Metoda Majocha

Metoda Majocha początkowo wykorzystywana była wyłącznie do leczenia bocznych skrzywień kręgosłupa. Z czasem po zmodyfikowaniu niektórych ćwiczeń stała się ona popularna przy leczeniu choroby Scheuermanna. Twórcą był Stanisław Majoch. Metoda powstała na przełomie lat 50. i 60. XX wieku w Konstancinie.

Metoda Majocha – założenia

Zdaniem twórcy, najważniejsze w zatrzymaniu progresji skrzywienia są: nauka nawyku utrzymywania prawidłowej postawy ciała i wzmacnianie gorsetu mięśniowego. Charakterystyczne cechy metody to:

• rezygnacja z asymetrycznych ćwiczeń;
• przeprowadzanie korekcji biernej lub czynnej przed każdym ćwiczeniem;
• relatywnie duże obciążenie treningowe bazujące przede wszystkim na ćwiczeniach o charakterze izometrycznym lub ćwiczeniach izotonicznych z submaksymalnym oporem;
• częste wykorzystywanie synergii mięśniowych.

Po zmodyfikowaniu metodę Majocha rozpoczęto wykorzystywać przy leczeniu choroby Scheuermanna w celu zmniejszenia dolegliwości bólowych dolnego odcinka kręgosłupa.

Zobacz również: Ból kręgosłupa lędźwiowego.

Metoda zakłada, że uzyskanie odpowiedniego efektu terapeutycznego wymaga kompleksowego podejścia do pacjenta. Należy unikać działania odtwórczego i wszelkich postępowań schematycznych.

Badanie

Badanie początkowe powinno zostać przeprowadzone w ten sposób, aby możliwe było dokładne ocenienie stanu klinicznego pacjenta oraz ustalenie możliwości korekcyjnych. Bazując na wieloletnim doświadczeniu Stanisław Majoch opracował autorski schemat postępowania diagnostycznego. Najważniejszymi jego częściami są pomiary:

• wzrostowo-wagowe, to znaczy ciężar ciała i wysokość;
• długości względnych i bezwzględnych kończyn dolnych;
• obwodów klatki piersiowej i talii, zarówno w ustawieniu wdechowym jak i wydechowym;
• wartości krzywizn kręgosłupa w płaszczyźnie strzałkowej;
• garbu żebrowego i wału lędźwiowego, a także trójkątów talii;
• siły względnej i bezwzględnej mięśni brzucha i grzbietu;
• ustawienia łopatek, barków, kolców biodrowych przednich górnych;
• pionów rzutowanych z poziomu C7, Th1 i L1;
• zakresów ruchomości kręgosłupa w zgięciu i skłonie bocznym;
• testów: elongacyjnego oraz antygrawitacyjnego.

Całość diagnozy uzupełnia się o wyniki badań rentgenowskich, ocenę siły innych mięśni z wykorzystaniem testu Lovetta, określenie pojemności życiowej płuc, badania hemodynamiczne krwi oraz obrys klatki piersiowej.

Terapia

Bazując na wynikach badań, a w szczególności na pomiarze kątowym wielkości skrzywienia metodą Cobba, Majoch wyróżnił cztery grupy terapeutyczne:

• I – kąt skrzywienia podstawowego wynosi do 30 stopni;
• II – kąt skrzywienia podstawowego zawiera się między 31 a 60 stopni;
• III – kąt skrzywienia podstawowego zawiera się pomiędzy 61 a 90 stopni;
• IV – kąt skrzywienia podstawowego wynosi powyżej 91 stopni.

Po przydzieleniu pacjenta do określonej grupy można było rozpocząć terapię. W grupie I i II stosowano podstawową metodę leczenia ruchem. W przypadkach powyżej 45 stopni skrzywienia stosowano ćwiczenia korekcyjne, naukę przyjmowania i utrzymywania prawidłowej postawy ciała, a także instruktaż zachowań profilaktycznych. Grupa II dodatkowo wprowadza gorsetowanie.

W grupie III i IV za pomocą kinezyterapii przygotowywano pacjenta do zabiegu operacyjnego. Stosowano ćwiczenia oddechowe, zwiększające czynną oraz bierną ruchomość kręgosłupa, wzmacniające i ogólnokondycyjne. Kładziono nacisk na rozciąganie skróconych elementów okołostawowych po stronie wklęsłej skrzywienia (wykorzystywano do tego wyciąg Majocha).

Zobacz również: Badanie ruchomości kręgosłupa.

Po zabiegu operacyjnym celem kinezyterapii było tak zwane doleczanie. Stosowano wówczas ćwiczenia oddechowe, indywidualne (z wyłączeniem ćwiczeń w zwisach i podporach), a także ogólnokondycyjne.

Dzienne obciążenie treningowe wynosiło około 4-5 godzin. Celowo dobrany ruch w terapii uzupełniał trening odczuwania i utrzymywania skorygowanej postawy ze wszystkimi elementami reedukacji posturalnej.

	Plastry kinesiotaping Taśmy Kinesio Tex Classic to oryginalne, japońskie plastry znane i cenione od lat przez fizjoterapeutów na całym świecie. Stworzone zostały i do tej pory nadzorowane są przez doktora Kenzo Kase. Taśmy te zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce Zobacz więcej...
	Plastry do kinesiotapingu Zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce z bólem układu mięśniowo-nerwowego. Dodatkowo korzystnie wpływają na poprawę krążenia krwi oraz limfy, zapewniając przy tym wygodę podczas noszenia. Zobacz więcej...

Bibliografia

1. Zembaty A., Kinezyterapia. Tom II, Wydawnictwo Kasper, Kraków 2003.