Uszkodzenie typu SLAP (superior labrum anterior posterior) dotyczy górnej części obrąbka stawowego obręczy barkowej, tuż przy przyczepie ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia. W zależności od morfologii uszkodzenia SLAP można podzielić na rodzaje:
- zwyrodnienie lub wystrzępienie obrąbka stawowego bez niestabilności;
- oderwanie się górnej części obrąbka od panewki (występuje najczęściej, ponieważ aż w 50% przypadków);
- typu „rączki od wiadra”;
- typu „rączki od wiadra”, jednak uszkodzenie rozszerza się na ścięgno mięśnia dwugłowego.
Po raz pierwszy uszkodzenie zostało opisane w 1990 roku przez Snydera. Przyczyną uszkodzenia typu SLAP jest wielokrotne powtarzanie pewnych ruchów lub ostry uraz.
Obraz kliniczny
Pacjenci z rozerwanym obrąbkiem stawowym często skarżą się na ból utrudniający sprawne wykonywanie ruchów w stawie ramiennym podczas uprawiania niektórych dyscyplin sportowych. Mogą odczuwać dyskomfort przy wymuszonej rotacji zewnętrznej i odwiedzeniu stawu ramiennego pod kątem 90 stopni. Ból zwykle nie nasila się przy dalszym odwodzeniu.
Rozerwaniu obrąbka często towarzyszy słyszalny trzask podczas wymuszonej rotacji zewnętrznej. Dodatkowo można zaobserwować osłabienie siły mięśniowej pierścienia rotatorów.
Wczesne wykrycie uszkodzenia jest możliwe dzięki badaniom diagnostycznym, do których zaliczamy tomografię komputerową oraz rezonans magnetyczny z kontrastem podanym do stawy ramiennego. Diagnoza zwykle jest trudna, ponieważ objawy często przypominają inne patologie. Co więcej, znaczna większość przypadków współwystępuje z innymi uszkodzeniami w obrębie stawu ramiennego.
Zobacz również: Uszkodzenie pierścienia rotatorów.
Uszkodzenie typu SLAP – leczenie
Podstawą leczenia po zabiegu operacyjnym jest fizjoterapia, w skład której wchodzi kinezyterapia, masaż oraz fizykoterapia.
Leczenie uzależnione jest od tego czy doszło do oderwania przyczepu mięśnia dwugłowego ramienia lub części obrąbka stawowego. Jeśli obserwuje się rozległe oderwanie struktur torebkowo-więzadłowych konieczne jest leczenie operacyjne mające na celu umocowanie ich do panewki. W większości przypadków leczenie zachowawcze nie przynosi oczekiwanych, zadowalających rezultatów.
Kinezyterapia po operacji
Rehabilitacja po zabiegu operacyjnym dzieli się na 4 etapy:
- faza ruchu – do 10 dni;
- faza zaawansowana – od 2 do 4 tygodnia;
- etap dynamicznego wzmacniania – 4-6 tydzień;
- powrót do pełnej aktywności fizycznej – powyżej 7 tygodnia.
W przypadku uszkodzenia typu SLAP I oraz III, na samym początku, przez pierwsze 2-4 dni kończyna górna jest umieszczona w specjalnej łusce. Bezpośrednio po operacji należy wykonywać ćwiczenia bierne oraz ćwiczenia izometryczne, aby pobudzić krążenie, wzmocnić pompę mięśniową oraz nie dopuścić do zesztywnień w stawach. Pełen bierny zakres ruchomości operowanego stawu uzyskuje się po 14 dniach od zabiegu. Do piątego dnia należy unikać ruchów rotacyjnych przy odwiedzonej kończynie.
Ćwiczenia czynne wykonuje się do granicy bólu, można je rozpocząć dopiero w 8 dniu od momentu operacji. Największe ograniczenie będzie pochodziło od mięśnia dwugłowego ramienia – ćwiczeń z jego udziałem należy zatem unikać do 2 tygodni po zabiegu.
Między 4 a 6 tygodniem można wprowadzić obciążenie. Natomiast między 7 a 10 tygodniem pacjent jest w stanie stopniowo wracać do zwykłej aktywności fizycznej.
Inaczej sprawa wygląda w przypadku uszkodzenia typu SLAP II, ponieważ w tym przypadku rehabilitacja wymaga więcej czasu, ostrożności i uwagi.
Pomocnicze metody fizjoterapeutyczne
Kinezyterapia stanowi podstawę rehabilitacji, jednakże całość można uzupełniać innymi, pomocniczymi metodami fizjoterapeutycznymi.
Pomocne w leczeniu bólu, obrzęków i stanów zapalnych są zabiegi fizykoterapeutyczne. Tuż po operacji najczęściej wykonuje się krioterapię miejscowo lub laseroterapię. Do zabiegów zmniejszających ból można zaliczyć naświetlanie promieniowaniem podczerwonym oraz elektroterapię (metoda TENS, prądy interferencyjne lub prądy diadynamiczne). Często zalecana jest również magnetoterapia.
Podczas usprawniania, w momencie gdy możliwe jest wprowadzenie ćwiczeń czynnych, często bywa pomocny kinesiotaping, czyli dynamiczne plastrowanie.
Bibliografia
- Armfield D., Medycyna sportowa. Współczesne metody diagnostyki i leczenia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Waszawa 2009.
- Program usprawniania pacjenta z dolegliwościami w obrębie obręczy barkowej, Praktyczna Fizjoterapia & Rehabilitacja, 10/2012.
Polecane produkty:
|
Kolagen w proszku na stawy, kości i skórę
Kolagen bioalgi zawiera aż 97% hydrolizowanego kolagenu. Jego opatentowana formuła sprawia, że wchłanialność jest na bardzo wysokim poziomie. Wspomaga łagodzenie objawów już istniejących chorób stawów, dodatkowo zapobiegając pojawianiu się nowych. Zobacz więcej... |
|
Kwas hialuronowy na stawy i skórę
Kwas hialuronowy zapewnia mazi stawowej właściwości lepko-sprężyste, przez co zmniejsza ból w stawach. Dodatkowo wypełnia przestrzenie w naskórku redukując zmarszczki. Sprawia, że skóra wygląda młodziej i polepsza się jej odcień, dając też efekt ... Zobacz więcej... |
