Metoda Pressio

Metoda Pressio powstała w efekcie współpracy kilku specjalistów w latach 70. XX wieku w Rabce. Początkowo celem zespołu było skonstruowanie aparatu pulmunologicznego, który mógłby być wykorzystywany w przypadkach ograniczenia ruchomości dolnych obszarów klatki piersiowej, co jest związane z chorobami restrykcyjnymi układu oddechowego.

Metoda Pressio – założenia

Analiza działania wyciągów i zwisów stosowanych w terapii bocznych skrzywień kręgosłupa sprawiła, że autorzy uznali, iż rozciąganie kręgosłupa w jego osi długiej powoduje wydłużenie rejonów najbardziej elastycznych (a więc nie samego skrzywienia). Dodatkowo oddziałuje niekorzystnie na układ torebkowo-więzadłowo-mięśniowy w okolicy kręgów rozpoczynających i kończących skrzywienie.

Zdaniem twórców, także ćwiczenia oporowe i wzmacniające nie są idealnym rozwiązaniem, ponieważ prowadzone nieprawidłowo mogą powodować nadmierną lordotyzację kręgosłupa z wtórnym przeciążeniem łuków kręgów.

Wyżej opisana analiza była bezpośrednią przyczyną modernizacji aparatu pulmunologicznego i rozpoczęcia za jego pomocą zachowawczego leczenia bocznych skrzywień kręgosłupa. W swojej metodzie autorzy wykorzystali teorię Roberta Roafa, która uznawała, że czynnikiem decydującym o progresji skrzywienia jest rotacja trzonów kręgów w płaszczyźnie poprzecznej. Zmniejszenie tej rotacji powoduje nacisk na garb żebrowy tylny w kierunku brzusznym.

Zobacz również: Płaszczyzny i osie ciała.

Badanie

Istotą badania przed rozpoczęciem terapii jest dobór kierunku działania sił korygujących. Mają one stanowić odwrotność sił wywołujących i pogłębiających wadę. Główny nacisk kierowany jest na szczyty skrzywień, co w efekcie powoduje korekcję, derotację i redresję związane nie z rozciąganiem, lecz z uciśnięciem garbu żebrowego i wału lędźwiowego.

Właśnie dlatego podstawą metody jest postawienie prawidłowej diagnozy. Nie opracowano jednak specjalnych metod i procedur badawczych. Stan pacjenta określa się za pomocą np. badań rentgenowskich czy klasycznej ocenie postawy ciała.

Metoda Pressio przypisuje duże znaczenie wartości kątowej skrzywienia ustalanej metodą Cobba, ponieważ wynik wpływa bezpośrednio na kąt ustawienia specjalnych pelot:

• I stopień skrzywień wymaga ustawienia peloty pod kątem około 45-50 stopni (działanie korygujące);
• II stopień skrzywień wymaga ustawienia peloty pod kątem około 30-30 stopni (działanie derotująco-korygujące);
• III stopień skrzywień wymaga ustawienia peloty pod kątem około 10 stopni (działanie derotujące).

Zobacz również: Skolioza – przyczyny, objawy, leczenie.

Terapia

Do głównych celów ćwiczeń zalicza się między innymi:

• trójpłaszczyznową korekcję wady;
• poprawę ruchomości klatki piersiowej;
• kosmetyczną korekcję skrzywienia;
• zwiększenie pojemności życiowej płuc.

Przed ćwiczeniem podstawowym należy zastosować ćwiczenia wstępne, w tym: ruchy w przód i w tył w pozycji skulnego leżenia tyłem. Ma to na celu naukę pacjenta specyficznej techniki ćwiczenia. Należy wprowadzić także poprawny wzorzec oddychania: wdech następuje w pozycji wyjściowej, a wydech podczas kifotyzacji kręgosłupa.

Pozycja wyjściowa do ćwiczeń została zapożyczona z metody Klappa, ponieważ pacjent znajduje się w klęku podpartym. To wygodna i bezpieczna pozycja, gdyż kręgosłup znajduje się w odciążeniu i jest korygowany przez siły mechaniczne. Po ustabilizowaniu obu obręczy na szczyt skrzywienia zakłada się specjalne peloty mające na celu zwiększenie wymiaru podłużnego kręgosłupa. Co najważniejsze, działają one również korekcyjnie na składową rotacyjną. Ważnym elementem terapii jest także wykonywanie ćwiczeń izometrycznych.

Liczba serii i powtórzeń uzależniona jest od stanu pacjenta i stopnia zaawansowania wady. Uznaje się, że początkowo optymalne jest 5-6 serii po 15-20 powtórzeń raz dziennie. Napięcie w każdym ćwiczeniu powinno trwać do 3 sekund. Ilość serii stopniowo zwiększa się do 10, a ilość powtórzeń do 30.

W przerwach między seriami zaleca się wykonywanie ćwiczeń:

• oddechowych;
• kifotyzujących;
• antygrawitacyjnych;
• wzmacniających mięśnie brzucha;
• ogólnokondycyjnych.

	Plastry kinesiotaping Taśmy Kinesio Tex Classic to oryginalne, japońskie plastry znane i cenione od lat przez fizjoterapeutów na całym świecie. Stworzone zostały i do tej pory nadzorowane są przez doktora Kenzo Kase. Taśmy te zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce Zobacz więcej...
	Plastry do kinesiotapingu Zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce z bólem układu mięśniowo-nerwowego. Dodatkowo korzystnie wpływają na poprawę krążenia krwi oraz limfy, zapewniając przy tym wygodę podczas noszenia. Zobacz więcej...

Bibliografia

1. Zembaty A., Kinezyterapia, Tom II, Wydawnictwo Kasper, Kraków 2000.