Mięśnie przywodziciele kończyny dolnej

Mięśnie przywodziciele kończyny dolnej stanowią grupę przyśrodkową mięśni uda. Rozpoczyna się ona w otoczeniu otworu zasłonowego w kształcie dwóch koncentrycznych półkoli od grzebienia kości łonowej do guza kulszowego. Następnie biegnie skośnie do boku oraz ku dołowi do kresy chropawej. Tam się kończy, gdyż wchodzi klinem między mięśnie prostowniki, a mięśnie zginacze.

Mięśnie przywodziciele kończyny dolnej

Grupa przyśrodkowa mięśni uda wypełnia obszerną przestrzeń, która przy zwartych kończynach dolnych znajduje się między rozchodzącymi się ku górze kośćmi udowymi. Ponadto, ze wszystkich wyższych ustrojów mięśniówka przywodzicieli jest najsilniej rozwinięta u człowieka.

Łatwo zapamiętać unerwienie mięśni tej grupy, ponieważ wszystkie unerwia nerw zasłonowy i wszystkie one, z wyjątkiem mięśnia smukłego, są jednostawowe.

Mięśnie przywodzące ułożone są w trzy warstwy poprzedzielane blaszkami tkanki łącznej. Blaszki te stanowią ważne struktury, ponieważ nie tylko oddzielają mięśnie, ale także zawierają w sobie naczynia i nerwy. Są to warstwy:

• przednia – mięsień grzebieniowy, mięsień przywodziciel długi, mięsień smukły;
• środkowa – mięsień przywodziciel krótki;
• tylna – mięsień przywodziciel wielki, stanowiący jedną i potężną płytę mięśniową.

Mięśnie przyśrodkowe uda są nie tylko przywodzicielami. Ze względu na to, że ich przyczepy początkowe w otoczeniu otworu zasłonowego leżą zarówno do przodu, jak i do tyłu od osi poprzecznej stawów biodrowych, przyczyniają się więc do utrzymywania miednicy w stanie równowagi.

Poniżej znajduje się krótka charakterystyka poszczególnych mięśni przywodzicieli kończyny dolnej. Dodatkowo przedstawiono także inne funkcje tych poszczególnych mięśni, poza przywodzeniem kończyny dolnej.

Mięsień grzebieniowy (łac. musculus pectineus)

• przyczep początkowy – wzdłuż grzebienia kości łonowej, guzek łonowy, więzadło łonowe górne;
• przyczep końcowy – kresa grzebieniowa kości udowej;
• unerwienie – gałąź przednia nerwu zasłonowego, nerw udowy;
• unaczynienie – tętnica przyśrodkowa okalająca udo, tętnice sromowe zewnętrzne, tętnica zasłonowa;
• czynność – zginanie uda i nieznaczne odwracanie go do zewnątrz.

Mięsień przywodziciel długi (łac. musculus adductor longus)

• przyczep początkowy – kość łonowa poniżej guzka łonowego;
• przyczep końcowy – środkowa trzecia część wargi przyśrodkowej kresy chropawej kości udowej;
• unerwienie – gałąź przednia nerwu zasłonowego;
• unaczynienie – tętnica głęboka uda, tętnice sromowe zewnętrzne, tętnica zasłonowa;
• czynność – wspomaga rotację zewnętrzną uda.

Mięsień smukły (łac. musculus gracilis)

• przyczep początkowy – gałąź dolna kości łonowej, gałąź kości kulszowej;
• przyczep końcowy – poniżej i przyśrodkowo od guzowatości kości piszczelowej, pod ścięgnem mięśnia krawieckiego;
• unerwienie – gałąź przednia nerwu zasłonowego;
• unaczynienie – tętnice sromowe zewnętrzne, tętnica przyśrodkowa okalająca udo, tętnica zasłonowa;
• czynność – delikatnie prostuje staw biodrowy i słabo obraca udo do zewnątrz. Ponadto przy działaniu na staw kolanowy zgina go i słabo obraca do wewnątrz.

Mięsień przywodziciel krótki (łac. musculus adductor brevis)

• przyczep poczatkowy – powierzchnia przednia gałęzi dolnej kości łonowej;
• przyczep końcowy – górna trzecia część wargi przyśrodkowej kresy chropawej kości udowej;
• unerwienie – gałąź przednia nerwu zasłonowego;
• unaczynienie – tętnica zasłonowa, tętnice przeszywające;
• czynność – rotuje udo zewnętrznie i zgina je. Dodatkowo, wspólnie z mięśniem grzebieniowym wspomaga czynność zakładania nogi na nogę.

Mięsień przywodziciel wielki (łac. musculus adductor magnus)

• przyczep początkowy – przednia powierzchnia gałęzi kości łonowej i gałęzi kości kulszowej, strona boczna guza kulszowego;
• przyczep końcowy – warga przyśrodkowa kresy chropawej, guzek przywodzicieli tuż powyżej nadkłykcia przyśrodkowego kości udowej;
• unerwienie – gałąź tylna nerwu zasłonowego, nerw piszczelowy;
• unaczynienie – tętnica zasłonowa, tętnice przeszywające;
• czynność – rotuje udo wewnętrznie i zewnętrznie, bardzo silnie prostuje staw biodrowy oraz nieznacznie go zgina. Ponadto, równoważy chwiejną postawę człowieka podczas utrzymywania pozycji stojącej. Należy wspomnieć, że mięsień przywodziciel wielki w funkcji przywodzenia kończyny dolnej jest najsilniejszym mięśniem całej opisywanej grupy.

Zobacz również: Mięśnie kończyny dolnej – przyczepy i funkcje.

Wałek igłowy – aplikator wieloigłowy Wałek igłowy to aplikator przeznaczony do wykonywania masażu na różne części ciała. Wysoka efektywność znalazła zastosowanie w kompleksowej terapii różnych schorzeń, a także profilaktyce ... Zobacz więcej...

Bibliografia

1. Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, Tom I, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2004.