Łuszczyca

Łuszczyca (łac. psoriasis) jest przewlekłą chorobą zapalną skóry o nieznanej epidemiologii. W Polsce choruje na nią blisko 1 mln osób bez względu na płeć. Charakteryzuje się zwiększoną proliferacją naskórka, a klinicznie występowaniem tzw. blaszek łuszczycowych. Uznaje się, że obok atopowego zapalenia skóry należy do najczęstszych schorzeń dermatologicznych.

Łuszczyca – przyczyny

Etiopatogeneza nie została w pełni poznana, jednak pod uwagę bierze się:

• udział czynników genetycznych;
• zwiększoną proliferację keranocytów pod wpływem aktywowanych limfocytów T;
• działanie cytokin prozapalnych.

Pewne znaczenie w rozwoju łuszczycy odgrywają także czynniki środowiskowe, takie jak przyjmowane leki, przebyte infekcje czy stresy psychiczne bądź fizyczne.

W licznych badaniach potwierdzono związek łuszczycy z otyłością. Nie wiadomo jednak, czy zwiększona masa ciała jest czynnikiem ryzyka zachorowania na łuszczycę, czy też stanowi konsekwencję tej choroby.

Łuszczyca – objawy

Przebieg choroby nie jest możliwy do przewidzenia. Zmiany skórne mogą utrzymywać się przez całe życie pacjenta lub występować jedynie okresowo (zaostrzenia i remisje).

Łuszczyca może mieć różny obraz kliniczny i nasilenie procesów chorobowych. Biorąc pod uwagę wielkość oraz umiejscowienie i charakter zmian na skórze wyodrębnia się następujące rodzaje:

• drobnogrudkową;
• zwyczajną dłoni i stóp;
• przewlekłą plackowatą;
• odwróconą;
• owłosionej skóry głowy;
• paznokci;
• krostkową;
• erytrodermię łuszczycową.

Pierwotny wykwit łuszczycowy występuje w postaci różowo-czerwonej grudki pokrytej żółtawą lub srebrzystą łuską. Ponadto ogniska mogą zlewać się w większe wykwity i zajmować coraz rozleglejsze powierzchnie skóry.

Najbardziej typowymi miejscami występowania zmian skórnych są: kolana, łokcie, owłosiona skóra głowy, okolice części krzyżowej i wyprostna powierzchnia kończyn. Łuszczycy może towarzyszyć swędzenie, a zmieniona chorobowo tkanka skórna może pękać, co z kolei bywa bolesne.

Zobacz również: Łojotokowe zapalenie skóry.

Typy choroby

Obecnie wyróżnia się dwa typy łuszczycy:

• I – pojawia się średnio w 18-22 roku życia, cechuje się występowaniem rodzinnym i cięższym przebiegiem;
• II – szczyt zachorowań przypada na 55-60 rok życia, zwykle nie występuje rodzinnie, a zmiany skórne mają bardziej ograniczony charakter i stabilny przebieg.

Inną odmianą choroby jest łuszczycowe zapalenie stawów, zwykle powiązane z łuszczycą skóry. Obejmuje ono zarówno stawy dystalnych części ciała, jak również dotyczy zmian o charakterze zapalnym stawów kręgosłupa.

Łuszczyca – leczenie

Choroby nie można wyleczyć, jednak można z powodzeniem kontrolować jej objawy i dolegliwości. Leczenie uzależnia się od postaci i rodzaju choroby. Podstawą jest leczenie farmakologiczne oraz odpowiednia pielęgnacja skóry. Sposób odżywiania i styl życia mają duży wpływ na przebieg procesów zapalnych w organizmie i obraz dermatozy.

Osobom z łuszczycą (o nadmiernej masie ciała) zaleca się dietę niskoenergetyczną, która ma zaktywizować mechanizmy przeciwzapalne naturalnie występujące w organizmie. Wśród osób o prawidłowej masie ciała skuteczna wydaje się być dieta wegetariańska oraz śródziemnomorska. Ponadto należy spożywać odpowiednią ilość antyoksydantów i kwasów omega 3.

Terapie miejscowe obejmują stosowanie preparatów bezpośrednio na skórę.

Coraz większą popularność zdobywa użycie promieni UV: UVA i UVB. Są to dwa różne składniki światła słonecznego. Terapia UVA wymaga wspomagania lekami o nazwie psoraleny (taką kombinację nazywa się PUVA), natomiast terapia UVB nie wymaga przyjmowania tabletek.

	Omega 3 Olej Omega 3 to czysty, 100% naturalny produkt pozyskiwany z rośliny o nazwie Pachnotka zwyczajna (Perilla frutescens). Tłoczony jest na zimno co sprawia, że zachowuje wszystkie, cenne składniki. Stanowi m.in. wsparcie dla mózgu ... Zobacz więcej...
	Czarnuszka (Nigella Sativa) w kapsułkach Czarnuszka siewna to roślina, z której pozyskuje się olej o właściwościach potwierdzonych badaniami. W składzie zawiera m.in. niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe (NNKT), czyli takie, których organizm nie jest w stanie sam wytwarzać i musimy dostarczać Zobacz więcej...

Bibliografia

1. Neneman-Hirsch A., Aspekty kliniczne i epidemiologiczne zaburzeń ogólnoustrojowych u chorych na łuszczycę, Poznań 2011.
2. Maj J., Łuszczyca chorobą nie tylko skóry, Odkryj, Poznaj, Zaakceptuj, Wrocław 2017.
3. Antosik K., Krzęcio-Nieczyporuk E., Kurowska-Socha B., Rola diety i żywienia w leczeniu łuszczycy, Hygeia Public Health, 2/2017.
4. Stawczyk M., Szczerkowska-Dobosz A., Komorowska O., Dobosz M., Maciejewska-Radomska A., Znaczenie diety w łuszczycy – przewlekłej układowej chorobie zapalnej, Forum Zaburzeń Metabolicznych, 3/2011.