściej wykonuje się ureteropieloskopię sztywnym lub giętkim uretroskopem, podczas której można pobrać materiał do badania drobnowidowego.
Nowotwór moczowodu – leczenie
Leczenie powinno być dobrane do indywidualnego stanu zdrowia pacjenta oraz jego wieku. Wykonuje się leczenie endoskopowe, podczas którego miejsce ma koagulacja podstawy guza. Alternatywą jest leczenie chirurgiczne (postępowanie z wyboru) obejmujące wycięcie nerki wraz z moczowodem oraz marginesem zdrowych tkanek pęcherza moczowego znajdujące się wokół ujścia moczowodu. Nierzadko wycięciu podlegają również nadnercze i okoliczne węzły chłonne.
W zaawansowanych stadiach powyższe leczenie uzupełnia się chemioterapią i radioterapią. Od kilku lat operację wykonuje się laparoskopowo, co zapewnia znacznie większy komfort terapii. Dobierając metody lecznicze należy mieć również na uwadze fakt, że w przyszłości może dojść do wznowy choroby w obrębie pęcherza moczowego.
Zobacz również: Rak prostaty.
Rak moczowodu – rokowania
Po podjęciu chirurgicznego leczenia radykalnego 5-letnie przeżycie pacjentów szacuje się na 60-80%, natomiast przy braku usunięcia tkanek wynosi ono 35-40%. Jeśli jednocześnie doszło do zajęcia węzłów chłonnych bądź nacieku miąższu nerek, 5-letnie przeżycie nie przekracza 20%. Wszystko zależy również od stopnia złośliwości nowotworu, a więc i od czasu rozpoznania.
Polecane produkty:
|
Olej z czarnuszki siewnej w płynie
Naturalny, nierafinowany, tłoczony na zimno olej otrzymywany z nasion czarnuszki siewnej pochodzących z ekologicznych upraw. Wykorzystuje się go przy różnego rodzaju problemach skórnych ... Zobacz więcej... |
|
Czarnuszka (Nigella Sativa) w kapsułkach
Czarnuszka siewna to roślina, z której pozyskuje się olej o właściwościach potwierdzonych badaniami. W składzie zawiera m.in. niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe (NNKT), czyli takie, których organizm nie jest w stanie sam wytwarzać i musimy dostarczać Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Jabłonowski Z., Rak pęcherza moczowego – epidemiologia, diagnostyka i leczenie w XXI wieku, Folia Medica Lodziensia, 1/2013.
- Stelmach A., Potemski P., Nowotwory układu moczowo-płciowego, 2013.
- Tkocz M., Szedel A., Białożyt M., Kupajski M., Guz moczowodu nerki podkowiastej – opis przypadku, Współczesna Onkologia, 6/2008.
