Skala Lovetta – kończyna górna

Skala Lovetta (test Lovetta) jest powszechnie praktykowana w celu oceny siły mięśniowej. Wykonując ten test należy pamiętać o kilku podstawowych zasadach:

• badanie zawsze rozpoczyna się od sprawdzenia siły mięśniowej w 3 stopniu;
• pozycje wyjściowe do 4 i 5 stopnia są takie same jak do stopnia 3 – badanie różni się tylko tym, że w 4 i 5 stopniu dodaje się opór zewnętrzny;
• pozycja w stopniu 0 jest zawsze taka sama jak w stopniu 1;
• napięcie mięśniowe w stopniu 1 sprawdza się palpacyjnie.

Staw ramienny

Zgięcie

Za zgięcie stawu ramiennego odpowiadają następujące mięśnie: naramienny (część obojczykowa i barkowa), nadgrzebieniowy, podgrzebieniowy, dwugłowy ramienia, piersiowy większy (część obojczykowa), kruczo-ramienny i podłopatkowy.

3 – pozycja wyjściowa: siad ze spuszczonymi nogami. Ruch samodzielnego zgięcia kończyny górnej w stawie ramiennym do kąta 90 stopni
4 – fizjoterapeuta przykłada opór mniejszy od maksymalnego na nasadę dalszą ramienia tuż nad stawem łokciowym
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: leżenie na boku nie testowanym. Kończyna górna nietestowana zgięta i ułożona pod głową, natomiast testowana odciążona ręką fizjoterapeuty. Samodzielny ruch w pełnym zakresie
1 – pozycja wyjściowa: leżenie tyłem. Kończyna górna testowana ułożona wzdłuż tułowia. Podczas próby zgięcia wyczuwa się napięcie na przednio-przyśrodkowej powierzchni nasady bliższej ramienia
0 – brak napięcia

Wznos poprzez zgięcie

Jest to zgięcie stawu ramiennego od 90 do 180 stopni. Za ten ruch odpowiadają mięśnie: naramienny (część obojczykowa), kruczo-ramienny, dwugłowy ramienia, czworoboczny (część zstępująca) oraz zębaty przedni (część dolna).

3 – pozycja wyjściowa: siad z opuszczonymi nogami i kończyną górną badaną wyciągniętą przed siebie do kąta 90 stopni w płaszczyźnie strzałkowej. Ruch dalszego wznosu kończyny
4 – opór mniejszy od maksymalnego nakłada się na dolną nasadę ramienia tuż nad stawem łokciowym
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: leżenie na boku nie testowanym. Kończyna górna testowana zgięta w stawie ramiennym do 90 stopni i odciążona ręką fizjoterapeuty. Samodzielny ruch dalszego zginania
1 – pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyny górne wzdłuż tułowia. Podczas próby zgięcia kończyny w stawie ramiennym wyczuwa się napięcie na przednio-przyśrodkowej powierzchni nasady bliższej ramienia
0 – brak napięcia

Wyprost

Ruch możliwy jest dzięki pracy mięśni: naramiennego (część grzebieniowa), podłopatkowego, obłego większego, najszerszego grzbietu i trójgłowego ramienia (głowa długa).

3 – pozycja wyjściowa: leżenie przodem. Testowana kończyna górna wzdłuż tułowia. Ruch wyprostu w płaszczyźnie strzałkowej
4 – opór mniejszy od maksymalnego przykładany na tylną powierzchnię nasady dalszej ramienia, tuż nad stawem łokciowym
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: leżenie na boku nie testowanym. Kończyna górna testowana odciążona ręką fizjoterapeuty wykonuje ruch prostowania
1 – pozycja wyjściowa: leżenie przodem. Kończyna górna badana wzdłuż tułowia. Wyczuwa się napięcie na tylnej powierzchni ramienia
0 – brak napięcia

Odwodzenie

Zespół mięśniowy odpowiedzialny za odwodzenie kończyny górnej w stawie ramiennym obejmuje mięśnie: nadgrzebieniowy, podgrzebieniowy, dwugłowy ramienia (głowa długa) i naramienny.

3 – pozycja wyjściowa: siad z opuszczonymi nogami, kończyna badana wzdłuż tułowia. Samodzielny ruch odwiedzenia do kąta 90 stopni
4 – opór mniejszy od maksymalnego przykładany na boczną powierzchnię nasady dalszej ramienia, tuż nad stawem łokciowym
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyna badana odciążona ręką fizjoterapeuty. Samodzielny ruch odwodzenia do 90 stopni
1 – pozycja wyjściowa: siad z opuszczonymi nogami i badaną kończyną swobodnie zwieszoną wzdłuż tułowia. Wyczuwa się napięcie w okolicy guzka większego kości ramiennej
0 – brak napięcia

Wznos poprzez odwiedzenie

Jest to ruch odwodzenia w stawie ramiennym od 90 do 180 stopni. Odpowiadają za to następujące mięśnie: zębaty przedni, czworoboczny (część zstępująca), naramienny, nadgrzebieniowy, podgrzebieniowy i dwugłowy ramienia (głowa długa).

