Metoda Schroth

Metoda Schroth zaczęła kształtować się około 1910 roku. Jej twórczynią była Katharine Schroth pochodzenia niemieckiego. Kobieta osobiście odczuwała dolegliwości bólowe spowodowane wadą kręgosłupa. Twierdziła, że podstawą korekcji skrzywień bocznych jest zrozumienie i wykorzystanie mechanizmu oddychania w połączeniu z trójpłaszczyznową, oddolną korekcją ciała. Dopiero w tak skorygowanej pozycji można wzmacniać mięśnie posturalne.

Metoda Schroth – założenia

Według twórczyni, podczas wdechu w warunkach prawidłowych dochodzi do symetrycznego zwiększenia docisku głów żeber do trzonów kręgowych. Przyczyną jest wzrost napięcia mięśni międzyżebrowych zewnętrznych. Podczas ruchu asymetrycznego (w przypadku bocznych skrzywień kręgosłupa) siła wzmagająca docisk żeber działa jednostronnie i pogłębia rotację kręgów. Z każdym kolejnym, nieprawidłowym wdechem wada się pogłębia, ponieważ powietrze kierowane jest w już i tak rozszerzone części klatki piersiowej.

Zobacz również: Ruchomość klatki piersiowej.

Biorąc pod uwagę powyższe informacje, oddech terapeutyczny kierowany jest w tak zwane miejsca słabe – wklęsłość żebrową tylną i przednią oraz słabe miejsca odcinka lędźwiowego. Według Katharine Schroth tak kierowane powietrze powoduje pchnięcie żeber w płaszczyznach horyzontalnych po stronie wklęsłości, a w efekcie odrotowanie skrzywienia piersiowego.

W metodzie Schroth charakterystyczne jest określenie kierunku skrzywienia, a także rozróżnianie strony wklęsłej i wypukłej w wadzie. Kierunek skrzywienia jest zawsze zależny od wygięcia odcinka piersiowego.

Autorka wyróżniła następujące rodzaje skrzywień:

• skrzywienie jednołukowe – niemowlęce, nie można ich leczyć opisywaną metodą, ponieważ jest ona przeznaczona dla dzieci od 6 roku życia;
• skrzywienie trójłukowe – występują najczęściej;
• skrzywienie czterołukowe;
• skrzywienie wielołukowe.

Metoda Schroth – badanie

Badanie opiera się na trójpłaszczyznowej ocenie postawy. Polega ona na przyrównaniu 3 obszarów ciała pacjenta:

• bloku pasa biodrowego;
• bloku piersiowego;
• bloku pasa barkowego do figur geometrycznych;
• ocenie ich ustawienia względem siebie.

Tego typu badanie można przeprowadzić subiektywnie lub obiektywnie.

W płaszczyźnie czołowej ciało pacjenta można porównać do 3 prostokątów, gdzie pierwszy obejmuje miednicę, dolną część brzucha i kręgosłup lędźwiowy. Drugi zawarty jest pomiędzy liniami przebiegającymi przez kręgi Th12 i Th3, natomiast trzeci obejmuje obręcz barkową i dochodzi do guzowatości potylicznej zewnętrznej. W warunkach fizjologicznych prostokąty te są względem siebie proporcjonalne.

Natomiast w płaszczyźnie strzałkowej (w warunkach fizjologicznych) segmenty ciała przyjmują kształt trapezów.

Najbardziej charakterystyczna jest jednak ocena postawy w płaszczyźnie horyzontalnej. Patrząc na pacjenta od góry można wyróżnić 4 owale współśrodkowe. Pierwszy z nich to wyobrażenie głowy, kolejne przedstawiają obręcz barkową, obręcz biodrową oraz obrys klatki piersiowej.

Zobacz również: Płaszczyzny ciała.

Metoda Schroth – terapia

Do podstawowych celów terapii zalicza się:

• stabilizację korekcji;
• zatrzymanie progresji wady;
• korekcję postawy ciała i kosmetyczną korekcję sylwetki;
• zmniejszanie objawów bólowych;
• pozytywne, psychiczne nastawienia pacjenta do schorzenia;
• poprawę wydolności krążeniowo-oddechowej.

Czynnikami wpływającymi na skuteczność terapii są:

• ilość łuków;
• płeć pacjenta (skoliozy chłopców rokują lepiej);
• odejście kręgosłupa od pionu;
• zgodność kierunku skrzywienia odcinka piersiowego i dominującej kończyny górnej;
• aktywna ruchomość kręgosłupa.

Ćwiczenia stosowane w terapii metodą Schroth można podzielić na wentylacyjne (korygują oddech kątowo-obrotowy), mobilizacyjne, w zwisach i kształtujące oraz siłowe.

Każde ćwiczenie rozpoczyna się od oddolnej korekcji wady postawy przebiegającej w 5 etapach:

1. Przesunięcie miednicy do tyłu w płaszczyźnie strzałkowej.
2. Wyrównanie pochylenia miednicy i lędźwiowego odcinka kręgosłupa w płaszczyźnie strzałkowej.
3. Boczne przesunięcie miednicy.
4. Wyrównanie obręczy biodrowej i odcinka lędźwiowego kręgosłupa w płaszczyźnie poprzecznej poprzez rotację zewnętrzną kończyny dolnej po stronie wypukłości skrzywienia.
5. Wyrównanie obciążenia obręczy biodrowej poprzez docisk pięty do podłoża po stronie wypukłej skrzywienia w płaszczyźnie czołowej.

Część ćwiczeń opracowanych przez autorkę przeznaczonych do korekcji skolioz czterołukowych została zmodyfikowana przez Joachima Kempfa.

	Plastry kinesiotaping Taśmy Kinesio Tex Classic to oryginalne, japońskie plastry znane i cenione od lat przez fizjoterapeutów na całym świecie. Stworzone zostały i do tej pory nadzorowane są przez doktora Kenzo Kase. Taśmy te zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce Zobacz więcej...
	Plastry do kinesiotapingu Zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce z bólem układu mięśniowo-nerwowego. Dodatkowo korzystnie wpływają na poprawę krążenia krwi oraz limfy, zapewniając przy tym wygodę podczas noszenia. Zobacz więcej...

Bibliografia

1. Zembaty A., Kinezyterapia. Tom II, Wydawnictwo Kasper, Kraków 2003.