Linie papilarne (nazywane również dermatoglify) to niepowtarzalne, niezmienne oraz nieusuwalne układy bruzd skórnych u ssaków naczelnych, a więc i u człowieka. Na wewnętrznej powierzchni dłoni rąk i na stopach każdej osoby widać cechy skóry, które są unikatowe i różnią się od wszystkich innych na świecie. Te cechy na skórze to listewki skórne, które podczas kontaktu z powierzchnią pozostawiają na niej swoje odwzorowanie.
Jak powstają linie papilarne?
Unikatowy charakter morfologii układów linii papilarnych powstaje w procesie rozwoju płodowego wskutek losowego łączenia się ich podstawowych elementów budowy. Miejsce ma wówczas zupełnie przypadkowe kurczenie się początkowo całkowicie gładkiej i wypukłej skóry opuszków palców. Proces następuje między 100 a 120 dniem życia płodowego.
Znaczenie linii papilarnych
Identyfikacja daktyloskopijna ludzi obecnie jest powszechną czynnością, pełniącą na całym świecie funkcję nieocenionego narzędzia wykorzystywanego do identyfikacji bądź weryfikacji tożsamości. Na każdym kroku możemy spotkać się z wykorzystywaniem linii papilarnych – w codziennym życiu przykładem może być popularna funkcja odblokowywania telefonu komórkowego poprzez przyłożenie palca do wskazanego pola. Pole to sczytuje odcisk palca i odblokowuje się wskutek rozpoznania linii papilarnych właściciela. Identyfikacja linii papilarnych wykorzystywana jest także celem zwalczania przestępczości oraz dostępu do bardzo ważnych placówek czy schronów.
Linie papilarne pełnią pewne funkcje w życiu człowieka, choć ich znaczenie było bardziej istotne w przeszłości (prahistorii). Z ewolucyjnego punktu widzenia mają one zapobiegać ześlizgiwaniu się dłoni i stóp z podłoża lub w momencie chwytania różnych przedmiotów. Dawniej umożliwiało to przetrwanie. Obecnie uważa się, że bez linii papilarnych trudne byłoby podnoszenie szklanki pełnej wody, ponieważ prawdopodobnie wyślizgiwałaby się z dłoni.
Typy linii papilarnych
Wyróżniamy 3 główne typy linii papilarnych:
- łukowe – jedynie 5% osób na całym świecie posiada taki układ, uznaje się go więc za najrzadziej występujący. Jego cechą charakterystyczną jest brak rdzeni, linii czy tzw. delt. Z kolei ich brak rekompensuje obecność łuków zwykłych i namiotowych;
- pętlicowe – najpopularniejszy układ, dotyczący nawet do 70% populacji całego świata. W odbiciu zauważamy przynajmniej jeden rdzeń oraz deltę. Linie papilarne pętlicowe dzieli się na trzy rodzaje: łokciowe, promieniowe oraz centralne;
- wirowe – w odróżnieniu od układu łukowego, okółki posiadają rdzeń i dwie delty. Taki układ dotyczy 25-30% populacji całego świata.
Do dnia dzisiejszego nie stwierdzono ani jednego przypadku, w którym dwie osoby miałyby identyczne linie papilarne. Jest to niemożliwe.
Rodzaje śladów linii papilarnych
Bardzo duże znaczenie mają rodzaje śladów linii papilarnych. Wyróżniamy wśród nich:
- wgłębione;
- naniesione substancjami barwnymi;
- odwarstwione;
- naniesione substancją potowo-tłuszczową.
Ślady wgłębione powstają wskutek kontaktu dłoni lub palców z odkształcającą się substancją, np. woskiem. Ślady naniesione substancjami barwnymi odnoszą się do linii papilarnych odbitych w krwi, farbie czy innych substancjach o określonym kolorze. Z kolei ślady odwarstwione powstają w momencie kontaktu dłoni z powierzchnią pokrytą kurzem lub sadzą. Najczęściej spotyka się ślady naniesione substancją potowo-tłuszczową i to właśnie one stanowią główny przedmiot badań daktyloskopijnych. Są one na ogół niewidoczne gołym okiem – aby je zwizualizować stosuje się gamę specjalnych metod ujawniania.
Polecane produkty:
|
Igły do akupunktury
Wysokiej jakości igły do akupunktury zostały zaprojektowane z myślą o pacjencie. Posiadają one krótką prowadnicę i niesamowitą ostrość, co pozwala na przeprowadzenie bardzo bezpiecznego zabiegu, a zarazem mniej bolesnego. Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Szczepanik M., Jóźwiak I., Systemy inteligentnej bramki bazujące na rozpoznawaniu odcisków palców uwzględniających ich uszkodzenia, Zeszyty Naukowe Politechniki Śląskiej, XX.
- Szczepański T., Daktyloskopia na przestrzeni wieków, Problemy Kryminalistyki, 1/2019.
