Szukaj

Osteogeneza

Spis treści

Kolagen naturalny do picia

Kolagen naturalny do picia

Osteogeneza to pojęcie często wykorzystywane w medycynie i fizjologii, odnoszące się do powstawania tkanki kostnej w rozwoju osobniczym. Nieco innym terminem jest natomiast osteogeneza dystrakcyjna, odnosząca się do zabiegu osteotomii lub kortykotomii kości.

Osteogeneza

Osteogeneza – na czym polega?

Osteogeneza zwana jest również kostnieniem, ponieważ opisuje proces powstawania nowej tkanki kostnej w organizmie człowieka. Zjawisko to zachodzi na dwóch różnych podłożach:

  • błoniastym;
  • chrzęstnym.

Kostnienie błoniaste ma swój początek na tzw. punktach kostnienia, obszarach, w których tworzą się i proliferują (proces namnażania się) komórki osteoprogenitorowe. W efekcie powstają nowe warstwy osteoblastów, zwanych też komórkami kościotwórczymi, wokół których tworzą się sieci włosowatych naczyń krwionośnych. Te zaś będą odpowiadać za odżywianie kości, poprzez dostarczanie do niej tlenu i składników odżywczych. Osteoblasty mają zdolność produkowania osteoidu – organicznej substancji międzykomórkowej, bogatej w kolagen, proteoglikany i mukopolisacharydy. Osteoid ulega zwapnieniu, tworząc obszary, z których w przyszłości powstanie dojrzała tkanka kostna. Na podłożu błoniastym rozwija się zdecydowana większość kości płaskich w ciele człowieka. Kośćmi płaskimi są m.in. kości czaszki, łopatki czy mostek.

Dla porównania kostnieje chrzęstne to inaczej powolne zastępowanie pierwotnie występującej w danym miejscu tkanki chrzęstnej tkanką kostną, co zwie się procesem mineralizacji. Tkanka kostna powstaje w odpowiedzi na aktywność opisanych wcześniej osteoblastów znajdujących się w ochrzęstnej.

Kiedy rozpoczyna się osteogeneza?

Osteogeneza występuje w życiu każdego człowieka, ponieważ bez tego procesu niemożliwe byłoby powstanie układu kostno-stawowego. Rozpoczyna się około 8. tygodnia życia płodowego, jednak trwa aż do osiągnięcia przez organizm dojrzałości kostnej (okolice 20.-25. roku życia). Po narodzinach kostnienie umożliwia rozwój organizmu, np. na szerokość i na wysokość.

Patronite
Patronite

Osteogeneza dystrakcyjna – na czym polega?

Osteogeneza dystrakcyjna jest zabiegiem polegającym na wykonaniu osteotomii lub kortykotomii kości oraz na stopniowym, podlegającym ustalonemu protokołowi przemieszczaniu fragmentów kostnych. W trakcie tego procesu miejsce ma tworzenie tkanki kostnej oraz przebudowa sąsiadujących tkanek miękkich.

Osteotomia nadkostkowa korygująca szpotawość
Ryc.2. Osteotomia nadkostkowa korygująca szpotawość.

Omawiając wszystko bardziej szczegółowo, w przebiegu osteotomii dystrakcyjnej wyróżnia się 4 etapy:

  • zaplanowany zabieg;
  • spoczynek;
  • dystrakcję;
  • stabilizację.

Okres spoczynkowy jest czasem od osteotomii kości i założenia wyciągu do chwili rozpoczęcia dystrakcji. Krwiak, a następnie skrzep utworzony pomiędzy fragmentami kości zostaje stopniowo, wraz z upływem czasu zastępowany przez tkankę ziarninowa, a później kostninę. Napięcie rozciągania generuje tworzenie się nowej kości równolegle do wektora dystrakcji. Z kolei ostatni etap, czyli stabilizacja, to okres mineralizacji nowo powstałej kości i jej przemodelowania. Podsumowując, osteogeneza dystrakcyjna jest zabiegiem mającym na celu wydłużenie kości, zazwyczaj o kilka centymetrów.

Zobacz również: Metoda Ilizarowa.

Osteogeneza dystrakcyjna – wskazania

Podstawowym wskazaniem do osteogenezy dystrakcyjnej jest asymetria długości kończyn dolnych, co wiąże się z ryzykiem następczego rozwoju innych wad postawy. Konsekwencją takich nierówności jest zaburzenie całej sylwetki, co silnie oddziałuje zwłaszcza na kręgosłup, wywołując jego bóle i zwiększając ryzyko dyskopatii. Dość częstym zabiegiem jest ponadto osteogeneza (wydłużenie) żuchwy, co wykonuje się celem zmiany położenia języka, aby odblokować drogi oddechowe. Innym wskazaniem do tego jest ankyloza stawu skroniowo żuchwowego celem korekcji deformacji szkieletu. Są to wady wrodzone. Zawsze należy się upewnić, że nie mają podłoża funkcjonalnego, które można z powodzeniem korygować zachowawczo.



Polecane produkty:

Bibliografia

  1. Gerber-Leszczyszyn H., Pawlak W., Łuczak K., Wykorzystanie wewnątrzustnych dystraktorów kostnych w leczeniu ubytków pourazowych wyrostka zębodołowego żuchwy – opis przypadku, Dental and Medical Problems, 40/2003.
  2. Silverthorn D., Fizjologia człowieka, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2018.
Sklep Spirulina
Sklep Spirulina

Zapisz się do newslettera!

Szukaj
Kategorie wpisów
Centrum Fizjoterapeuty
Sklep Fizjoterapeuty
Bezpłatne konsultacje
Kubek dla Fizjoterapeuty
Oferty pracy

Popularne w zdrowie

Zostań z nami

Polecane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Materiały znajdujące się na Portalu Fizjoterapeuty są chronione prawem autorskim. Zabrania się kopiowania w jakiejkolwiek formie bez uprzedniej zgody autora.