Stawy nadgarstkowo-śródręczne (łac. articulis carpometacarpea) to szereg stawów utworzonych przez powierzchnie stawowe dalsze kości drugiego szeregu nadgarstka oraz powierzchnie stawowe bliższe kości śródręcza (za wyjątkiem stawu nadgarstkowo-śródręcznego kciuka). Ich obecność zapewnia prawidłową ruchomość całej ręki we wszystkich kierunkach, a także prawidłową ruchomość kciuka. W diagnozowaniu i leczeniu wszelkich zablokowań czy dolegliwości bólowych tych struktur specjalizuje się ortopeda oraz fizjoterapeuta.
Stawy nadgarstkowo-śródręczne
Stawy nadgarstkowo-śródręczne znajdują się między dalszymi powierzchniami stawowymi drugiego szeregu nadgarstka oraz powierzchniami bliższymi stawowymi kości śródręcza. W rzeczywistości są to stawy płaskie o minimalnym zakresie ruchomości. Jednak już niewielkiego stopnia zablokowanie upośledza czynność całej ręki lub powoduje dolegliwości bólowe. Stawy nadgarstkowo-śródręczne wzmacniane są krótkimi i mocnymi więzadłami torebek stawowych. Są to:
- więzadło nadgarstkowo-śródręczne dłoniowe i grzbietowe;
- więzadło nadgarstkowo-śródręczne międzykostne;
- więzadło śródręczne dłoniowe, grzbietowe i międzykostne.
Odgrywają one istotną rolę zwłaszcza we wzmacnianiu poprzecznego wypuklenia nadgarstka.
Funkcje
Stawy nadgarstkowo-śródręczne posiadają bardzo napięte torebki stawowe i więzadła, w efekcie czego tworzą jedną całość o mocno ograniczonej ruchomości. Poruszają się w stosunku do szeregu bliższego i do przedramienia. Najmniejsza ruchomość wykazuje kość śródręcza palca środkowego.
Bibliografia
- Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, Tom I, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2012.
- Sokołowska-Pituchowa J., Anatomia człowieka, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2006.