3 – pozycja wyjściowa: siad z opuszczonymi nogami i testowaną kończyną górną odwiedzioną do kąta 90 stopni. Samodzielny ruch dalszego odwodzenia do 180 stopni
4 – opór mniejszy od maksymalnego przykładany na boczną powierzchnię nasady dalszej ramienia tuż nad stawem łokciowym
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyna górna testowana odwiedziona do 90 stopni i odciążona ręką fizjoterapeuty. Samodzielny ruch dalszego odwodzenia w płaszczyźnie czołowej
1 – pozycja wyjściowa: jak w stopniu 3. Wyczuwa się napięcie w okolicy stawu ramiennego
0 – brak napięcia

Przywodzenie

Za przywodzenie odpowiadają mięśnie: piersiowy większy, podłopatkowy, dwugłowy ramienia (głowa krótka), kruczo-ramienny, najszerszy grzbietu, obły większy i trójgłowy ramienia (głowa długa).

3 – pozycja wyjściowa: leżenie na boku testowanym, tułów podparty na podwieszce, kończyna górna badana luźno odwiedziona. Samodzielny ruch przywiedzenia
4 – opór mniejszy od maksymalnego przykładany na przyśrodkową powierzchnię nasady dalszej ramienia
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyna górna testowana odwiedziona do kąta 90 stopni i odciążona. Ruch przywiedzenia
1 – pozycja wyjściowa: taka sama jak w stopniu 2. Wyczuwa się napięcie na tułowiu po przedniej i tylnej stronie dołu pachowego
0 – brak napięcia

Zgięcie horyzontalne

Za zgięcie horyzontalne odpowiadają takie mięśnie jak: piersiowy większy, kruczo-ramienny, naramienny (część obojczykowa) i dwugłowy ramienia (głowa krótka).

3 – pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyna testowana odwiedziona w stawie ramiennym do 90 stopni. Ruch zgięcia w płaszczyźnie poprzecznej
4 – opór mniejszy od maksymalnego przykładany na nasadę dalszą ramienia
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: siad z opuszczonymi nogami, kończyna testowana odwiedziona w stawie ramiennym do 90 stopni i odciążona. Samodzielny ruch zgięcia w płaszczyźnie poprzecznej
1 – pozycja wyjściowa: jak w stopniu 3. Wyczuwa się napięcie na przedniej stronie dołu pachowego
0 – brak napięcia

Wyprost horyzontalny

Wyprost horyzontalny jest możliwy dzięki pracy następujących mięśni: naramienny (część grzebieniowa), obły mniejszy, podgrzebieniowy, najszerszy grzbietu.

3 – pozycja wyjściowa: leżenie przodem, kończyna górna testowana odwiedziona w stawie ramiennym do 90 stopni, przedramię luno zwisa za kozetkę. Ruch wyprostu w płaszczyźnie poprzecznej
4 – opór mniejszy od maksymalnego przykładany na tylną powierzchnię nasady dalszej ramienia
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: siad z opuszczonymi nogami, plecy przylegają do oparcia krzesła, kończyna testowana odwiedziona do 90 stopni i odciążona. Samodzielny ruch wyprostu w płaszczyźnie poprzecznej
1 – pozycja wyjściowa: jak w stopniu 3. Wyczuwa się napięcie na przebiegu mięśni odpowiedzialnych za ruch
0 – brak napięcia

Rotacja zewnętrzna

Za ten ruch odpowiadają mięśnie: podgrzebieniowy, nadgrzebieniowy, obły mniejszy, trójgłowy ramienia (głowa długa) oraz naramienny (część grzebieniowa).

3 – pozycja wyjściowa: leżenie przodem, kończyna górna testowana odwiedziona w stawie ramiennym do 90 stopni, ramię oparte, staw łokciowy zgięty do 90 stopni, przedramię luźno opuszczone. Ruch rotacji zewnętrznej
4 – opór mniejszy od maksymalnego przyłożony na dolną nasadę przedramienia
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: leżenie na boku nie testowanym. Kończyna górna testowana odwiedziona w stawie ramiennym do 90 stopni. Przedramię skierowane w przód, ustawione równolegle do podłoża i odciążone. Samodzielny ruch rotacji zewnętrznej
1 – pozycja wyjściowa: leżenie przodem, kończyna górna testowana odwiedziona do 90 stopni, ramię oparte o podłoże, przedramię swobodnie zwisa poza podłoże. Wyczuwa się napięcie na tylnej powierzchni łopatki
0 – brak napięcia

Rotacja wewnętrzna

Zespół mięśniowy rotujący wewnętrznie w stawie ramiennym obejmuje mięśnie: podłopatkowy, piersiowy większy, obły większy, dwugłowy ramienia, naramienny, najszerszy grzbietu.

3 – pozycja wyjściowa: taka sama jak w stopniu 3 przy rotacji zewnętrznej. Ruch rotacji wewnętrznej
4 – opór mniejszy od maksymalnego przyłożony tuż nad stawem promieniowo nadgarstkowym
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: taka sama jak w stopniu 2 przy rotacji zewnętrznej. Ruch rotacji wewnętrznej
1 – pozycja wyjściowa: taka sama jak w stopniu 1 przy rotacji zewnętrznej. Wyczuwa się napięcie w okolicy guzka mniejszego kości ramiennej
0 – brak napięcia

Staw łokciowy

Zgięcie

Za zgięcie w stawie łokciowym odpowiadają mięśnie: dwugłowy ramienia, ramienny, ramienno-promieniowy, nawrotny obły, zginacz promieniowy i łokciowy nadgarstka, dłoniowy długi oraz prostownik promieniowy długi nadgarstka.

3 – pozycja wyjściowa: siad z opuszczonymi nogami, kończyna górna badana luźno wzdłuż tułowia. Ruch zgięcia w stawie łokciowym
4 – opór mniejszy od maksymalnego przyłożony nad stawem promieniowo-nadgarstkowym
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: leżenie na boku nie testowanym. Kończyna testowana wzdłuż tułowia odciążona ręką fizjoterapeuty. Samodzielny ruch zgięcia
1 – pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyna testowana luźno wzdłuż tułowia. Wyczuwa się napięcie na przedniej powierzchni ramienia
0 – brak napięcia

Wyprost

Wyprost jest możliwy do wykonania dzięki dwóm mięśniom: łokciowemu i trójgłowemu ramienia.

3 – pozycja wyjściowa: leżenie przodem, testowana kończyna odwiedziona do 90 stopni, ramię leży na kozetce, natomiast przedramię ugięte i luźno zwieszone poza podłoże. Ruch wyprostu
4 – opór mniejszy od maksymalnego przykładany nad stawem promieniowo-nadgarstkowym
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: leżenie na boku nie testowanym. Kończyna testowana odciążona i maksymalnie zgięta w stawie łokciowym. Samodzielny ruch wyprostu
1 – pozycja wyjściowa: jak w stopniu 3. Wyczuwa się napięcie na tylnej powierzchni ramienia
0 – brak napięcia

Supinacja

Zespół mięśniowy odpowiadający za odwracanie przedramienia obejmuje mięśnie: dwugłowy ramienia, prostownik wskaziciela, prostownik długi kciuka, odwodziciel długi kciuka, ramienno-promieniowy, odwracacz przedramienia.

3 – pozycja wyjściowa: siad z opuszczonymi nogami, testowana kończyna wzdłuż tułowia, zgięta w stawie łokciowym do 90 stopni. Przedramię oparte o podłoże w pozycji pronacyjnej, a ręka poza podłożem. Ruch supinacji
4 – opór mniejszy od maksymalnego przykładany na staw promieniowo-nadgarstkowy powyżej i poniżej szpary stawowej
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: leżenie tyłem, kończyna testowana wzdłuż tułowia, ugięta w stawie łokciowym do 90 stopni. Przedramię ustawione w pronacji. Samodzielny ruch odwracania
1 – pozycja wyjściowa: jak w stopniu 3, ręka oparta dłoniową częścią o podłoże. Wyczuwa się napięcie w okolicy nadkłykcia bocznego kości ramiennej
0 – brak napięcia

Pronacja

Mięśnie odpowiadające za pronację to: nawrotny obły, nawrotny czworoboczny, zginacz promieniowy nadgarstka, dłoniowy długi, prostownik promieniowy długi nadgarstka, ramienno-promieniowy.

