Szukaj

Metoda PNF – miednica

Spis treści

Kolagen naturalny do picia

Kolagen naturalny do picia

Obręcz biodrowa pełni różne funkcje w zakresie stabilizacji oraz ruchu kończyn dolnych. Składa się z kości krzyżowej i dwóch kości miednicznych, a całość wspomagają więzadła i mięśnie. Do mięśni obręczy biodrowej zalicza się mięsień biodrowo-lędźwiowy, mięsień pośladkowy wielki, mięsień pośladkowy średni i mięsień pośladkowy mały, mięsień naprężacz powięzi szerokiej oraz mięsień gruszkowaty.

Metoda PNF - miednica

 

Wzorce miednicy nie zawsze współpracują ze wzorcami kończyn dolnych, ponieważ kość krzyżowa stanowi pewnego rodzaju przedłużenie odcinka lędźwiowego kręgosłupa, więc jej funkcja będzie zgodna z czynnością kręgosłupa. Kość miedniczną z kolei uznaje się za przedłużenie kończyny dolnej. Staw krzyżowo-biodrowy stanowi przejście pomiędzy kręgosłupem, a kończynami dolnymi.

Cele zastosowania PNF na miednicy

Do głównych celów zastosowania metody PNF na miednicy zalicza się:

  • ćwiczenie ruchów i stabilizacji miednicy;
  • ułatwianie ruchów i stabilizacji tułowia;
  • ćwiczenie różnych czynności funkcjonalnych, np. obracania się;
  • torowanie ruchów kończyn dolnych;
  • pośrednie leczenie dysfunkcji dolnej części tułowia i okolicy szyjnej (zjawisko promieniowania).

Metoda PNF na miednicy stosowana jest często podczas reedukacji chodu, np. po udarach, długotrwałym przebywaniu w pozycji leżącej oraz w każdej sytuacji, w której funkcja chodu została utracona. Ma na celu wzmocnienie mięśni odpowiedzialnych za konkretny ruch oraz niekiedy zwiększenie zakresu ruchomości w stawach.

Ruchy miednicy są niezbędne nie tylko do poruszania się w pozycji stojącej. Wzorce miednicy wykonuje się również podczas nauki obracania się w pozycji leżącej bądź siadania.

Metodyka PNF

Zasady metody PNF opierają się na zastosowaniu odpowiednich ruchów, doborze prawidłowej pozycji pacjenta i terapeuty, zastosowaniu chwytu oraz wykonaniu oporu.

Ruchy

W odniesieniu do miednicy stosuje się ruchy skośne (diagonalne). Wyróżnia się uniesienie przednie – obniżenie tylne (elewacja przednia – depresja tylna) oraz uniesienie tylne – obniżenie przednie (elewacja tylna – depresja przednia). Ruch skośny przebiega po łuku, który pokrywa się z krzywizną tułowia pacjenta.

Pozycja pacjenta

Pacjent podczas terapii powinien leżeć na boku w pozycji ustabilizowanej i bezpiecznej. Kończyny dolne powinny być lekko zgięte w stawach biodrowych i kolanowych. Należy zwrócić uwagę, aby kręgosłup znajdował się w pozycji pośredniej, a głowa i odcinek szyjny kręgosłupa w pozycji neutralnej.

tubapay
tubapay

Na samym końcu należy sprawdzić czy miednica znajduje się w odpowiedniej pozycji. Powinna być ustawiona pomiędzy jej przodopochyleniem i tyłopochyleniem.

Zobacz również: Tyłopochylenie miednicy.

Pozycja terapeuty

Pozycja terapeuty jest równie ważna jak pozycja pacjenta, ponieważ długotrwałe wykonywanie metody PNF w niewłaściwej pozycji może skutkować w przyszłości dolegliwościami bólowymi. Dobry fizjoterapeuta to sprawny fizjoterapeuta.

Terapeuta powinien stać za pacjentem z kończynami górnymi ułożonymi w linii ruchu. Kozetka, na której leży pacjent musi być podwyższona do poziomu, na którym terapeuta będzie mieć możliwość pełnego i wygodnego wykonania ruchu.

Chwyty

Sposób ułożenia rąk jest zgodny z podstawowym założeniem dotyczącym kontaktu manualnego. Oznacza to, że ułożenie rąk jest zawsze przeciwne w stosunku do wykonywanego ruchu. Chwyty mogą być modyfikowane w zależności od zmian pozycji pacjenta lub fizjoterapeuty.

Zastosowanie PNF

Przykładowo, chcąc ćwiczyć funkcję chodu (w szczególności fazę kontaktu pięty z podłożem i pełne obciążenie stopy) należy zastosować wzorzec depresji przedniej w połączeniu z elewacją tylną.

Wzorzec elewacji przedniej z depresją tylną będzie najbardziej korzystny podczas nauki przetaczania się z pleców na bok oraz siadania na skraju łóżka / kozetki.

Często stosowaną techniką jest rytmiczne pobudzenie do ruchu. W pierwszym przypadku (reedukacja faz chodu), będzie wyglądała następująco:

  • ruch bierny – pacjent leży na boku, plecami do fizjoterapeuty przy skraju kozetki. Terapeuta stoi w okolicach głowy pacjenta i biernie wykonuje ruch depresji przedniej i elewacji tylnej;
  • ruch wspomagany – pacjent ma za zadanie wspomóc wykonywanie ruchu, to znaczy musi go zapoczątkować. Dalszy ruch wykonywany jest przez fizjoterapeutę;
  • zastosowanie oporu – pacjent wykonuje wcześniejsze ruchy samodzielnie przy oporowaniu ich rękami fizjoterapeuty;
  • ruch aktywny – pacjent jest w stanie samodzielnie wykonać ćwiczone ruchy, ponieważ siła mięśniowa i świadomość toru ruchu powróciła.


Polecane produkty:

Bibliografia

  1. Adler S., Beckers D., Buck M., PNF w praktyce, Wydawnictwo DB Publishing, Warszawa 2014.
Sklep Spirulina
Sklep Spirulina

Zapisz się do newslettera!

Szukaj
Kategorie wpisów
Centrum Fizjoterapeuty
Sklep Fizjoterapeuty
Bezpłatne konsultacje
Kubek dla Fizjoterapeuty
Oferty pracy

Popularne w zdrowie

Zostań z nami

Polecane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Materiały znajdujące się na Portalu Fizjoterapeuty są chronione prawem autorskim. Zabrania się kopiowania w jakiejkolwiek formie bez uprzedniej zgody autora.