Metoda Majocha początkowo wykorzystywana była wyłącznie do leczenia bocznych skrzywień kręgosłupa. Z czasem po zmodyfikowaniu niektórych ćwiczeń stała się ona popularna przy leczeniu choroby Scheuermanna. Twórcą był Stanisław Majoch. Metoda powstała na przełomie lat 50. i 60. XX wieku w Konstancinie.
Metoda Majocha – założenia
Zdaniem twórcy, najważniejsze w zatrzymaniu progresji skrzywienia są: nauka nawyku utrzymywania prawidłowej postawy ciała i wzmacnianie gorsetu mięśniowego. Charakterystyczne cechy metody to:
- rezygnacja z asymetrycznych ćwiczeń;
- przeprowadzanie korekcji biernej lub czynnej przed każdym ćwiczeniem;
- relatywnie duże obciążenie treningowe bazujące przede wszystkim na ćwiczeniach o charakterze izometrycznym lub ćwiczeniach izotonicznych z submaksymalnym oporem;
- częste wykorzystywanie synergii mięśniowych.
Po zmodyfikowaniu metodę Majocha rozpoczęto wykorzystywać przy leczeniu choroby Scheuermanna w celu zmniejszenia dolegliwości bólowych dolnego odcinka kręgosłupa.
Zobacz również: Ból kręgosłupa lędźwiowego.
Metoda zakłada, że uzyskanie odpowiedniego efektu terapeutycznego wymaga kompleksowego podejścia do pacjenta. Należy unikać działania odtwórczego i wszelkich postępowań schematycznych.
Badanie
Badanie początkowe powinno zostać przeprowadzone w ten sposób, aby możliwe było dokładne ocenienie stanu klinicznego pacjenta oraz ustalenie możliwości korekcyjnych. Bazując na wieloletnim doświadczeniu Stanisław Majoch opracował autorski schemat postępowania diagnostycznego. Najważniejszymi jego częściami są pomiary:
- wzrostowo-wagowe, to znaczy ciężar ciała i wysokość;
- długości względnych i bezwzględnych kończyn dolnych;
- obwodów klatki piersiowej i talii, zarówno w ustawieniu wdechowym jak i wydechowym;
- wartości krzywizn kręgosłupa w płaszczyźnie strzałkowej;
- garbu żebrowego i wału lędźwiowego, a także trójkątów talii;
- siły względnej i bezwzględnej mięśni brzucha i grzbietu;
- ustawienia łopatek, barków, kolców biodrowych przednich górnych;
- pionów rzutowanych z poziomu C7, Th1 i L1;
- zakresów ruchomości kręgosłupa w zgięciu i skłonie bocznym;
- testów: elongacyjnego oraz antygrawitacyjnego.
Całość diagnozy uzupełnia się o wyniki badań rentgenowskich, ocenę siły innych mięśni z wykorzystaniem testu Lovetta, określenie pojemności życiowej płuc, badania hemodynamiczne krwi oraz obrys klatki piersiowej.
Terapia
Bazując na wynikach badań, a w szczególności na pomiarze kątowym wielkości skrzywienia metodą Cobba, Majoch wyróżnił cztery grupy terapeutyczne:
- I – kąt skrzywienia podstawowego wynosi do 30 stopni;
- II – kąt skrzywienia podstawowego zawiera się między 31 a 60 stopni;
- III – kąt skrzywienia podstawowego zawiera się pomiędzy 61 a 90 stopni;
- IV – kąt skrzywienia podstawowego wynosi powyżej 91 stopni.
Po przydzieleniu pacjenta do określonej grupy można było rozpocząć terapię. W grupie I i II stosowano podstawową metodę leczenia ruchem. W przypadkach powyżej 45 stopni skrzywienia stosowano ćwiczenia korekcyjne, naukę przyjmowania i utrzymywania prawidłowej postawy ciała, a także instruktaż zachowań profilaktycznych. Grupa II dodatkowo wprowadza gorsetowanie.
W grupie III i IV za pomocą kinezyterapii przygotowywano pacjenta do zabiegu operacyjnego. Stosowano ćwiczenia oddechowe, zwiększające czynną oraz bierną ruchomość kręgosłupa, wzmacniające i ogólnokondycyjne. Kładziono nacisk na rozciąganie skróconych elementów okołostawowych po stronie wklęsłej skrzywienia (wykorzystywano do tego wyciąg Majocha).
Zobacz również: Badanie ruchomości kręgosłupa.
Po zabiegu operacyjnym celem kinezyterapii było tak zwane doleczanie. Stosowano wówczas ćwiczenia oddechowe, indywidualne (z wyłączeniem ćwiczeń w zwisach i podporach), a także ogólnokondycyjne.
Dzienne obciążenie treningowe wynosiło około 4-5 godzin. Celowo dobrany ruch w terapii uzupełniał trening odczuwania i utrzymywania skorygowanej postawy ze wszystkimi elementami reedukacji posturalnej.
Polecane produkty:
|
Plastry kinesiotaping
Taśmy Kinesio Tex Classic to oryginalne, japońskie plastry znane i cenione od lat przez fizjoterapeutów na całym świecie. Stworzone zostały i do tej pory nadzorowane są przez doktora Kenzo Kase. Taśmy te zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce Zobacz więcej... |
|
Plastry do kinesiotapingu
Zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce z bólem układu mięśniowo-nerwowego. Dodatkowo korzystnie wpływają na poprawę krążenia krwi oraz limfy, zapewniając przy tym wygodę podczas noszenia. Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Zembaty A., Kinezyterapia. Tom II, Wydawnictwo Kasper, Kraków 2003.