3 – pozycja wyjściowa: taka sama jak w stopniu 3 dla supinacji, jednak przedramię znajduje się w pozycji supinacyjnej. Ruch pronacji
4 – opór mniejszy od maksymalnego przykładany w to samo miejsce jak w przypadku supinacji
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: jak w stopniu 2 w przypadku supinacji, jednak przedramię znajduje się w pozycji supinacyjnej. Samodzielny ruch pronacji
1 – pozycja wyjściowa: jak w stopniu 3, grzbiet ręki oparty o podłoże. Wyczuwa się napięcie w okolicy nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej
0 – brak napięcia

Staw nadgarstkowy

Zgięcie

Za ruch zgięcia w stawie promieniowo-nadgarstkowym i śródnadgarstkowym odpowiadają następujące mięśnie: dłoniowy długi, odwodziciel długi kciuka oraz zginacze – powierzchowny palców, głęboki palców, łokciowy i promieniowy nadgarstka, długi kciuka.

3 – pozycja wyjściowa: siad, przedramię i ręka oparte o stół powierzchnią grzbietową. Ruch zgięcia
4 – opór mniejszy od maksymalnego przyłożony w okolicy główek kości śródręcza
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: siad, przedramię oparte o stół powierzchnią łokciową, dłoń poza podłożem odciążona ręką fizjoterapeuty. Samodzielny ruch zgięcia
1 – pozycja wyjściowa: jak w stopniu 3. Wyczuwa się napięcie bezpośrednio nad stawem nadgarstkowym
0 – brak napięcia

Wyprost

Za wyprost odpowiadają prostowniki: palców, łokciowy nadgarstka, promieniowy długi i krótki nadgarstka, wskaziciela, długi kciuka oraz palca małego.

3 – pozycja wyjściowa: jak w stopniu 3 dla zgięcia, jednak przedramię i ręka oparte o podłoże powierzchnią dłoniową. Ruch wyprostu
4 – opór mniejszy od maksymalnego przyłożony do tylnej powierzchni śródręcza
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: jak w stopniu 2 dla zgięcia. Samodzielny ruch wyprostu
1 – pozycja wyjściowa: jak w stopniu 3. Wyczuwa się napięcie bezpośrednio nad stawem promieniowo-nadgarstkowym
0 – brak napięcia

Odwodzenie

Zespół mięśniowy odpowiedzialny za ruch odwodzenia prezentuje się następująco: prostownik promieniowy długi i krótki nadgarstka, odwodziciel długi kciuka, prostownik długi kciuka, prostownik wskaziciela, zginacz promieniowy nadgarstka.

3 – siad, przedramię zgięte do 90 stopni, oparte powierzchnią łokciową do podłoża, kciuk celuje w sufit. Ruch odwiedzenia
4 – opór mniejszy od maksymalnego przyłożony do bocznej powierzchni drugiej kości śródręcza
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: siad, przedramię zgięte do 90 stopni, przedramię leży na stole, dłoń poza podłożem odciążona ręką fizjoterapeuty. Ruch odwodzenia
1 – pozycja wyjściowa: jak dla stopnia 3. Wyczuwa się napięcie na bocznej powierzchni nasady dalszej przedramienia
0 – brak napięcia

Przywodzenie

Za ruch przywodzenia w nadgarstku odpowiadają jedynie dwa mięśnie: zginacz łokciowy nadgarstka oraz prostownik łokciowy nadgarstka.

3 – pozycja wyjściowa: siad, testowana kończyna odwiedziona do 90 stopni i podtrzymywana przez fizjoterapeutę, kciuk celuje w podłogę. Ruch przywodzenia
4 – opór mniejszy od maksymalnego przykładany do powierzchni przyśrodkowej kości V
5 – opór jest maksymalny, ale umożliwia wykonanie ruchu w pełnym zakresie
2 – pozycja wyjściowa: siad, przedramię zgięte do 90 stopni, oparte o podłoże. Ręką odciążona wykonuje ruch przywiedzenia
1 – pozycja wyjściowa: jak dla stopnia 3. Wyczuwa się napięcie na przyśrodkowej powierzchni nasady dalszej kości przedramienia
0 – brak napięcia

Zobacz również: Skala Lovetta – kończyna dolna.

Bibliografia

1. Zembaty A., Kinezyterapia, Wydawnictwo Kasper, Kraków 2002.

	Plastry kinesiotaping Taśmy Kinesio Tex Classic to oryginalne, japońskie plastry znane i cenione od lat przez fizjoterapeutów na całym świecie. Stworzone zostały i do tej pory nadzorowane są przez doktora Kenzo Kase. Taśmy te zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce Zobacz więcej...
	Plastry do kinesiotapingu Zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce z bólem układu mięśniowo-nerwowego. Dodatkowo korzystnie wpływają na poprawę krążenia krwi oraz limfy, zapewniając przy tym wygodę podczas noszenia. Zobacz więcej...