Dławica piersiowa jest zespołem klinicznym charakteryzującym się uczuciem bólu w klatce piersiowej wskutek niedokrwienia mięśnia sercowego, wywołanego zwykle wysiłkiem fizycznym i niezwiązanego z martwicą. Dławica piersiowa stanowi wyraz niedostatecznej podaży tlenu w stosunku do zapotrzebowania mięśnia sercowego na tlen. Ryzyko rozwoju choroby wzrasta wraz z wiekiem.
Dławica piersiowa – objawy
Najbardziej charakterystycznym objawem klinicznym dławicy piersiowej jest ból w klatce piersiowej, podobny do ucisku lub gniecenia. Ból nigdy nie jest ostry lub kłujący. Zwykle lokalizuje się zamostkowo, może promieniować do szyi, żuchwy lub nadbrzusza. Dolegliwości bólowe zwiększają się podczas wysiłku fizycznego i stresu, a ustępują w spoczynku. Zwykle trwa kilka minut i nie zmienia się w zależności od pozycji ciała. Do pozostałych objawów choroby można zaliczyć?
- duszności, nadmierne zmęczenie – zwłaszcza przy wysiłku fizycznym;
- omdlenia, stany przedomdleniowe;
- nudności i wymioty – najczęściej przy niedokrwieniu ściany dolnej.
U chorych z dławicą piersiową aż do 80% epizodów niedokrwienia mięśnia sercowego potwierdzonych obiektywnymi badaniami diagnostycznymi ma charakter bezobjawowy (nieme niedokrwienie). Nieme niedokrwienie częściej się wiąże ze stresem psychicznym niż z wysiłkiem fizycznym.
Diagnostyka dławicy piersiowej
Na samym początku należy wykonać podstawowe badania morfologiczne. Ujawniają one czynniki ryzyka miażdżycy, przede wszystkim hiperlipidemię i zaburzenia gospodarki węglowodanowej. Pozwalają też wykryć zaburzenia sprzyjające występowaniu dławicy piersiowej, takie jak niedokrwistość lub nadczynność tarczycy. Następnie wykonuje się specjalistyczne badania, takie jak:
- EKG spoczynkowe;
- próba wysiłkowa;
- EKG metodą Holtera;
- echokardiografię spoczynkową;
- koronarografię;
- RTG klatki piersiowej;
- rezonans magnetyczny.
Wybór poszczególnych badań zależy już wyłącznie od lekarza kardiologa. Przykładowo, rezonans magnetyczny może ujawnić obecność blizny pozawałowej. Z kolei Holter poza przypadkami zaburzeń rytmu serca, wskazany jest tylko w razie mocnego podejrzenia choroby wieńcowej pomimo ujemnego wyniku elektrokardiograficznej próby wysiłkowej lub podejrzenia dławicy Prinzmetala. Ujawnia też nieme niedokrwienie mięśnia sercowego. Podstawowym badaniem u chorych ze stabilną dławicą piersiową jest próba wysiłkowa.
Dławica piersiowa – leczenie
Ból w klatce piersiowej ustępuje po podaniu nitrogliceryny, zwykle już w ciągu 2-3 minut. Jeśli ból utrzymuje się powyżej 5-10 minut, to najprawdopodobniej nie jest związany z niedokrwieniem mięśnia sercowego. Wówczas konieczna jest inna terapia. Leczenie dławicy piersiowej musi być kompleksowe i długotrwałe. Musi obejmować:
- zwalczanie czynników ryzyka miażdżycy – palenie tytoniu, otyłość, nieodpowiednia dieta, nadciśnienie tętnicze;
- hamowanie postępu dławicy piersiowej;
- znoszenie dolegliwości, zwłaszcza bólowych;
- leczenie chorób nasilających objawy dławicy, w tym nadczynność tarczycy i niedokrwistość.
Dodatkowo zaleca się zwiększenie aktywności fizycznej, bez przekraczania progu dławicy. Wskazane jest ograniczenie wysiłku fizycznego w niskich temperaturach lub po posiłkach. Oczywiście często stałym elementem leczenia jest indywidualnie dobrana farmakoterapia. Przykładowo, w leczeniu zapobiegającym incydentom sercowo-naczyniowym stosuje się kwas acetylosalicylowy, pochodne tienopirydyny lub inhibitory ACE. Z kolei farmakologiczne leczenie przeciwniedokrwienne obejmuje przyjmowanie beta-blokerów i blokerów kanału wapniowego.
Zabieg rewaskularyzacyjny wykonuje się u chorych ze stabilną dławicą piersiową w celu zmniejszenia dolegliwości dławicowych, jeżeli nie można tego osiągnąć leczeniem zachowawczym, a ryzyko zabiegu jest mniejsze niż spodziewane korzyści (znacząca poprawa jakości życia, a w niektórych grupach chorych wydłużenie przeżycia).
Polecane produkty:
|
Koenzym Q10 kapsułki
Koenzym Q10 to jeden z najważniejszych antyoksydantów. Nie tylko tylko chroni organizm przed wolnymi rodnikami. Bierze on również udział w każdej, podstawowej funkcji komórki ... Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Frycz-Kurek A., Buchta P., Szkodziński J., Stabilna choroba wieńcowa – epidemiologia, diagnostyka, wybór postępowania, Choroby Serca i Naczyń, 3/2008.
- Szczeklik A., Choroby wewnętrzne, tom I, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2006.
