Przykurcz Dupuytrena

5 maja, 2015
17:22

Aktualizacja: 5 maja, 2015

Przykurcz Dupuytrena (choroba Dupuytrena) to przykurcz rozścięgna dłoniowego, który powoduje zgięciowe ustawienie palców będące następstwem bliznowacenia. Choroba Dupuytrena objawia się w różny sposób i może ograniczać się tylko do jednego palca, częściej jednak zajęte zostają dłoniowe powierzchnie palca czwartego i piątego. Rzadziej, ale zdarzają się przypadki, że choroba atakuje kciuk i pierwszy fałd międzypalcowy.

Etiologia

Przyczyna choroby Dupuytrena nie jest jeszcze do końca poznana. Przypuszcza się, że powstawaniu przykurczu Dupuytrena mogą sprzyjać:

uwarunkowania genetyczne;
powinowactwo nerwowe;
urazy.

Wykazano przy tym, że choroba częściej dotyczy osób chorych na cukrzycę, gruźlicę, AIDS czy padaczkę. Ponadto w tej grupie pacjentów można się spodziewać częstszego nawrotu choroby po operacji.

Objawy

W tym schorzeniu zauważa się guzki w obrębie rozcięgna dłoniowego, które pod mikroskopem charakteryzują się większym nagromadzeniem komórek ﬁbroblastów i mioblastów. W porównaniu ze zdrowymi tkankami guzki te zawierają więcej kolagenu typu III. Do typowych objawów, na które uskarża się pacjent, należą:

przykurcz palca i niemożność jego wyprostowania, przy czym zgięcie palca jest zachowane;
bolesność w okolicy guzka lub pasma, zwłaszcza przy mocniejszym ucisku zmienionej chorobowo tkanki;
problemy z wykonywaniem czynności dnia codziennego.

Diagnostyka

Do rozpoznania choroby Dupuytrena wystarczy wywiad oraz badanie kliniczne. Nie ma potrzeby wykonywania dodatkowych badań diagnostycznych, choć można zdecydować się na wykonanie badania USG. W badaniu klinicznym widać przykurcz palców w stawie śródręczno-paliczkowym lub/i międzypaliczkowym bliższym.

Dodatni będzie też test stołu. Przy prośbie o położenie ręki płasko na stole pacjent nie będzie w stanie wyprostować palców. Możliwy jest też przeprost w stawie międzypaliczkowym dalszym. W początkowym etapie choroby, gdy nie dochodzi jeszcze do przykurczu palców, można zauważyć zaciągniętą skórę i palpacyjnie wyczuć zgrubienia na powierzchni dłoniowej ręki nad pęczkami rozcięgna dłoniowego.

Leczenie – przykurcz Dupuytrena

Nie podano jak dotąd precyzyjnych kryteriów podejmowania interwencji chirurgicznej. Część pacjentów z dużymi przykurczami w stawach MCP i PIP nie zgłasza za dużo skarg na zaburzenia czynnościowe, podczas gdy niektórzy żądają leczenie operacyjnego, mając jedynie guzki i powrózkowate twory (wyczuwalne głównie przez nich samych), ale bez przykurczów.

Za wytyczne do leczenia operacyjnego uznaje się:

przykurcz 30 stopni w stawie MCP;
przykurcz 15 stopni w stawie PIP;
brak możliwości wsunięcia ręki do kieszeni, płaskiego ułożenia jej na stole czy też złożenia obu rąk ze sobą jak do modlitwy.

Najtrudniejszy do leczenia operacyjnego, a także korekcji jest przykurcz w stawie PIP i stanowi on wskazanie do jak najszybszej interwencji. Do zabiegów chirurgicznych wykorzystywanych w chorobie Dupuytrena należy fascjotomia podskórna, częściowa fascjotomia wybiórcza, całkowita fascjotomia, fascjotomia z przeszczepieniem skóry lub nawet amputacja.

Fascjotomia podskórna

U osób w podeszłym wieku, które cierpią na przykurcz w stawie MCP fascjotomia podskórna to bardzo dobre rozwiązanie, niezależnie czy zmiany dotyczą jednego, czy dwóch palców. Zabieg może być wykonywany z miejscowym znieczuleniem, w warunkach ambulatoryjnych.

Technika fascjotomii podskórnej

Po wykonaniu znieczulenia dłoni w poprzek wprowadzane zostaje ostrze numer 15 między skórę, a przypuszczalny powrózek. Podczas gdy palec jest wyprostowany, ostrze zostaje delikatnie wciśnięte do napiętego powrózka . Pełne uwolnienie od przykurczu w stawie MCP następuje niezwłocznie po całkowitym przecięciu powrózka. Wykonywanie ruchów manualnych palcami może spowodować lekkie naddarcia skóry dłoni, jednak są one niewielkie i niegroźne. Dlatego też rana może pozostać otwarta, jedynie należy pokryć ją jałowym opatrunkiem.

Rehabilitacja w przykurczu Dupuytrena

Ćwiczenia rozciągające rozpoczyna się zaraz po operacji. W ciągu dnia miedzy sesjami ćwiczeniowymi, a na noc przez pierwszy tydzień pacjent powinien nakładać szynę. Taka terapia trwa przez pierwszy tydzień po zabiegu.

Zaleca się kontynuowanie nakładania szyny na noc przez 6 tygodni po operacji.

Dalsze postępowanie uzależnione jest od rozległości operacji, możliwości krwawienia i tworzenia krwiaka – zwykle opatrunek uciskowy utrzymuje się ok. 5–7 dni. Można spodziewać się przedłużonego gojenia, zwłaszcza w okolicach z ubytkami lub napięciem skóry.

Bibliografia

Brent Brotzman S., Wilk E., Rehabilitacja ortopedyczna, Redakcja wydania polskiego Dziak Artur, Elsevier Urban & Partner, Wrocław 2009.
Wiśniewska M., Czarnacki P., Choroba Dupuytrena, Ortopedia i Traumatologia, 3/2016.

Polecane produkty:

	Plastry do kinesiotapingu Zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce z bólem układu mięśniowo-nerwowego. Dodatkowo korzystnie wpływają na poprawę krążenia krwi oraz limfy, zapewniając przy tym wygodę podczas noszenia. Zobacz więcej...
	Plastry kinesiotaping Taśmy Kinesio Tex Classic to oryginalne, japońskie plastry znane i cenione od lat przez fizjoterapeutów na całym świecie. Stworzone zostały i do tej pory nadzorowane są przez doktora Kenzo Kase. Taśmy te zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce Zobacz więcej...