Zespół przedziałów powięziowych podudzi

Zespół przedziałów powięziowych podudzi jest wynikiem nadmiernego ucisku mięśni łydki podczas wykonywania wyczerpujących ćwiczeń. Dolegliwość pojawia się najczęściej wśród sportowców, nie należy jej jednak mylić z zespołem przeciążenia przyśrodkowej części piszczeli oraz powysiłkowym przeciążeniem przyśrodkowej części mięśni brzuchatego i płaszczkowatego.

Zespół przedziałów powięziowych podudzi – charakterystyka

Istnieją cztery główne przedziały mięśniowe łydki:

• przedni;
• boczny;
• tylny;
• głęboki tylny.

Niektórzy autorzy wyróżniają nawet aż 7 przedziałów powięziowych.

Podczas wysiłku fizycznego przedział mięśniowy zwiększa swoją fizjologiczną objętość o 20%. Zmiany chorobowe dotyczą najczęściej przedziału przedniego, a następnie głębokiego tylnego. Błony powięziowe tworzą przedział, czyli ograniczoną anatomicznie przestrzeń, w której znajdują się mięśnie.

Kiedy podczas wysiłku przedział zwiększa objętość, jego masa uciska na powięź, która z kolei ma ograniczone zdolności do poszerzania się. W efekcie wzrasta ciśnienie wewnątrz przedziału i mięśnia. Do momentu gdy nie przekroczy ono wartości progowej nie wpływa na przepływ krwi i strukturę tkanek miękkich, a mięsień funkcjonuje normalnie. Jednak gdy ciśnienie wzrasta ponad próg fizjologiczny, dochodzi do uszkodzenia tkanek miękkich.

Objawy

Zespół przedziałów powięziowych zwykle objawia się tępym bólem w uszkodzonym przedziale. Pacjenci zgłaszają dolegliwości po wykonaniu ćwiczeń o specyficznej długości i określonym rodzaju. Początek objawów jest tak typowy, że zespół ten nazwano zespołem trzeciego okrążenia. Po wysiłku przez pewien czas ból utrzymuje się, aby następnie ustąpić.

U 75-90% pacjentów objawy są zazwyczaj bardziej nasilone w jednej z kończyn dolnych. Dolegliwościom bólowym może towarzyszyć osłabienie kończyny, mrowienie lub zaburzenia czucia w kończynie (parestezje).

Bezpośrednio po zakończeniu ćwiczeń pacjent odczuwa tkliwość w okolicy uszkodzonego przedziału powięziowego, może również nastąpić jego obrzęk. U niektórych pacjentów mogą się pojawić przepukliny mięśni.

Podstawy rozpoznania

Podstawy rozpoznania wyglądają następująco:

• tępy ból w przedziale mięśniowym piszczeli – zwykle przednio-bocznym;
• podstępny początek schorzenia z dolegliwościami pojawiającymi się podczas aktywności fizycznej i ustępującymi po jej zaprzestaniu;
• pacjent nie doznał ostrego urazu;
• pomiar ciśnienia w przedziale powięziowym;
• ból podczas biernego rozciągania mięśni oraz mrowienie i osłabienie kończyny.

Uznaje się, że najlepszą metodą diagnozowania zespołu przedziałów powięziowych jest wspomniany wyżej pomiar ciśnienia. Przewlekły zespół przedziałów powięziowych jest rozpoznawany, gdy zostanie spełnione jedno z poniższych kryteriów:

• przedwysiłkowa wartość ciśnienia w przedziale powięziowym większa bądź równa 15 mm Hg;
• ciśnienie w pierwszej minucie po wysiłku powyżej 50 mm Hg;
• ciśnienie po 15 minutach od zakończenia wysiłku powyżej 15 mm Hg.

Na wynik pomiaru nie ma wpływu wiek pacjenta, lecz jego pozycja. Prawidłowa to ułożenie na plecach ze stopą ustawioną w pozycji pośredniej w stawie skokowym.

Zespół przedziałów powięziowych podudzi – leczenie

Leczenie zachowawcze rzadko przynosi oczekiwane rezultaty. Można stosować niesteroidowe leki przeciwzapalne oraz skupić się na odpoczynku. Jednak zwykle objawy ustępują dopiero wówczas, gdy pacjent całkowicie zrezygnuje z aktywności fizycznej. Jeśli pacjent w dalszym ciągu chce uprawiać sport, najlepszym rozwiązaniem jest leczenie chirurgiczne.

Chirurgiczne uwolnienie przedziału polega na wykonaniu jednego lub dwóch cięć. W czasie operacji należy zidentyfikować nerwy strzałkowy i udowo-goleniowy oraz żyłę odpiszczelową. Wyniki takiego leczenia są dobre, ponieważ aż w 90% przypadków następuje odzyskanie całkowitej sprawności i brak odczuwania dolegliwości.

Po zabiegu pacjent może zacząć stopniowo wykonywać ćwiczenia wzmacniające, a trening aerobowy po wygojeniu się ran. Konieczna jest odpowiednio prowadzona rehabilitacja.

	Kwas hialuronowy na stawy i skórę Kwas hialuronowy zapewnia mazi stawowej właściwości lepko-sprężyste, przez co zmniejsza ból w stawach. Dodatkowo wypełnia przestrzenie w naskórku redukując zmarszczki. Sprawia, że skóra wygląda młodziej i polepsza się jej odcień, dając też efekt ... Zobacz więcej...
	Kolagen w proszku na stawy, kości i skórę Kolagen bioalgi zawiera aż 97% hydrolizowanego kolagenu. Jego opatentowana formuła sprawia, że wchłanialność jest na bardzo wysokim poziomie. Wspomaga łagodzenie objawów już istniejących chorób stawów, dodatkowo zapobiegając pojawianiu się nowych. Zobacz więcej...

Bibliografia

1. McMahon P., Medycyna Sportowa, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2009.