Pląsawica Sydenhama to choroba wieku dziecięcego, zazwyczaj będąca konsekwencją zakażenia paciorkowcami. Współcześnie uznawana jest za chorobę autoimmunologiczną, ponieważ udowodniono, że w jej przebiegu krzyżowe przeciwciała reagują z antygenami neuronów jądra ogoniastego i jądra niskowzgórzowego Luysa, co jest jej bezpośrednią przyczyną. Choroba cechuje się występowaniem ciągłych i płynnych, ale jednocześnie nieprawidłowych ruchów.
Pląsawica Sydenhama – przyczyny
Przyczyną pląsawicy Sydenhama jest uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego, a więc mózgu lub rdzenia kręgowego. Może to być spowodowane między innymi toksynami, urazami czy chorobami układu nerwowego. Kluczową rolę odgrywa jednak układ odpornościowy chorego, który wytwarza specyficzne białka przeciwko bakteriom zwanym paciorkowcami. Białka te zaczynają reagować z antygenami komórek nerwowych niektórych okolic mózgowia, co z kolei skutkuje rozwojem stanu zapalnego w układzie nerwowym oraz wystąpieniem charakterystycznych ruchów pląsawiczych.
Zobacz również: Choroba Huntingtona.
Pląsawica Sydenhama – objawy
W przebiegu pląsawicy Sydenhama dochodzi do występowania płynnych ruchów, które są nieprawidłowe z powodu obniżonego napięcia mięśniowego. Tego typu ruchy pląsawicze nasilają się podczas wykonywania ruchów dowolnych i zamierzonych. W obrazie klinicznym występuje jednak więcej objawów, które dzieli się na 3 grupy. Wśród objawów ogólnych wyróżnia się osłabienie, ból głowy i gorączkę.
Najbardziej charakterystyczne objawy ruchowe obejmują:
- wspomniane wcześniej ruchy pląsawicze;
- zaburzenia chodu;
- spadek napięcia mięśniowego;
- zaburzenia mowy;
- zmianę charakteru pisma;
- grymasy na twarzy.
Objawy ruchowe mogą występować zarówno symetrycznie, jak i jednostronnie.
Na końcu należy wspomnieć o trzeciej grupie objawów, dotyczących psychiki chorego. Są to:
- lęk;
- chwiejność emocjonalna;
- zaburzenia obsesyjno-kompulsywne;
- rzadziej objawy psychotyczne, np. halucynacje.
Podstawowym objawem pozostają jednak ruchy pląsawicze, które mogą pojawić się w różnym momencie od zakażenia, najczęściej po 2-4 tygodniach. Poprzedzają je objawy psychiczne i zaburzenia zachowania. Objawy trwają średnio 6 miesięcy (od 1,5 do 36 miesięcy). Niestety, w około 20% przypadków choroba ma charakter nawrotowy.
Konsekwencje pląsawicy Sydenhama
Pląsawica Sydenhama na ogół przebiega łagodnie, jednak w niektórych przypadkach może doprowadzić do poważnych konsekwencji. Pierwszą z nich jest wada zastawkowa serca, a kolejną nawroty choroby wskutek czynników wywołujących, np. podczas ciąży. Pląsawica Sydenhama może spowodować tzw. PANDAS, czyli grupę zaburzeń psychiatrycznych o zróżnicowanym przebiegu.
Pląsawica Sydenhama – leczenie
Podstawową metodą leczenia pląsawicy Sydenhama jest farmakoterapia. Stosuje się penicylinę przez około 10 dni, aż do momentu ustąpienia gorączki reumatycznej. Wiele źródeł rekomenduje stosowanie profilaktyki antybiotykowej jeszcze przez pewien czas po epizodzie choroby, co zmniejsza ryzyko nawrotów. Skuteczne są również leki przeciwpadaczkowe, neuroleptyki oraz glikokortykosteroidy, które jednak stosuje się rzadziej.
Rokowania są dobre, ponieważ na ogół przebieg choroby nie jest groźny. Pląsawica Sydenhama najczęściej ustępuje samoistnie, jednak zaleca się podjęcie leczenia w konsultacji z lekarzem specjalistą.
Polecane produkty:
|
Spirulina + Chlorella – naturalne oczyszczanie organizmu
Spirulina i Chlorella to naturalny produkt, który dostarcza witaminy, minerały, a także inne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania składniki odżywcze. Dodatkowo skutecznie wspomaga oczyszczanie organizmu, regulację metabolizmu i wzmacnianie układu … Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Krysta K., Klasik A., Sołtyk J., Olszewska J., Zaburzenie obsesyjno-kompulsywne po pląsawicy Sydenhama, Postępy Psychiatrii i Neurologii, 2013.
- Prochwicz K., Sobczyk A., Manie taneczne. Między kulturą a medycyną, Psychiatria Polska, 2/2011.
- Honczarenko K., Pląsawice – patogeneza, diagnostyka i leczenie, Polski Przegląd Neurologiczny, 4/2008.
