Zerwanie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego

Zerwanie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego często towarzyszy uszkodzeniom stożka rotatorów, przy czym przyczyną tego stanu jest zwykle jednorazowy uraz. Dolegliwość wymaga kompleksowej rehabilitacji, jednak rokowania są dobre.

Mięsień nadgrzebieniowy

Wypełnia on dół nadgrzebieniowy łopatki i przyczepia się do bliższego końca kości ramiennej. Wraz z mięśniem podgrzebieniowym, mięśniem obłym mniejszym i mięśniem podłopatkowym wchodzi w skład stożka rotatorów.

W efekcie podczas uszkodzeń stożka bardzo często dochodzi do uszkodzenia także ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego. Ryzyko uszkodzeń zwiększa także fakt, że staw ramienny jest bardzo ruchomy, a ruchy w nim są wykonywane codzienne, zwłaszcza podczas różnego rodzaju sportów.

Mięsień nadgrzebieniowy odpowiada za napinanie torebki stawowej, zginanie oraz rotację zewnętrzną ramienia, a także wspomaga odwodzenie ramienia.

Zerwanie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego – przyczyny

Główną przyczyną tej patologii jest nagły, gwałtowny upadek, najczęściej na wyprostowaną kończynę górną. Może temu towarzyszyć także uszkodzenie innych struktur miękkich, zwichnięcie barku czy nawet złamanie obojczyka lub kości ramiennej.

Inną przyczyną może być jednorazowe, bardzo duże obciążenie tego mięśnia lub wielokrotne powtarzanie określonych ruchów, np. podczas wykonywania niektórych sportów (np. rzut młotem, siatkówka).

Objawy

Schorzenie objawia się m.in.:

• ostrym bólem pojawiającym się podczas wykonywania ruchów w stawie oraz podczas leżenia na uszkodzonym barku;
• przeskakiwaniem w okolicy stawu;
• zniesieniem siły mięśniowej;
• ograniczeniem ruchomości w stawie.

Zobacz również: Zapalenie ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia.

Diagnostyka

Wyróżnia się następujące rodzaje zerwania ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego, w zależności od objawów i stopnia uszkodzenia, co uwidacznia się podczas badania USG:

• przewlekłe uszkodzenie ścięgna – ścięgno jest pogrubiałe, obrzęknięte, hipoechogeniczne i możliwe są uszkodzenia śródścięgniste;
• zerwanie częściowe po stronie kaletki – ognisko hipoechogeniczne lub bezechowe w obrębie ścięgna, obejmujące włókna obwodowe od strony kaletki;
• zerwanie częściowe po stronie stawowej – ognisko hipoechogeniczne lub bezechowe w obrębie ścięgna, obejmujące włókna dośrodkowe od strony powierzchni stawowej;
• częściowe zerwanie odcinka środkowego – ognisko hipoechogeniczne lub bezechowe w obrębie ścięgna;
• zerwanie na pełnej grubości – obszar hipoechogeniczny przechodzący przez całą masę pierścienia rotatorów lub brak wizualizacji pierścienia rotatorów.

W efekcie badanie USG stanowi pierwszy wybór podczas diagnostyki. Fizjoterapeuci wykonają także testy funkcjonalne i ocenią ruchomość stawu ramiennego.

Popularnym testem sprawdzającym funkcje mięśnia nadgrzebieniowego jest test Jobe’a. Można wykonać także test Hawkinsa, jednak nie odnosi się on typowo do zerwania ścięgna tego mięśnia, lecz do jego zakleszczenia o więzadło barkowo-obojczykowe.

Test Jobe’a

Pozycją wyjściową może być zarówno siedzenie jak i leżenie. Ramię pacjenta powinno znajdować się w odwiedzeniu do 90 stopni oraz w rotacji wewnętrznej. Podczas odwodzenia i zginania w płaszczyźnie poziomej fizjoterapeuta wywiera nacisk od góry na przedramiona.

Test uznaje się za dodatni, gdy prowokuje ból, a pacjent nie jest w stanie wykonać odwiedzenia do 90 stopni i utrzymać tej pozycji wbrew oporowi. Służy on do rozpoznawania dysfunkcji mięśnia nadgrzebieniowego.

Zobacz również: Testy funkcjonalne dla stawu ramiennego.

Leczenie

Uszkodzenie wymaga kompleksowej rehabilitacji oraz edukacji pacjenta.

W pierwszej kolejności należy zmodyfikować styl życia, co obejmuje oszczędzanie ramienia (w tym unikanie dźwigania ciężkich przedmiotów czy wykonywania zbyt obszernych ruchów) oraz nie unoszenie kończyny górnej zbyt często ponad głowę.

Celem zmniejszenia bólu stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne, lub w cięższych przypadkach iniekcje sterydowe.

W pierwszej fazie bardzo ważne jest ochładzanie struktur, a więc krioterapia. Do innych pomocnych zabiegów w późniejszych etapach leczenia zaliczyć można:

• jonoforezę;
• elektrostymulację całego pierścienia rotatorów;
• TENS;
• magnetoterapię.

Aby zapobiec dalszym uszkodzeniom korzysta się z pomocy ortopedycznych, zwłaszcza specjalnych temblaków czy ortez. W usprawnianiu pomocne jest terapia manualna, a także zastosowanie kinesiotapingu.

Bibliografia

1. Ciejka E., Santorek R., Mąkosa G., Fizjoterapia po rekonstrukcji ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego – opis przypadku, Fizjoterapia Praktyczna, 4/2016.
2. Gaździk T., Ortpedia i traumatologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawza 2008.
3. Buckup K., Buckup J., Testy kliniczne w badaniu kości, stawów i mięśni, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2014.
4. Tamborrini G., Marx C., Zgodność oceny stopnia uszkodzenia ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego w ultrasonografii 3D – kwestia doświadczenia?, Journal of Ultrasonography, 16/2016.

	Kolagen w proszku na stawy, kości i skórę Kolagen bioalgi zawiera aż 97% hydrolizowanego kolagenu. Jego opatentowana formuła sprawia, że wchłanialność jest na bardzo wysokim poziomie. Wspomaga łagodzenie objawów już istniejących chorób stawów, dodatkowo zapobiegając pojawianiu się nowych. Zobacz więcej...
	Kwas hialuronowy na stawy i skórę Kwas hialuronowy zapewnia mazi stawowej właściwości lepko-sprężyste, przez co zmniejsza ból w stawach. Dodatkowo wypełnia przestrzenie w naskórku redukując zmarszczki. Sprawia, że skóra wygląda młodziej i polepsza się jej odcień, dając też efekt ... Zobacz więcej...