Kości kończyny górnej (łac. ossa membri superioris) składają się zarówno z kości obręczy barkowej (podstawy łączącej kończynę z tułowiem) oraz z kości części wolnej.
Kości kończyny górnej
Podstawę kończyny górnej tworzy obustronnie obręcz kończyny górnej. Jest ona zbudowana z obojczyków oraz łopatek.
Obręcz kończyny górnej
- Obojczyk (łac. clavicula) – jest mocną, wygiętą kością długą. Można ją z łatwością wyczuć i zobaczyć, ponieważ leży bezpośrednio pod skórą. Obojczyk stanowi wyraźną granicę między szyją a klatką piersiową. W jego budowie wyróżnić można część środkową oraz dwa końce: przyśrodkowy (skierowany do mostka) i boczny (skierowany ku łopatce). Warto dodać, że obojczyk bez względu na fakt, że jest kością długą, nie posiada jamy szpikowej, bądź jest ona bardzo niewielka.
- Łopatka (łac. scapula) – jest płaską, cienką i trójkątną kością, która przylega do ściany grzbietowej klatki piersiowej. Kość ta jest swobodnie zawieszona między mięśniami, jednak bocznie łączy się stawowo z obojczykiem i kością ramienia. W budowie łopatki rozróżniamy trzy kąty oraz trzy brzegi.
Część wolna kończyny górnej
Część wolną można podzielić na trzy zasadnicze odcinki: bliższy – utworzony przez kość ramienną, środkowy – utworzony przez kości przedramienia, a także dalszy, który stanowi ręka.
Odcinek bliższy
Odcinek bliższy stanowi kość ramienna (łac. humerus), która jest jednocześnie najdłuższą i największą kością kończyny górnej. W budowie wyróżniamy trzon i dwa końce. Zarówno koniec bliższy, jak i dalszy tworzą główki dla stawów ramiennego oraz stawów łokciowego. Powierzchnia przednia boczna, nieco wyżej środka ma wyraźną guzowatość naramienną. Do jej górnego brzegu przyczepia się mięsień naramienny, natomiast do dolnego mięsień ramienny.
Po stronie przedniej nad główką kości ramiennej znajduje się płytki dół promieniowy. Skręcenie części bliższej kości w stosunku do osi bloczka nazywamy skręceniem kości ramiennej.
Warto również wspomnieć, że koniec dalszy kości ramiennej rozszerza się w kłykieć kości ramiennej. Z kolei po jego obu stronach znajdują się nadkłykcie – przyśrodkowy i boczny.
Odcinek środkowy
Odcinek środkowy budują dwie kości przedramienia:
- kość łokciowa (łac. ulna) – jest grubsza u swego końca bliższego niż dalszego. Jak w każdej kości długiej, w budowie wyróżnić można trzon oraz dwa końce. Charakterystyczną budowę posiada koniec bliższy, ponieważ znajdują się tam dwa ważne wyrostki – łokciowy i dziobiasty. Na powierzchni bocznej wyrostka widać wklęsłą powierzchnię stawową. Jest to wcięcie promieniowe stanowiące połączenie z głową kości promieniowej.
- kość promieniowa (łac. radius) – leży od strony kciuka. Jej koniec górny jest znacznie cieńszy od dolnego i bierze niewielki udział w tworzeniu stawu łokciowego. Koniec dolny kości promieniowej stanowi główną część stawu promieniowo-nadgarstkowego, a oba są ruchome w stosunku do kości łokciowej.
Odcinek dalszy
Nazywany ręką, zbudowany jest z kości nadgarstka, śródręcza oraz palców ręki:
- kości nadgarstka (łac. ossa carpi) – w liczbie 8 ułożone są w dwóch szeregach. W skład szeregu bliższego (licząc od strony kości promieniowej do łokciowej) wchodzą następujące kości: łódeczkowata, księżycowata, trójgraniasta i grochowata. Z kolei szereg dalszy licząc w tym samym porządku stanowią kości: czworoboczna większa, czworoboczna mniejsza, główkowata i haczykowata. Szczególną uwagę warto poświęcić kości łódeczkowatej, ze względu na jej częste kontuzje i złamania;
- pięć kości śródręcza (łac. ossa metacarpalia) – oznaczamy je liczbami od I do V zaczynając od strony promieniowej. Każda z tych kości składa się z trzonu oraz końca bliższego i dalszego;
- kości palców ręki (łac. ossa digitorum manus) – składają się z paliczków. Cztery palce strony łokciowej posiadają po 3 paliczki, natomiast kciuk ma ich tylko dwa. Końce dalsze wszystkich paliczków dalszych posiadają tak zwaną guzowatość paliczka dalszego. Struktura ta jest spłaszczona i rozszerza się półksiężycowato. To ważna struktura, ponieważ po stronie dłoniowej stanowi twarde podłoże dla opuszki palców.
Polecane produkty:
|
Igły do akupunktury
Wysokiej jakości igły do akupunktury zostały zaprojektowane z myślą o pacjencie. Posiadają one krótką prowadnicę i niesamowitą ostrość, co pozwala na przeprowadzenie bardzo bezpiecznego zabiegu, a zarazem mniej bolesnego. Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Bochenek A., Reicher M., Anatomia Człowieka, Tom I, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2012.
