Szukaj
Szukaj

Metoda Butlera

Spis treści

Kolagen naturalny do picia

Kolagen naturalny do picia

Metoda Butlera powstała w latach 90. XX wieku, jej twórcą był David Butler. Przedstawił on oryginalną koncepcję badania i likwidowania zaburzeń przesuwalności tkanki nerwowej w stosunku do innych tkanek.

Metoda Butlera

Metoda Butlera – założenia

Do najważniejszych cech tkanki nerwowej Butler zaliczył jej ciągłość elektryczną, chemiczną i mechaniczną. Właśnie te cechy umożliwiają sprawny przepływ impulsów elektrycznych. Jednakże jednocześnie znacznie przeciążają układ nerwowy, ponieważ sumujące się ruchy poszczególnych części ciała kumulują się w tej strukturze.

Do głównych przyczyn zaburzeń neuromechaniki w tej metodzie zalicza się:

  • czynniki zewnętrzne – np. długotrwałe utrzymywanie nieprawidłowej pozycji w czasie pracy, nienaturalne ułożenie ciała podczas snu czy ucisk tkanek powierzchownych;
  • czynniki wewnętrzne – wywołane obrzękiem, krwiakami, deformacją, podrażnieniem struktur okołostawowych, zmianami nowotworowymi czy kompensacyjnymi przeciążeniami przy ograniczeniu ruchomości.

Autor metody zakłada, że zaburzenia mechaniki układu nerwowego pojawiają się w przypadku praktycznie każdej dysfunkcji narządu ruchu. Objawia się to najczęściej dolegliwościami bólowymi, przeczulicą tkanek powierzchownych oraz zmianami neurowegetatywnymi. Zjawisko to szczególnie widoczne jest w tak zwanych punktach napięcia. Są to miejsca, gdzie ruch tkanki nerwowej jest utrudniony. Butler zalicza do nich:

  • tunele kostne i mięśniowe;
  • okolicę głowy kości promieniowej;
  • rozgałęzienia układu nerwowego;
  • pierwsze żebra;
  • szyjny odcinek (C5-C7) kręgosłupa;
  • piersiowy odcinek (Th5-Th7) kręgosłupa;
  • lędźwiowy odcinek (L4-L5) kręgosłupa.

Metoda Butlera dzieli się na część diagnozującą, czyli badanie oraz terapię.

Badanie

Zgodnie z założeniami metody, aby skutecznie zdiagnozować i ocenić funkcje układu nerwowego, należy wykonać następujące badania.

  1. Przewodnictwa nerwowego – pacjent podczas badania ma zamknięte oczy. Jego zadaniem jest odbieranie wrażeń czuciowych (np. poprzez dotykanie skóry kłębkiem waty), bólowych (za pomocą ukłucia szpilką), wibracyjnych, propriocepcji, jednoczesnego rozróżniania podwójnego dotyku.
  2. Funkcji mięśni unerwianych przez dany nerw – a także testowanie mięśni wskaźnikowych, sprawdzanie odruchów mięśniowych.
  3. Napięciowe nerwów kończyn górnych, dolnych i tułowia – w trakcie ich wykonywania fizjoterapeuta sprawdza czy uzyskana reakcja jest podobna do objawów, na które skarży się pacjent.

Przykładowa pozycja napięciowa dla nerwu łokciowego obejmuje obniżenie obręczy barkowej, odwiedzenie i rotację wewnętrzną w stawie ramiennym, zgięcie w stawie łokciowym, supinację przedramienia, wyprost i odwiedzenie w stawie promieniowo-nadgarstkowym oraz wyprost w stawach palców ręki. Dla nerwu udowego jest to z kolei wyprost i rotacja zewnętrzna w stawie biodrowym z jednoczesnym zgięciem w stawie kolanowym.

Sklep Spirulina
Sklep Spirulina

Zobacz również: Staw kolanowy – anatomia kolana.

Mięśnie wskaźnikowe

  • C4 – mięsień dźwigacz łopatki
  • C5 – mięsień naramienny
  • C6 – mięsień dwugłowy ramienia
  • C7 – mięsień trójgłowy ramienia
  • C8 – mięsień zginacz palców długi
  • Th1 – mięśnie międzykostne dłoniowe i grzbietowe, mięśnie glistowate
  • L2 – mięśnie zginacze stawu biodrowego
  • L3 – mięśnie prostowniki stawu kolanowego
  • L4 – mięśnie prostowniki stawu skokowo-goleniowego
  • L5, S1 – mięśnie prostowniki palucha
  • S1, S2 – mięśnie zginacze stawy skokowo-goleniowego
  • S2 – mięśnie zginacze palców stopy

Zobacz również: Mięśnie kończyny górnej i mięśnie kończyny dolnej.

Terapia

Celem terapii w metodzie Butlera jest poprawa neuromechaniki. Usprawnianie można prowadzić poprzez:

  • bezpośrednie mobilizacje układu nerwowego z wykorzystaniem testów napięciowych;
  • mobilizacje stawów, mięśni, powięzi i skóry wpływające bezpośrednio na układ nerwowy;
  • naukę zachowań profilaktycznych, czyli przyjmowanie i utrzymywanie właściwych pozycji.

Metoda Butlera zakłada, że mobilizacje nerwów powinny od samego początku stanowić integralną część zabiegów kinezyterapeutycznych, ponieważ fizjoterapeuta każdym zastosowanym ćwiczeniem ruchowym wywiera wpływ na układ nerwowy.

Zobacz również: Kinezyterapia – podział ćwiczeń.

W pierwszym okresie usprawniania autor zaleca wykonanie kilkunastu neuromobilizacji w tempie około 2-4 na sekundę. Po krótkiej przerwie serię się powtarza. W miarę poprawy stanu pacjenta mobilizację prowadzi się coraz bliżej miejsca uszkodzenia, wzrasta także czas zabiegu, jego amplituda i liczba serii. Jednocześnie Butler przestrzega, że po zabiegach mogą pojawić się krótkotrwałe reakcje pozabiegowe, np. dyskomfort, ogólne zmęczenie lub nieznaczna bolesność uciskowa. Aby utrzymać efekty lecznicze pacjent powinien również samodzielnie mobilizować tkankę nerwową oraz przestrzegać zasad profilaktyki wtórnej.



Polecane produkty:

Bibliografia

  1. Zembaty A., Kinezyterapia, Tom II, Wydawnictwo Kasper Sp. z o.o., Kraków 2003.

Zapisz się do newslettera!

Szukaj
Kategorie wpisów
Centrum Fizjoterapeuty
Sklep Fizjoterapeuty
Bezpłatne konsultacje
Kubek dla Fizjoterapeuty
Oferty pracy

Popularne w zdrowie

Zostań z nami

Polecane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *