Choroba Scheuermanna

Choroba Scheuermanna polega na zmianie w ukształtowaniu trzonów kręgów piersiowych w następstwie zaburzeń kostnienia śródchrzęstnego stref wzrostowych. Towarzyszy temu pogłębienie krzywizn fizjologicznych oraz zmiany zwyrodnieniowe w krążkach międzykręgowych. Nazywana jest często młodzieńczą kifozą piersiową. Choroba występuje najczęściej u chłopców między 13 a 17 rokiem życia.

Choroba Scheuermanna – charakterystyka

Zmiany mięśniowe towarzyszące chorobie Scheuermanna obejmują:

• rozciągnięcie prostownika grzbietu, części poprzecznej mięśnia czworobocznego i mięśnia równoległobocznego;
• oddalenie łopatek od linii kręgosłupa oraz przesunięcie ich do przodu;
• przykurcze mięśnia piersiowego większego, mięśnie piersiowego mniejszego i mięśnia zębatego przedniego, mięśnia najszerszego grzbietu oraz mięśnia podłopatkowego;
• skrócenie mięśnia dźwigacza łopatki oraz części zstępującej mięśnia czworobocznego;
• skrócenie mięśni biodrowo-lędźwiowych, mięśnia prostego uda oraz rotatorów zewnętrznych stawu biodrowego.

Inne objawy obejmują:

• uwypuklenie brzucha;
• zwiększenie przodopochylenia miednicy;
• wysunięcie głowy i barków;
• wtórne powiększenie lordozy lędźwiowej i szyjnej;
• okrągłe plecy.

Zobacz również: Lordoza i kifoza – co to takiego i jak to leczyć?

Do objawów klinicznych wczesnych zalicza się uwydatnienie wyrostków kolczystych chorych trzonów kręgowych, ograniczenie ruchomości kręgosłupa (możliwa korekcja czynna), zwiększoną męczliwość w pozycji stojącej oraz bolesność ustępująca w pozycji leżącej. Objawy późne to tępy i rozlany ból, który nie ustępuje w pozycji leżącej oraz usztywnienie niekorygujące się ani biernie ani czynnie. Obserwuje się również zaburzenia układu oddechowego oraz układu krążenia. Ostateczne rozpoznanie choroby opiera się na badaniu radiologicznym w projekcji bocznej.

Rehabilitacja przy chorobie Scheuermanna

Leczenie choroby Scheuermanna obejmuje edukację pacjenta, kinezyterapię, fizykoterapię, kinesiotaping, gorsetowanie oraz masaże.

Edukacja pacjenta

Edukacja jest niezbędna, aby pacjent był w stanie samodzielnie korygować postawę np. przebywając w domu lub szkole. Ważne jest także uświadomienie najbliższego otoczenia chorej osoby jak przebiega choroba Scheuermanna i jak należy podejść do chorego członka rodziny.

Kinezyterapia

Ukierunkowana jest na zapewnienie jak największej ruchomości zajętego odcinka kręgosłupa oraz na wzmacnianie mięśni rozciągniętych i rozluźnianie zbyt napiętych. Najkorzystniej ćwiczyć w pozycjach wyjściowych odciążających kręgosłup. Dobrane ćwiczenia powinny:

• przywracać prawidłową równowagę mięśniową;
• ściągać łopatki;
• wzmacniać mięśnie grzbietu i tułowia (np. ćwiczenia izometryczne);
• korygować postawę ciała;
• zwiększać zakres ruchomości w stawach kręgosłupa oraz w stawach obwodowych;
• zwiększać pojemność oddechową płuc.

Najlepsze efekty otrzymuje się przy jednoczesnym stosowaniu zaopatrzenia ortopedycznego. Pacjentowi zaleca się dodatkowo spanie na twardym, płaskim łóżku. Rodzaje aktywności fizycznych:

1. Ćwiczenia czynne, ćwiczenia czynne z oporem, ćwiczenia redresyjne – ukierunkowane na korekcję postawy. Przeprowadza się je w 3 pozycjach wyjściowych: leżenie, stanie oraz siedzenie.
2. Poizometryczna relaksacja mięśni – oparta na izometrycznym napięciu mięśni przez pacjenta, po którym następuje ich bierne rozciągnięcie.
3. Ćwiczenia oddechowe – mają na celu likwidacje ograniczeń ruchomości klatki piersiowej oraz zwiększenie parametrów oddechowych pacjenta. Zaleca się naukę oddychania torem piersiowym.
4. Ćwiczenia w wodzie i basen – poprawią wydolność całego organizmu, sprawność sercowo-naczyniową, a także uaktywni pracę całego układu mięśniowego.
5. PNF – metoda oparta o wzorce ruchowe łopatki oraz miednicy w różnych pozycjach.

Fizykoterapia

Jest uzupełnieniem leczenia podstawowego. Zabiegi fizykalne ukierunkowane są na przygotowanie tkanek do aktywności fizycznej oraz redukcję bólu. Szczególnie wskazane są:

• zmienne pole magnetyczne małej częstotliwości;
• prądy diadynamiczne;
• masaż podwodny, kąpiel perełkowa;
• laseroterapia;
• promieniowanie podczerwone (IP);
• parafinoterapia;
• krioterapia miejscowa.

Kinesiotaping

Kinesiotaping stosuje się zarówno przed ćwiczeniami jak i po ich zakończeniu. Celem oklejania specjalnymi plastrami jest utrzymywanie skorygowanej postawy ciała (efektów wypracowanych po fizjoterapii).

Zobacz również: Jak oklejać plastrami do kinesiotapingu.

Gorsetowanie

Gorsety wykorzystuje się wówczas, gdy przykurcze uniemożliwiają czynną korekcję kręgosłupa. Ich zadaniem jest zmniejszanie pogłębionej kifozy piersiowej. Gorsetowanie powinno być poprzedzone okresem przygotowawczym (do 6 tygodni) obejmującym kinezyterapię i fizykoterapię.

Bibliografia

1. Kruczyński J., Szulc A., Wiktora Degi Ortopedia i rehabilitacja. Wybrane zagadnienia z zakresu chorób i urazów narządu ruchu dla studentów i lekarzy, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2015.

	Kolagen w proszku na stawy, kości i skórę Kolagen bioalgi zawiera aż 97% hydrolizowanego kolagenu. Jego opatentowana formuła sprawia, że wchłanialność jest na bardzo wysokim poziomie. Wspomaga łagodzenie objawów już istniejących chorób stawów, dodatkowo zapobiegając pojawianiu się nowych. Zobacz więcej...
	Kwas hialuronowy na stawy i skórę Kwas hialuronowy zapewnia mazi stawowej właściwości lepko-sprężyste, przez co zmniejsza ból w stawach. Dodatkowo wypełnia przestrzenie w naskórku redukując zmarszczki. Sprawia, że skóra wygląda młodziej i polepsza się jej odcień, dając też efekt ... Zobacz więcej...