Terapia Manualna OMT Kaltenborn-Evjenth

Terapia Manualna OMT Kaltenborn-Evjenth to jedna z metod postępowania fizjoterapeutycznego. Opracowana została przez dwóch norweskich fizjoterapeutów: Freddy’ego Kaltenborna oraz Olafa Evjentha.  Pracując nad koncepcją w roku 1972 stworzyli oni system Ortopedycznej Terapii Manualnej (OMT Kaltenborn-Evjenth Konzept), który obecnie stanowi jeden z najbardziej rozpowszechnionych w świecie fizjoterapeutycznym systemów leczniczych. Szkolenia z tej metody zaopatrują fizjoterapeutów w kompleksowy system badania oraz leczenia pacjentów z  ortopedycznymi dysfunkcjami narządu ruchu.

Definicja

Definicja OMT (z ang. Orthopedic Manipulative Therapy) Kaltenborn-Evjenth Konzept opracowana została przez Międzynarodową Federację Ortopedycznych Terapeutów Manualnych (IFOMT). Litery skrótu pochodzą od następujących wyrazów:

• Orthopedic – dotyczy dysfunkcji struktur tworzących stawy oraz powiązanymi z nimi mięśniami, tkankami okołostawowymi, a także korzeniami nerwowymi i nerwami obwodowymi;
• Manipulative – techniki ruchowe wymagające sprawności oraz zręczności manualnej i mechanicznej od fizjoterapeuty. Stanowią one fragment fizjoterapii stosowanej w ortopedycznych schorzeniach narządu ruchu;
• Therapy – dotyczy terapii wykonywanej przez wykwalifikowanego terapeutę.

Koncepcja OMT Kaltenborn-Evjenth skierowana jest dla dyplomowanych fizjoterapeutów. Nauka w tej dziedzinie odbywa się w ramach szkoleń podyplomowych, według ściśle określonego programu. Ten sposób pracy wymaga od fizjoterapeuty zainwestowania sporych środków finansowych na określone szkolenia oraz wielu lat ciężkiej, fizycznej pracy z pacjentem. Profesja ta należy do najtrudniejszych i stanowi elitarną specjalizację w grupie zawodowej fizjoterapeutów na całym świecie.

Terapia Manualna OMT Kaltenborn-Evjenth – jak to działa?

Za pomocą specjalistycznych testów manualnych można np. dokładnie stwierdzić czy źródłem bólu w okolicy stawu ramiennego lub pośladka jest zbyt napięty mięsień, uciśnięty nerw, czy też zmieniony chorobowo staw. Precyzyjne badanie umożliwia zastosowanie konkretnego leczenia. W inny sposób leczy się nadmiernie napięty lub skrócony mięsień, uciśnięty nerw lub zdegenerowany staw. Rodzaj zmienionej chorobowo struktury pozwala na określenie i użycie specyficznej techniki manualnej.

Jeśli danej dysfunkcji towarzyszy występowanie bólu to wykorzystuje się środki zmniejszające go. Są to:

• unieruchomienie – może być ogólne: leżenie w łóżku w najbardziej dogodnych, niebolesnych pozycjach spoczynkowych, a także miejscowe: stabilizatory, gorsety, plastry, opatrunki gipsowe, paski OMT;
• środki fizykalne – do najczęściej stosowanych zalicza się ciepłolecznictwo, hydroterapię, elektroterapię;
• metody specjalne – to przede wszystkim trakcja przestrzenna (w stopniu I i II w pozycji spoczynkowej), wibracja i oscylacja.

Ponadto bardzo ważna jest kolejność etapów takiej terapii. Obejmuje ona następujące elementy:

• informacja – udzielanie pacjentowi szczegółowej informacji na temat zaistniałej dysfunkcji w celu przekonania go do podjęcia współpracy w leczeniu;
• instrukcja – udzielanie pacjentowi instrukcji dotyczącej ochrony narządu ruchu oraz zapobiegania nawrotom dysfunkcji np. nauczenie utrzymywania prawidłowej postawy w ciągu dnia, w pracy itp.;
• trening – ćwiczenie organizmu w formie medycznego treningu terapeutycznego. Działanie to obejmuje również autoterapię: automobilizację, autostabilizację, autostretching.

Bardzo ważne jest przestrzeganie wyżej wymienionych aspektów, ponieważ poprawiają i utrzymują uzyskane efekty terapii.

Techniki terapii

Jeśli w badaniu stwierdza się ograniczoną ruchomość stawu (hypomobilność), to należy zastosować środki zwiększające jego ruchomość. Są to: mobilizacja tkanek miękkich, stawów, tkanki nerwowej oraz specjalne ćwiczenia.

Mobilizacja tkanek miękkich

Obejmuje:

• masaż funkcyjny, czyli masaż tkanek miękkich połączony z ruchem w danym stawie;
• masaż poprzeczny, czyli rozcieranie bolesnej tkanki w poprzek przebiegu włókien mięśniowych;
• poizometryczna relaksacja (PIR) – polega na czynnym rozluźnianiu mięśni, po wcześniejszym utrzymywaniu ich w skurczu izometrycznym;
• stretching mięśniowy, czyli rozciąganie mięśni oparte o metodę PIR.

Mobilizacja stawów

Mobilizacja stawów to przede wszystkim:

• uruchamianie kostnych struktur stawowych, struktur wewnątrzstawowych, torebek i więzadeł;
• mobilizacje jednego stawu lub segmentu ruchowego za pomocą trakcji i ślizgu w (aktualnej) pozycji spoczynkowej;
• mobilizacje stawu poza pozycją spoczynkową;
• translatoryczne mobilizacje z szybkim impulsem (manipulacje).

W tym aspekcie niezwykle ważna jest znajomość podstawowych pojęć terapii manualnej, takich jak: powierzchnie stawowe, pozycja spoczynkowa stawu czy pozycja zaryglowana.

Mobilizacja tkanki nerwowej

Mobilizacja poprawiająca lub utrzymująca ruchomość opony twardej, korzeni nerwowych i nerwów obwodowych. Jeżeli ruchomość nerwu jest ograniczona poprzez otaczające go tkanki, stosuje się neuromobilizacje ślizgowe lub napięciowe.

Ćwiczenia (autoterapia)

Stosuje się ćwiczenia poprawiające i utrzymujące ruchomość tkanek miękkich, stawów oraz struktur nerwowych. W przypadku, gdy ruchomość jest zbyt duża (hipermobilność) zastosowane zostają środki mające na celu ją zmniejszyć:

• czynne ćwiczenia stabilizujące. Przede wszystkim mięśni głębokich odpowiedzialnych za utrzymanie zmniejszonej ruchomości stawów;
• środki bierne (pasy OMT, bandaże, stabilizatory itp.).

Zobacz więcej informacji na temat: Terapia manualna – techniki.

	Kwas hialuronowy na stawy i skórę Kwas hialuronowy zapewnia mazi stawowej właściwości lepko-sprężyste, przez co zmniejsza ból w stawach. Dodatkowo wypełnia przestrzenie w naskórku redukując zmarszczki. Sprawia, że skóra wygląda młodziej i polepsza się jej odcień, dając też efekt ... Zobacz więcej...
	Kolagen w proszku na stawy, kości i skórę Kolagen bioalgi zawiera aż 97% hydrolizowanego kolagenu. Jego opatentowana formuła sprawia, że wchłanialność jest na bardzo wysokim poziomie. Wspomaga łagodzenie objawów już istniejących chorób stawów, dodatkowo zapobiegając pojawianiu się nowych. Zobacz więcej...

Bibliografia

1. Kaltenborn F., Manualne mobilizacje stawów kończyn, Wydawnictwo Comer, Bydgoszcz 1996.