Metoda Peto

Metoda Peto (kierowanego nauczania) obejmuje nie tylko postępowanie usprawniające, ale i kształtowanie samodzielności u dzieci oraz ich zdolności do uczestniczenia w życiu społecznym. Do terapii kwalifikowane są dzieci ze wszystkimi postaciami zaburzeń ruchowych pochodzenia ośrodkowego. Jest to jedna z częściej stosowanych metod w przypadku mózgowego porażenia dziecięcego.

Rys historyczny

Twórcą metody był węgierski lekarz neurolog Andreas Peto. W 1947 roku utworzył on Instytut Osób Niesprawnych Ruchowo w Budapeszcie, gdzie stworzył autorską metodę leczenia zaburzeń ruchowych. Peto twierdził, że można znacznie poprawić stan funkcjonalny i samoobsługę aż u 90% usprawnianych jego metodą pacjentów.

W opracowaniu swojej metody posłużył się hipotezami sformułowanymi przez Hipokratesa, które twierdziły, że wszystkie funkcje organizmu są ze sobą zintegrowane. A w przypadku jakiegokolwiek zaburzenia równowagi automatycznie uruchamiane są kompleksowe mechanizmy kompensacyjne.

Do najważniejszych cech metody Peto zalicza się:

• połączenie w całość wszystkich elementów procesu usprawniania;
• wykorzystanie specjalnego sprzętu;
• prowadzenie zajęć przez niezmienną osobę;
• organizowanie zajęć zespołowych.

Metoda Peto – metodyka

Zdaniem Peto usprawnianie ruchowe dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym należy bezwzględnie łączyć z intensywnym oddziaływaniem psychopedagogicznym. Za niezwykle istotne uważa się odpowiednie zorganizowanie i przejrzystość dnia, a także czynności praktyczne, np.:

• samodzielne jedzenie, ubieranie się i sprzątanie;
• poruszanie się bez pomocy osób trzecich;
• zabawa;
• nauka szkolna.

Terapię rozpoczyna się w 4 roku życia i jest to terapia grupowa. Leczenie odbywa się z pomocą spartańskiego wyposażenia meblowego, do którego należą:

• drewniana prycza;
• stół z uchwytami;
• stabilne, drewniane krzesła z podwyższonym oparciem w kształcie drabinki.

Obecnie na salach dostępne są również drewniane drabinki przymocowane do ścian.

W terapii mogą wziąć udział wyłącznie dzieci posiadające zdolność do rozumienia i spełniania poleceń. Po zakwalifikowaniu do leczenia, dzieli się je na grupy liczące od 12 do 22 osób. Jedną grupą powinien zajmować się personel 5-6 osobowy, ponieważ każde dziecko musi otrzymać odpowiednią ilość uwagi. Ważne jest, aby nie zmieniać składu ustalonej grupy.

W ramach programu dzieci wykonują wspólnie czynności takie jak:

• gimnastyka oddechowa;
• ćwiczenia utrzymywania coraz wyższych pozycji;
• ćwiczenia stania i prawidłowego chodu;
• nauka pisania i ćwiczenia rąk;
• ćwiczenia mowy;
• ćwiczenia równoważne i obronne.

Szczególny nacisk kładzie się na poprawę samoobsługi. Osoba prowadząca zajęcia raczej nie dotyka podopiecznych. Interesującym elementem metody jest wyliczanie i powtarzanie. Każda czynność musi być dokładnie opisana i rozliczona. Tempo dobiera się indywidualnie do potrzeb dziecka i jego możliwości.

Terapia metodą Peto w cięższych przypadkach może trwać nawet do 2 godzin dziennie. Można ją rozpocząć już około 3 roku życia. Ciekawym pomysłem są oferty specjalnych ośrodków. Czas leczenie trwa tam 2-3 lata, a dziecko poddawane jest terapii przez 12 godzin dziennie.

Ćwiczenia

Chociaż meble wykorzystywane do terapii są bardzo skromne i o prostej konstrukcji, to leczenie przynosi niezwykle korzystne rezultaty. Szczebelkowe meble zmuszają do wyrabiania chwytu i ułatwiają utrzymywanie pozycji. Przykłady ćwiczeń:

• układanie klocków od największego do najmniejszego w wieżę;
• „spacer” dłońmi po stole przesuwając się po kolejnych szczebelkach stołu;
• unoszenie naprzemiennie nóg trzymając się drabinki.

Ćwiczenia dobiera się indywidualnie po przeprowadzeniu szczegółowych badań. Koordynator zajęć wraz ze swoim personelem ustala program terapii, czyli serie zadań realizowanych podczas codziennej stymulacji.

Ważne jest, aby osoby nadzorujące nie upominały dzieci i nie okazywały zniecierpliwienia. Dostrzegając błędy powinny zwracać się do całej grupy, a nie tylko do jednej osoby.

Bibliografia

1. Nowotny J., Podstawy fizjoterapii. Część II, Wydawnictwo Kasper, Kraków 2005.
2. Zembaty A., Kinezyterapia, Tom II, Wydawnictwo Kasper Sp. z o.o., Kraków 2003.

	Plastry do kinesiotapingu Zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce z bólem układu mięśniowo-nerwowego. Dodatkowo korzystnie wpływają na poprawę krążenia krwi oraz limfy, zapewniając przy tym wygodę podczas noszenia. Zobacz więcej...
	Plastry kinesiotaping Taśmy Kinesio Tex Classic to oryginalne, japońskie plastry znane i cenione od lat przez fizjoterapeutów na całym świecie. Stworzone zostały i do tej pory nadzorowane są przez doktora Kenzo Kase. Taśmy te zapewniają skuteczną i bezinwazyjną metodę w walce Zobacz więcej...