Szkoła pleców

Szkoła pleców ma na celu wtórną profilaktykę dolegliwości bólowych kręgosłupa. Podejmowane działania nacelowane były na stworzenie optymalnych warunków w odniesieniu do czynności dnia codziennego oraz występujących w ich trakcie obciążeń narządu ruchu. Stosuje się różnorodne działania mające na celu pozytywne przeżycia emocjonalne, związane z uczestnictwem w zajęciach, poprawę komunikowania się ze środowiskiem, wyrobienie umiejętności współpracy z otoczeniem, a także integrację z osobami o podobnych problemach.

Szkoła pleców – cele i założenia

Cechą charakterystyczną szkoły pleców jest przede wszystkim próba systemowego podejścia do problematyki dolegliwości bólowych kręgosłupa. Obok wyrabiania umiejętności motorycznych mających na celu wyuczenie korzystnych dla kręgosłupa sposobów trzymania postawy dostarcza również podstawową wiedzę z zakresu anatomii i fizjologii kręgosłupa. Szczególny nacisk kładzie się na analizę dysfunkcji mogących stać się przyczyną osobistych problemów i stronę psychiczno-socjalną problemów związanych z dolegliwościami bólowymi krzyża.

Celem podejmowanych wysiłków jest nie tylko doraźna pomoc (likwidacja wtórnych skutków dysfunkcji w postaci ograniczeń ruchomości, zaburzeń równowagi mięśniowej i niewydolności funkcjonalnej mięśni), ale także zapobieganie pojawianiu się w przyszłości dużych incydentów bólowych. Podstawą metody (aby skutecznie osiągnąć założenia) jest odpowiednio prowadzona reedukacja.

Program szkoły pleców można zastosować również u dzieci, u których stwierdzono wady postawy nieznacznego stopnia lub zagrożenie nimi.

Zobacz również: Ćwiczenia korekcyjne.

Metodyka

Kinezyprofilaktyka podzielona jest na trzy główne części:

1. Relaksacja – autorelaksacja, masaże rozluźniające, progresywna relaksacja Jacobsena, trening autogenny Schultza, relaksacja oddechowa, relaksacja typu „podróż po własnym ciele”, ćwiczenia rozluźniające z partnerem i wiele innych.
2. Gimnastyka funkcjonalna – zawiera ćwiczenia rozciągające, ćwiczenia mobilizujące, ćwiczenia wzmacniające, ćwiczenia koordynacyjne, ćwiczenia równoważne, ćwiczenia „czucia postawy”, ćwiczenia oddechowe, ćwiczenia z przyborami, ćwiczenia redukujące chód i bieg, a także testy postawy i siły mięśniowej.
3. Trening postawy – czyli właściwa szkoła pleców. Obejmuje naukę odpowiedniego ustawienia miednicy w przodopochyleniu i jej ruchów, poprawnych wzorców ruchowych oraz przyjmowania pozycji odciążających, a także elementy psychologii postawy.

Przykładowy jednostkowy program zajęć

Zgodnie z koncepcją szkoły pleców przykładowy jednostkowy program zajęć zawiera:

• rozmowę wstępną trwającą od 5 do 10 minut – podstawowe informacje, wyjaśnienia i rozmowy w grupie;
• rozgrzewkę trwającą 10-15 minut – gry i zabawy ruchowe, małe formy ruchowe, gry wytrzymałościowe z pomiarem tętna czy mini gry;
• część główną trwającą 25-30 minut – gimnastyka funkcjonalna i trening postawy;
• rozluźnienie trwające 10-15 minut – relaksacja psychofizyczna;
• rozmowę kończącą zajęcia trwającą około 2 minut – wymiana doświadczeń psychofizycznych związanych z odbytymi zajęciami.

Gimnastyka funkcjonalna

Ćwiczenia początkowo należy przeprowadzać w spokojnym, dobrze przewietrzonym i trochę zaciemnionym pomieszczeniu, ponieważ wymagają całkowitej koncentracji. Należy zatem unikać jakichkolwiek przeszkód.

Przykłady ćwiczeń:

• pozycja stojąca, należy wykonywać wahadłowe ruchy okrężne ciałem w ten sposób, aby głowa zakreślała koło. Ciało ma przy tym przypominać figurę postawionego na szczycie stożka. Ruch należy wykonywać tak długo, aż stanie się on sterowany stopami, a głowa będzie balansować na kręgosłupie. Celem jest osiągnięcie prawidłowej postawy ciała;
• pozycja siedząca na krześle, zaleca się pacjentowi położenie dłoni na brzuchu i piersi, a następnie poruszanie miednicą. Zadaniem pacjenta jest zauważenie co dzieje się z oddechem i miednicą w pozycji zgarbionej, a co w pozycji prawidłowej. Celem jest spostrzeganie ruchu miednicy i przestrzeni oddechowej w różnych wariantach pozycji siedzącej;
• pozycja siedząca na taborecie, pacjent porusza tułowiem w przód i tył, a także w prawą i w lewą stronę. Powinien zauważyć, że przesunięcie środka ciężkości powoduje napięcia. Celem jest spostrzeganie pionu ciała w pozycji siedzącej.

	Plastry kinesiotaping Taśmy Kinesio Tex Classic to oryginalne, japońskie plastry znane i cenione od lat przez fizjoterapeutów na całym świecie. Stworzone zostały i do tej pory nadzorowane są przez doktora Kenzo Kase. Taśmy te zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce Zobacz więcej...
	Plastry do kinesiotapingu Zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce z bólem układu mięśniowo-nerwowego. Dodatkowo korzystnie wpływają na poprawę krążenia krwi oraz limfy, zapewniając przy tym wygodę podczas noszenia. Zobacz więcej...

Bibliografia

1. Zembaty A., Kinezyterapia, tom II, Wydawnictwo Kasper, Kraków 2003.
2. Nowotny J., Podstawy Fizjoterapii, tom III, Wydawnictwo Kasper, Kraków 2005.
3. Kempf H., Szkoła pleców – program profilaktyki i rehabilitacji schorzeń kręgosłupa, Wydawnictwo Sic!, Warszawa 2002.