Elizabeth Kenny (ur. 1880) była australijską pielęgniarką, która podczas I wojny światowej pracowała na okrętach wojskowych armii brytyjskiej. Jej działalność koncentrowała się głównie na pomocy w chorobie Heinego Medina powodowanej wirusem polio, która panowała w dużym stopniu w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku.
Elizabeth Kenny żyła 72 lata, zmarła w 1952 roku.
Kocowanie metodą Kenny
Pierwszymi objawami zarażenia wirusem polio były wysoka gorączka i ból całego ciała, następnie dochodziło do porażenia nerwów obwodowych i paraliżu. Konwencjonalne leczenie w tamtych czasach sprowadzało się do unieruchomienia sparaliżowanych kończyn. Kenny jednak zaobserwowała, że rozluźnienie mięśni za pomocą ciepła, a następnie ich rozruszanie prowadzą do zmniejszenia bólu i spastyczności. Opracowała metodę znaną jako „Kocowanie metodą Kenny”.
Metodyka
Kocowanie metodą Kenny polega na owinięciu chorego gorącym kocem (o temperaturze około 60 stopni Celsjusza), nagrzanym wcześniej w kotle za pomocą pary. Wilgotny, gorący koc okrywający pacjenta dodatkowo owijany był ceratą oraz zewnętrznie jeszcze jednym suchym kocem.
Po około 20 minutach, gdy temperatura pierwszego koca spadła, zmieniano okład, aby cały zabieg trwał do 40 minut. Kocowanie stosowano od momentu, kiedy u pacjenta opadła gorączka i powtarzano kilka razy w ciągu dnia. Gdy stan chorego się poprawił, można było zacząć rehabilitację w wodzie. Stosowano także zawijanie częściowe porażonych kończyn, co umożliwiało ich jednoczesne ćwiczenie. Przy porażeniu mięśni oddechowych kocami owijano tułów. W przypadku gdy pacjent miał problemy z wdechem, ogrzewano klatkę piersiową, kiedy z wydechem – okolicę przepony wraz z plecami.
Elizabeth Kenny miała wielu zwolenników, głównie wśród pacjentów i ich rodzin, ale była też krytykowana – szczególnie przez ówczesne środowisko medyczne. Lekarze domagali się badań klinicznych potwierdzających skuteczność metody, jednak nigdy do nich nie doszło, przez co metoda Kenny nie dołączyła do oficjalnych terapii medycznych. Nie bez znaczenia był fakt, że Kenny była pielęgniarką ośmielającą się podważać podejście lekarzy, jednak efekty pokazywały, że jej metoda jest dużo bardziej skuteczna, niż ich unieruchamianie kończyn.
Inspiracje metodą Kenny
Jako pierwsza torowania proprioceptywne użyła australijska fizjoterapeutka Elizabeth Kenny. Utworzyła ona system ćwiczeń biernych,
redresyjnych, reedukacji chodu w porażeniach wiotkich jakie dawało poliomyelitis. Kenny stosowała opisane wyżej „kocowanie” czy parafinoterapię aby utrzymywać ciepło.
Dokonania terapeutki były bodźcem zapalnym dla dr Hermana Kabata, który przy pomocy fizjoterapeutek Margaret Knott i Dorothy Voss utworzył w Instytucie Rehabilitacji Neuromięśniowej w Kalifornii metodę nazywaną dziś PNF (proprioceptywnego nerwowo – mięśniowego torowania).
Bibliografia
- Biegański P., Polewska E., Rehabilitacja – od starożytności do współczesności, Journal of Education, Health and sport, 5/2015.
- Grabowska A., Narodziny i rozwój rehabilitacji, Archiwum Historii i Filozofii Medycyny, 78/2015.
Polecane produkty:
|
Plastry kinesiotaping
Taśmy Kinesio Tex Classic to oryginalne, japońskie plastry znane i cenione od lat przez fizjoterapeutów na całym świecie. Stworzone zostały i do tej pory nadzorowane są przez doktora Kenzo Kase. Taśmy te zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce Zobacz więcej... |
|
Plastry do kinesiotapingu
Zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce z bólem układu mięśniowo-nerwowego. Dodatkowo korzystnie wpływają na poprawę krążenia krwi oraz limfy, zapewniając przy tym wygodę podczas noszenia. Zobacz więcej... |
