Szukaj
Szukaj

Oponiaki

Spis treści

Kolagen naturalny do picia

Kolagen naturalny do picia

Oponiaki wywodzą się z komórek opony pajęczej i stanowią około 20% wszystkich nowotworów śródczaszkowych. Ich leczenie polega zazwyczaj na chirurgicznym usunięciu zmian, a rokowania są dobre.

 

Klasyfikacja

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wyróżniła aż 15 rodzajów oponiaków. 9 z nich stanowi postać łagodną, natomiast trzem przypisano II stopień złośliwości, a kolejnym trzem III stopień.

Klasyfikacja oponiaków I stopnia złośliwości prezentuje się następująco:

  • meningotelialny – błony komórek tego nowotworu nie są dobrze widoczne w mikroskopie, a ich cechą charakterystyczną są wewnątrzjądrowe wgłobienia cytoplazmy;
  • włóknisty – zbudowany z wydłużonych komórek ułożonych równolegle względem siebie;
  • przejściowy – ta postać łączy cechy obu poprzednich oponiaków. Jego cechą charakterystyczną są jednak liczne wirowate układu komórek;
  • piaszczakowaty – z licznymi koncentrycznymi zwapnieniami. Tego typu oponiaki często lokalizują się w kanale kręgowym;
  • naczyniakowaty – występuje rzadko, a budują go przede wszystkim kanały naczyniowe;
  • drobnotorbielkowy -również występuje rzadko, a jego utkanie jest ubogokomórkowe;
  • wydzielniczy – podobny budową do oponiaka meningotelialnego, jednak występuje rzadziej;
  • z naciekami limfocytarno-plazmocytarnymi – jego cechą typową jest obecność obfitych nacieków zapalnych;
  • metaplastyczny – w obrębie jego utkania zauważa się ogniska skupień chrzęstnych czy kostnych.

Oponiaki II stopnia złośliwości:

  • jasnokomórkowy – zazwyczaj lokalizuje się w kącie mostowo-móżdżkowym lub w okolicy ogona końskiego;
  • struniakowaty – posiada pola zbudowane ze sznurów kwasochłonnych;
  • atypowy.

Oponiaki III stopnia złośliwości:

  • brodawkowaty – występuje częściej u dzieci;
  • pałeczkowaty;
  • anaplastyczny.

Lokalizacja

Oponiaki najczęściej lokalizują się:

Sklep Spirulina
Sklep Spirulina
  • przystrzałkowo w obrębie sierpu mózgu;
  • w okolicy skrzydła mniejszego kości klinowej;
  • na sklepistości mózgu;
  • wzdłuż rynienki węchowej;
  • na stoku;
  • w okolicy siodła tureckiego.

Przyczyny oponiaków

Oponiaki wywodzą się z komórek arachnoidalnych opon mózgowych. Nie ustalono dokładnych przyczyn rozwoju oponiaków. Sugeruje się jednak istotny wpływ czynników ryzyka takich jak:

  • przebyte urazy ośrodkowego układu nerwowego;
  • narażenie na promieniowanie jonizujące – najgorszy z czynników ryzyka;
  • promieniowanie elektromagnetyczne w zakresie mikrofal;
  • czynniki hormonalne.

W trakcie licznych badań wykazano niewątpliwy związek między ekspozycją na radioterapię, a występowaniem tego rodzaju nowotworów. Sugeruje się również, że ich rozwój może mieć związek z żeńskimi hormonami płciowymi, ponieważ zauważono gwałtowne pogorszenie się stanu zdrowia kobiet z oponiakami po zajściu w ciążę.

Objawy

Znaczna większość tych zmian nowotworowych rozwija się powoli i wykazuje łagodny przebieg. Objawy kliniczne zależą od lokalizacji zmiany, jednak najczęściej choroba manifestuje się bólem głowy, napadami padaczki (często rozpoczynającymi się od kończyn dolnych), niedowładami, zaburzeniami czucia i obustronnym wystąpieniem objawu Babińskiego. Objawy mogą być jednak bardzo zróżnicowane. W zależności od rodzaju guza i jego umiejscowienia mogą dotyczyć wytrzeszczu gałek ocznych, niedowidzenia połowiczego czy niewydolności przysadki mózgowej.

1:1000 przypadków oponiaka cechuje się przerzutami nowotworowymi na inne narządy wewnętrzne, np. płuca, kości, nerki lub węzły chłonne.

Oponiaki – leczenie

W przypadku oponiaków stosuje się leczenie chirurgiczne. Stopień trudności zabiegu, a tym samym ryzyko związane z operacją jest bardzo różny. Niekiedy zmiany trudno usunąć ze względu na ścisłe powiązanie i destrukcję życiowo istotnych struktur neuroanatomicznych, takich jak np. tętnica szyjna.

Całkowita resekcja nowotworu wraz z przyległą oponą twardą i ewentualnie kością zapewnia wyleczenie u większości chorych. Prawdopodobieństwo nawrotu choroby wynosi 10%. Dobrą metodą uzupełniającą jest radioterapia, ponieważ w wielu przypadkach klasyczna chemioterapia nie jest skuteczna.



Polecane produkty:

Bibliografia

  1. Jaskólski D., Badania kliniczno-molekularne w oponiakach, Aktualności Neurologiczne, 12/2012.
  2. Józefowicz M., Papierz W., Histologiczne kryteria diagnostyczne oponiaków atypowych (GII WHO) i ich związek z potencjałem proliferacyjnym, Aktualności Neurologiczne, 12/2012.
  3. Jassem J., Kordek R., Onkologia. Podręcznik dla studentów i lekarzy, Wydawnictwo Via Medica, Gdańsk 2019.

Zapisz się do newslettera!

Szukaj
Kategorie wpisów
Centrum Fizjoterapeuty
Sklep Fizjoterapeuty
Bezpłatne konsultacje
Kubek dla Fizjoterapeuty
Oferty pracy

Popularne w zdrowie

Zostań z nami

Polecane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *