Próba Ratschowa

Próba Ratschowa to badanie pozwalające określić, jak bardzo zamknięte jest światło tętnicy w kończynie dolnej lub obręczy biodrowej.

Próba Ratschowa – wykonanie

Pacjent znajduje się w leżeniu tyłem i wykonuje ruchy zginania oraz prostowania stóp z kończynami dolnymi uniesionymi pionowo w górę przez około 2 minuty. Inną wersją tego testu może być wykonywanie ruchów okrężnych stopami.

Zobacz również: Przewlekłe niedokrwienie kończyn dolnych.

Próba Ratschowa – interpretacja

Przy zdrowych naczyniach ruchy te można wykonywać bez żadnych dolegliwości oraz konieczności opuszczenia stóp. U pacjentów z chorobami naczyń dochodzi do mniej bądź bardziej nasilonych ciągnących bólów. Dodatkowo zauważa się wyraźnie niedokrwienie stopy po stronie chorej. Po upływie 2 minut pacjent powinien szybko usiąść i pozostawić zwisające kończyny dolne poza brzegiem stołu / kozetki.

W przypadku zdrowych naczyń, po 5-7 sekundach występuje odczynowe przekrwienie i ponowne wypełnienie żył. U pacjentów z chorobami żylnymi ulega to opóźnieniu, tym wyraźniej, im bardziej nasilone jest zwężenie naczyń.

Można zatem podsumować, że zblednięcie jednej lub obu stóp, a także ból w łydkach świadczy o niedokrwieniu.

Pozostałe testy

Do innych testów sprawdzających tą samą dolegliwość należy:

• próba odruchowego przekrwienia – pacjent w leżeniu tyłem wykonuje ruchy zginania i prostowania stóp z nogami uniesionymi pionowo w górę. Zblednięcie jednej lub obu stóp, a także ból w łydkach świadczą o niedokrwieniu;
• próba Perthesa – jako test funkcjonalny żył głębokich i żył przeszywających. Polega na założeniu elastycznej opaski uciskowej na udo pacjenta. Następnie zaleca się badanemu szybkie poruszanie się w miejscu. Zatrzymanie krwi świadczy o niewydolności zastawki żyły odpiszczelowej.

Próba Ratschowa – postępowanie fizjoterapeutyczne

Fizjoterapia ma na celu wytworzenie i usprawnienie krążenia obocznego, rozszerzenie naczyń, polepszenie ukrwienia kończyn, obniżenie wzmożonego napięcia mięśni wokół naczyń oraz poprawę krążenia w kończynie chorej na drodze odruchowej. Dodatkowo równie ważne jest poprawienie tętna, złagodzenie dolegliwości oraz poprawienie mechanizmów adaptujących ustrój do wysiłku fizycznego.

Podstawą postępowania rehabilitacyjnego jest odpowiednio prowadzona kinezyterapia. Adekwatne do wskazań leczenie ruchem jest nie do zastąpienia przez leki czy zabiegi. Systematyczne wykonywanie ćwiczeń poprawia krążenie krwi, co łagodzi występowanie objawów chorobowych. W związku z tym zaleca się wykonywanie ćwiczeń czynnych wolnych i ogólnousprawniających. Pacjentów zachęca się także do zajęć rekreacyjnych i sportowych. Chorzy powinni bezwzględnie unikać aktywności o znacznej intensywności.

Zobacz również: Trening Buergera.

Pewien udział w leczeniu ma fizykoterapia, która jest nieocenioną formą leczenia przewlekłej niewydolności żylnej i innych patologii naczyniowych. Do zabiegów przynoszących korzyści zalicza się w tym przypadku: galwanizację anodową, jonoforezę z histaminy lub jodku potasu, naświetlanie promieniowaniem podczerwonym, metodę TENS czy suche szczotkowanie skóry.

Jedną z metod, która może być korzystna w przypadku choroby Buergera jest kinesiotaping, ponieważ wspomaga poprawę ukrwienia i zmniejszanie obrzęków.

	Plastry kinesiotaping Taśmy Kinesio Tex Classic to oryginalne, japońskie plastry znane i cenione od lat przez fizjoterapeutów na całym świecie. Stworzone zostały i do tej pory nadzorowane są przez doktora Kenzo Kase. Taśmy te zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce Zobacz więcej...
	Plastry do kinesiotapingu Zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce z bólem układu mięśniowo-nerwowego. Dodatkowo korzystnie wpływają na poprawę krążenia krwi oraz limfy, zapewniając przy tym wygodę podczas noszenia. Zobacz więcej...

Bibliografia

1. Buckup K., Buckup J., Testy kliniczne w badaniu kości, stawów i mięśni, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2014.
2. Bogacz K., Szczegielniak J., Fiodorenko-Dumas Ż. (i inni), Zastosowanie fizjoterapii w chorobie Buergera, Rehabilitacja, 4/2017.