Syndesmoza to inaczej połączenie dwóch elementów kostnych za pomocą tkanki łącznej włóknistej, w efekcie czego powstaje nietypowy staw będący więzozrostem. Ma on ograniczoną ruchomość. Przykładem syndesmozy w ciele człowieka jest choćby połączenie piszczelowo-strzałkowe w kończynie dolnej.
Syndesmoza – charakterystyka
Połączenie syndesmotyczne utworzone jest z tkanki łącznej włóknistej o bardzo dużej wytrzymałości na urazy. Charakteryzuje się ona obecnością większej lub mniejszej ilości włókien (głównie kolagenowych) w substancji międzykomórkowej. Komórki są wydłużone i stosunkowo nieliczne. Połączenia syndesmotyczne zawsze wspierane są silnymi więzadłami, które je otaczają i chronią przed rozerwaniem. Ze względu na taką budowę syndesmoza występuje w miejscach szczególnie narażonych na urazy mechaniczne.
Syndesmoza piszczelowo-strzałkowa
Syndesmoza piszczelowo-strzałkowa to więzozrost, czyli staw znajdujący się tuż na kostką u nogi. Właśnie w nim dwie długie kości goleni (kość piszczelowa i kość strzałkowa) łączą się ze sobą, tworząc ścisłe połączenie. Mimo swojej niewielkiej ruchomości jest ono niezbędne do prawidłowego poruszania się, zwłaszcza do poruszania stopami. Podobnie jak ma to miejsce w przypadku stawów krzyżowo-biodrowych – mają one ruchomość zaledwie 3 stopni, jednak zablokowanie stawu krzyżowo-biodrowego generuje ostry, miejscowy ból i ogranicza ruchomość miednicy.
W kończynie dolnej znajdują się 2 stawy piszczelowo-strzałkowe (jeden w pobliżu kolana i drugi w pobliżu kostki), jednak tylko dolny staw jest klasyfikowany jako syndesmoza. Syndesmoza uniemożliwia kościom poruszanie się zbytnio względem siebie. Celem takich połączeń jest zapewnianie wyjątkowo solidnej wytrzymałości i stabilności dwóch kości.
Syndesmoza – inne przykłady
Mianem syndesmozy określa się również identyczne zjawisko w kończynie górnej, czyli proksymalne połączenie dwóch długich kości – kości łokciowej i kości promieniowej. Funkcje połączenia syndesmotycznego są takie same jak poprzednio. Specyficznym połączeniem włóknistym jest wysoce wytrzymałe połączenie krążków międzykręgowych z włóknistym pierścieniem, jednak mimo spełnienia większości cech połączenia syndesmotycznego, nie uznaje się go za syndesmozę, ponieważ nie łączą się w nim elementy kostne, lecz miękkie.
Syndesmofity kręgosłupa
Mianem syndesmofitów określa się wyrośla kostne znajdujące się w kręgosłupie, które nie są jednak zjawiskiem pożądanym. Tworzą się w przebiegu chorób zwyrodnieniowych kręgosłupa, których ryzykiem jest przede wszystkim siedzący tryb życia i niedostateczny poziom aktywności fizycznej. Syndesmofity mogą tworzyć się na brzegach kręgów kręgosłupa w każdej lokalizacji, jednak niewiele wiadomo na temat mechanizmów przyczyniających się do ich powstawania. Przypuszcza się, że przyczyną tworzenia zmian w określonej lokalizacji może być największe obciążenie mechaniczne tej części trzonów kręgowych. Ucisk może sprzyjać tworzeniu stanu zapalnego i/lub predysponować do kościotworzenia. Teorię tę popiera obserwacja, iż w przestrzeniach międzykręgowych odcinka lędźwiowego dystrybucja syndesmofitów jest inna, co może wynikać z fizjologicznej lordozy tego odcinka i innego rozkładu sił.
Polecane produkty:
|
Kwas hialuronowy na stawy i skórę
Kwas hialuronowy zapewnia mazi stawowej właściwości lepko-sprężyste, przez co zmniejsza ból w stawach. Dodatkowo wypełnia przestrzenie w naskórku redukując zmarszczki. Sprawia, że skóra wygląda młodziej i polepsza się jej odcień, dając też efekt ... Zobacz więcej... |
|
Kolagen w proszku na stawy, kości i skórę
Kolagen bioalgi zawiera aż 97% hydrolizowanego kolagenu. Jego opatentowana formuła sprawia, że wchłanialność jest na bardzo wysokim poziomie. Wspomaga łagodzenie objawów już istniejących chorób stawów, dodatkowo zapobiegając pojawianiu się nowych. Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Gębska K., Przestrzenne rozmieszczenie syndesmofitów na brzegu trzonów kręgowych w ZZSK. Zalecana tomografia komputerowa, 2016.
- Sawicki W., Histologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2003.
- Bilikiewicz T., Anatomia ogólna : kości, stawy i więzadła, mięśnie, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2003.
