Szukaj
Szukaj

Metoda Rood

Spis treści

Kolagen naturalny do picia

Kolagen naturalny do picia

Metoda Rood powstała w latach 50. XX wieku z inicjatywy amerykańskiej fizjoterapeutki Margaret Rood. W 1954 roku opisała ona swoje spojrzenie na funkcję ośrodkowego układu nerwowego. Jej zdaniem, wzorce ruchowe rozwijają się z podstawowych odruchów obecnych w momencie urodzenia, wykorzystywanych i modyfikowanych w wyniku stymulacji sensorycznej, umożliwiając z czasem przejęcie kontroli przez ośrodki korowe.

Metoda Rood

Metoda Rood – założenia

Autorka twierdzi, że w przypadku zaburzenia sekwencji rozwojowej poprzez odpowiednią stymulację receptorów zewnętrznych bądź wewnętrznych można uzyskać prawidłową odpowiedź ruchową. To z kolei umożliwia powstanie prawidłowych jednostek gnostycznych.

Charakterystyczne dla tej metody jest szerokie wykorzystanie stymulacji obwodowej (przede wszystkim receptorów powierzchownych) w celu ułatwienia odpowiedzi ze strony organizmu. Wszystko to ma w efekcie wykonanie sekwencji rozwojowej.

Zobacz również: Rozwój ruchowy niemowlęcia – kamienie milowe.

Badanie

W celu dokładniejszej oceny rozwoju sensomotorycznego metoda Rood dzieli analizowane czynności na dwie grupy. Wyróżniają one funkcje motoryczne oraz życiowe. Zgodnie z założeniami metody sekwencja rozwoju umiejętności motorycznych przebiega w następujących etapach:

  • mobilność (unerwienie naprzemienne) – zawiera wzorce zgięciowe (w leżeniu tyłem), przejście do leżenia przodem oraz wzorzec wyprostny stanowiący podstawę dalszej pionizacji. Na tym etapie aktywne są głównie powierzchowne mięśnie fazowe;
  • stabilność (współskurcz antagonistycznych grup mięśniowych) – obserwowana w różnych pozycjach wyjściowych: w leżeniu przodem z oparciem na przedramionach lub rękach, w klęku podpartym i w staniu. Na tym etapie następuje stopniowe obciążanie części obwodowych. Dominują wówczas głębiej położone mięśnie toniczne;
  • mobilność nałożona na stabilność – czyli utrzymywanie równowagi ciała podczas przemieszczania się w przestrzeni. Kształcona jest umiejętność zmiany ułożenia stawów bliższych z jednoczesnym obciążeniem stawów dalszych;
  • sprawność, wprawa – występuje wówczas, gdy obciążenie w danej pozycji staje się wyraźnie jednostronne. Osiągnięcie tego poziomu umożliwia wykonywanie ruchów rotacyjnych.

Do najważniejszych funkcji życiowych metoda zalicza:

  • wdech;
  • wydech;
  • ssanie;
  • połykanie;
  • żucie;
  • krzyk;
  • mowę.

Większość tych funkcji (z wyjątkiem żucia i mowy) kształtowana jest już w okresie prenatalnym.

Zobacz również: Badania prenatalne.

Obserwację etapów rozwoju należy przeprowadzać w tak zwanych punktach kontrolnych. Rood zalicza do nich:

Sklep Spirulina
Sklep Spirulina
  • zgięcie tułowia w leżeniu tyłem;
  • obrót;
  • wyprost tułowia w leżeniu przodem;
  • oparcie na przedramionach i rękach;
  • klęk podparty;
  • pozycję kuczną;
  • stanie.

Terapia

Następujące po sobie poszczególne wzorce ruchowe pojawiają się jako rezultat sprzężenia zwrotnego:

receptorośrodki analizująceefektor.

Zasadniczym celem terapii jest odtworzenie zaburzonej sekwencji rozwojowej. Dlatego należy aktywizować układ nerwowy poprzez odpowiednią stymulację.

Dobór technik jest ściśle uzależniony od wyników przeprowadzonego badania. Przykładowo, w fazie kształtowania mobilności techniki pobudzające będą dotyczyć przede wszystkim dłoniowej części ręki i podeszwowej części stopy.

Działania terapeutyczne muszą być stosowane do momentu, gdy uzyskany wzorzec aktywności ruchowej będzie w pełni poprawny.

Wieloletnie obserwacje wykazały, że:

  • szybka i krótka stymulacja wywołuje silne, aczkolwiek nietrwałe pobudzenie układu nerwowego;
  • szybka i dłużej trwająca stymulacja pozwala na dłuższe utrzymywanie się reakcji;
  • powolne i długotrwałe bodźcowanie wywołuje efekt hamujący aktywność układu nerwowego.

W związku z tym, metoda Rood do zwiększenia aktywności ośrodkowego układu nerwowego wykorzystuje głównie następujące sposoby:

  • kilkusekundowe pocieranie lodem;
  • wibracje;
  • „szczotkowania”;
  • szybkie rozciągnięcie mięśni;
  • docisk powierzchni stawowych;
  • dotyk tułowia w linii środkowej oraz ust w celu aktywizacji mięśni kończyn górnych;
  • szybki masaż okolicy pępka w celu uaktywnienia mięśni kończyn dolnych.

W przeciwieństwie, w celu wyhamowania nadmiernej odpowiedzi ruchowej można posłużyć się między innymi:

  • zastosowaniem ciepła;
  • powolnym kołysaniem i poruszaniem ciała pacjenta;
  • rytmicznym głaskaniem;
  • powolnym rozciąganiem mięśni;
  • stymulację okostnową.

Na końcu warto wspomnieć, że przedstawione zasady nie stanowią zamkniętej i niezmiennej grupy. Autorka twierdzi, że sam proces terapii powinien być każdorazowo indywidualnie dobierany do pacjenta.



Polecane produkty:

Bibliografia

  1. Zembaty A., Kinezyterapia, Tom II, Wydawnictwo Kasper, Kraków 2003.

Zapisz się do newslettera!

Szukaj
Kategorie wpisów
Centrum Fizjoterapeuty
Sklep Fizjoterapeuty
Bezpłatne konsultacje
Kubek dla Fizjoterapeuty
Oferty pracy

Popularne w zdrowie

Zostań z nami

Polecane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *