Szukaj
Szukaj

Zwichnięcie barku

Spis treści

Kolagen naturalny do picia

Kolagen naturalny do picia

Zwichnięcie barku stanowi dość częstą kontuzję, zwłaszcza wśród sportowców i osób intensywnie trenujących.  Duża ruchomość stawu ramiennego związana ze znacznym zredukowaniem powierzchni stawowych zwiększa ryzyko jego niewystarczającej stabilności mechanicznej. Sama torebka stawowa tworzy luźny i obszerny worek, który nie jest w stanie zapewnić prawidłowej ochrony mechanicznej stawu przed siła zewnętrznymi mogącymi spowodować oddalanie się powierzchni stawowych stawu ramiennego. W efekcie funkcję ochronną i wzmacniającą ściany torebki stawowej spełniają mięśnie rotujące ramię.

Zwichnięcie barku

Zwichnięcie barku – charakterystyka

Termin „zwichnięcie” oznacza całkowitą utratę kontaktu pomiędzy głową kości ramiennej, a panewką stawu ramienno-łopatkowego.

Przyczyny

Czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia zmian o charakterze chorobowym jest zarówno aktywności zawodowa, jak i uprawianie dyscyplin sportowych, w których ważnym elementem są rzuty szczególnie znad głowy, które wyzwalają duże siły i znaczne przyspieszenie.

Do przyczyn schorzenia można zaliczyć:

  • uwarunkowania genetycznie (np. dotyczące kształtu kości w obrębie stawu);
  • upadek na wyprostowaną kończynę górną;
  • następstwo uprawianego przez lata sportu, np. pływanie, rzucanie młotem, tenis;
  • uraz ramienia;
  • wcześniejsze urazy ramienia.

Zwichnięcie przednie stawu ramienno-łopatkowego spowodowane jest najczęściej urazowym mechanizmem uszkodzenia. W trakcie wywiadu można dowiedzieć się od pacjenta, że upadł on na odwiedzioną, zgiętą i zrotowaną na zewnątrz kończynę górną, co doprowadziło do wyważenia głowy kości ramiennej w kierunku przednim, często odrywając obrąbek stawowy i przednią część torebki stawowej od panewki. Uszkodzone zostają również więzadła leżące na torebce stawowej oraz ścięgno mięśnia podłopatkowego.

Typy

Jeden z podziałów wyróżnia następujące typy zwichnięcia barku:

  • I – przerwanie górnej części więzozrostu barkowo – obojczykowego, radiologicznie zwykle bez zmian, rozpoznanie oparte na badaniu przedmiotowym;
  • II – więzozrost barkowo-obojczykowy jest całkowicie rozerwany, więzadła kruczo-obojczykowe są rozciągnięte lub częściowo uszkodzone. Ponadto radiologicznie dochodzi do podwichnięcia obojczyka względem wyrostka barkowego łopatki nie
    większego niż połowa jego szerokości;
  • III – oprócz rozerwania więzadeł barkowo-obojczykowych, uszkodzeniu ulegają również więzadła kruczo-obojczykowe, radiologicznie dochodzi do przemieszczenia obojczyka ponad połowę swojej szerokości względem wyrostka barkowego łopatki,
    czyli do zwichnięcia.

Objawy i rozpoznanie

W typie I wyczuwa się nieznaczny ból podczas palpacji, średnio zaznaczony obrzęk nad stawem, a przesunięcie obojczyka nie jest wyczuwalne w żadnej płaszczyźnie. Ruchy barku są bolesne w bardzo ograniczonym zakresie.

W typie II zauważa się średniozaawansowany lub mocny ból wraz z towrzyszącym mu obrzękiem. Ruchy stawu są bolesne, a przy palpacji wyczuwa się przesunięcie obojczyka.

Sklep Spirulina
Sklep Spirulina

Natomiast w III stopniu uszkodzenia pacjent utrzymuje kończynę góną w przywiedzeniu i zwykle podpiera ją celem odciążenia. Koniec barkowy obojczyka jest łatwo wyczuwalny, z łatwością poddaje się ruchom w płaszczyźnie horyzonralnej lub wertykalnej. Towarzyszy temu obrzęk, silny ból oraz znaczne ograniczenie ruchomości kończyny górnej.

Celem potwierdzenia rozpoznania wykonuje się badanie RTG (najkorzystniejsze w tym przypadku), a także USG lub TK.

Leczenie

Leczenie zależy między innymi od wieku pacjenta, stopnia uszkodzenia oraz jego codziennej aktywności fizycznej.

W typie I zastosowanie znajduje chusta trójkątna bądź temblak noszone przez kilka dni oraz szybkie uruchomienie pacjenta z zachowaniem pełnej ruchomości w stawie ramiennym.

Zwichnięcie barku II stopnia wymusza konieczność noszenia temblaku lub chusty przez około 10-14 dni, przy czym jeśli pacjent zajmuje się pracą fizyczną lub jest sportowcem zaleca się ograniczenie ruchomości nawet na 8-12 tygodni.

Z kolei w ostatnim, III typie stosuje się różnego rodzaju unieruchomienia, takie jak plastrowanie, ortezy czy gipsy. Najczęściej wybór pada na ortezę na ramię i bark z pelotą uciskową stabilizującą i reponującą obojczyk. Wszelkie metody stosujące długoterminowy ucisk na staw celem repozycji stawu są coraz rzadziej używane ze względu na duży dyskomfort pacjenta oraz brak utrzymania repozycji po usunięciu unieruchomienia.

Dodatkowo konieczne jest wdrożenie kinezyterapii (indywidualnie do pacjenta) oraz zabiegów fizykalnych. W przypadku tych drugich, na początku ulgę przynosi krioterapia, po czym można stopniowo wprowadzać magnetoterapię, prądy metodą TENS czy naświetlania.

Bibliografia

  1. Wiecheć M., Książek A., Zwichnięcie przednie stawu barkowego – fizjoterapia w leczeniu zachowawczym, Praktyczna Fizjoterapia & Rehabilitacja.
  2. Kujawiak S., Porównanie wyników operacyjnego i zachowawczego leczenia pełnego zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego, Poznań 2012.
  3. Pogorzała A., Lewińska M., Bagrowska-Kaliś A., (i inni), Przyczyny i klasyfikacja nawykowego zwichnięcia stawu ramiennego oraz testy wykorzystywane w ocenie jego niestabilności, Innowacyjność i tradycja w fizjoterapii, Poznań.


Polecane produkty:

Zapisz się do newslettera!

Szukaj
Kategorie wpisów
Centrum Fizjoterapeuty
Sklep Fizjoterapeuty
Bezpłatne konsultacje
Kubek dla Fizjoterapeuty
Oferty pracy

Popularne w zdrowie

Zostań z nami

Polecane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *