Szukaj
Szukaj

Pionizacja pacjenta i nauka chodzenia

Spis treści

Kolagen naturalny do picia

Kolagen naturalny do picia

Pionizacja pacjenta i nauka chodzenia jest procesem stosunkowo długotrwałym i złożonym. Pionizacja jest niezbędnym elementem leczenia po wszelkich operacjach lub po dłuższym unieruchomieniu. Natomiast nauka chodzenia odbywa się między innymi w przypadku zaburzeń i chorób neurologicznych.

Pionizacja pacjenta i nauka chodzenia

Chód

Chodzenie jest niezwykle ważną umiejętnością, ponieważ to od niej zależy samodzielność życiowa pacjentów. Chód jest serią cyklicznych i zmiennych ruchów kończyn oraz tułowia, co powoduje w rezultacie przesuwanie się do przodu środka ciężkości ciała jako punktu wyznacznikowego. Cały cykl chodu składa się z fazy podporu oraz fazy przenoszenia.

Zobacz również: Fazy chodu.

Pionizacja pacjenta

Pionizacja jest wstępem do nauki chodu. Odbywa się wówczas, gdy pacjent z różnych względów był zmuszony długotrwale przebywać w pozycji leżącej.

Pierwszą składową fizjoterapii jest wykonywanie ćwiczeń w pozycji leżącej, następnie siedzącej. Zalicza się do nich ćwiczenia izometryczne, wzmacniające i czynne wolne. Wpływają one na elastyczność więzadeł, utrzymują prawidłowy zakres ruchomości w stawach oraz zwiększają siłę mięśni niezbędnych do stabilizacji ciała w pozycji pionowej. Równie ważne są ćwiczenia oddechowe. Jeśli pacjent ma problem z przyjęciem pozycji siedzącej, warto zastosować w terapii wzorce PNF.

Pionizacja pacjenta odbywa się zawsze w asyście personelu medycznego, który asekuruje pacjenta. Należy kontrolować jego samopoczucie i zwracać szczególną uwagę na zawroty głowy. Pacjent powinien ustać przez chwilę w miejscu, następnie należy go posadzić na brzegu łóżka, aby odpoczął. Można również zalecić wykonywanie drobnych kroczków w miejscu, gdy znajduje się w pozycji stojącej. Tak prosta czynność usprawni działanie pompy mięśniowej w kończynach dolnych i pobudzi krążenie krwi.

Często przed spionizowaniem chorego uczy się go przesiadania z łóżka na fotel lub wózek inwalidzki. Gdy pacjent nauczy się samodzielnie stać, można wprowadzić ćwiczenia wytrącające z równowagi (np. rytmiczna stabilizacja z metody PNF).

Sklep Spirulina
Sklep Spirulina

Nauka chodzenia

Jest możliwa wówczas, gdy fizjoterapeuta zna wyznaczniki chodu prawidłowego oraz przyczyny odchyleń od normy u danego pacjenta. Nauka musi być prowadzona indywidualnie z poświęceniem odpowiedniej ilości uwagi i czasu. Początkowo należy zdiagnozować, który element chodu sprawia pacjentowi najwięcej trudności. Posiadając taką wiedzę można z powodzeniem wykorzystać określony wzorzec metody PNF.

Zobacz również: Metody analizy chodu.

Gdy pacjent potrafi stać samodzielnie, można rozpocząć właściwą naukę chodu między barierkami. Pełnią one funkcję zabezpieczającą przed upadkiem i zapewniają poczucie względnej stabilności. W pierwszej kolejności uczy się pacjenta chodu czterotaktowego. W tym przypadku ruch zapoczątkowuje kończyna górna po stronie przeciwnej do sprawnej (lub sprawniejszej) kończyny dolnej. Następnie przesuwa się zdrowa kończyna dolna, druga kończyna górna i na końcu mniej sprawna kończyna dolna.

Kolejnym elementem jest wyjście z barierek. Dalsza nauka obejmuje stałą asystę fizjoterapeuty lub personelu medycznego, bądź wykorzystanie balkonika. Na tym etapie bardzo ważne jest chodzenie po podłożu o różnej twardości, chodzenie z pokonaniem różnicy wysokości oraz nauka padania.

Jeśli pacjent wykształci zdolność chodzenia po płaskim terenie, można rozpocząć naukę korzystania ze schodów (początkowo z poręczą). Wchodzenie na schody rozpoczyna się zawsze od zdrowej kończyny, po czym dostawia się do niej chorą. Schodzenie odbywa się odwrotnie. Najpierw opuszcza się kończynę chorą, a następnie dostawia sprawniejszą.

Nauka padania:

  • nie należy bronić się przed upadkiem za wszelką cenę;
  • w momencie padania należy odrzucić od siebie kule;
  • każdy upadek należy w miarę możliwości kontrolować, aby upaść do przodu, a nie do tyłu;
  • upadek należy amortyzować poprzez zgięcie stawów łokciowych i odpowiednie ustawienie dłoni;
  • samodzielne wstawanie z podłoża z pozycji leżącej przodem odbywa się poprzez unoszenie miednicy i cofanie ciała na kończynach górnych.

Należy wziąć pod uwagę, że wszelkie upadki są niezwykle niebezpieczne u osób starszych i chorych. W szczególności ryzykowne są upadki osób z osteoporozą. Jeśli przyczyną problemów z chodzeniem jest osłabienie mięśni, do całościowego procesu rehabilitacji można włączyć zabiegi fizykalne, szczególnie z zakresu elektrolecznictwa.

Bibliografia

  1. Zembaty A., Kinezyterapia, Tom II, Wydawnictwo Kasper Sp. z o.o., Kraków 2003.


Polecane produkty:

Zapisz się do newslettera!

Szukaj
Kategorie wpisów
Centrum Fizjoterapeuty
Sklep Fizjoterapeuty
Bezpłatne konsultacje
Kubek dla Fizjoterapeuty
Oferty pracy

Popularne w zdrowie

Zostań z nami

Polecane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *